Dün, şu an ve de yarın; olması gerektiği gibi ve kadar.
Başlığı görünce, açıp yazılanları okuyunca, kendi hayatımdan paralel örnekler düşününce aslında her şeyin ne kadar önemsiz olduğunu fark edip bir silkelenme yaşadım. Hepimiz birilerinin yaptıklarıyla değersiz hissediyor ve belki hiç farkında olmadan birilerinin de bizden ötürü böyle hissetmesinin müsebbibi oluyoruz. Bu döngü böyle süregelirken ölümü hatırlıyorsun ve boşuna diyorsun, hakikaten boşuna ve aldatıcı bu değersizlik hissi. Bana bunu nasıl yapar ya da ben bu kadar değersiz miyim sorusu bile aslında kendimize fazla önem atfetmekten ortaya çıkıyor. Ben bu kadar yüce değilim ve karşımdakinin yapıp ettikleriyle değerlenecek kadar adi de değilim.
Bir başkasının karakteri, tercihi ya da yaşamı üzerinden kendinize değer biçip üzülmeyin lütfen.
İşbu şarkının da dediği gibi all we are is dust in the wind.