cemal süreya

entirilerde " " kullanılmadan yazılamayacak şeylerin olduğu başlığın adı ve şair'imiz.

"sen yeter ki icinden de olsa bir, seni seviyorum de; benim kulaklarim çınlasın kafi."

türkiyenin en büyük iddiacısı (bkz: soyadından y atması)

"bir çeşmeye koşar gibi koşuyorum sana anlasana!"

iddia konusu sınıf arkadaşları olan muazzez akkaya yı gizliden gizliye seven iki deli yürek bu kızı elde etmeye çalışırlar tahmin ettiğiniz gibi kızı sezai karakoç elde eder ve onunla çıkmaya başlar. cemal süreya iddia sonucu muazzezle birlikte soyadının bir harfini kaybeder. üstelik muazzez akkaya sezai karakoç'un kendisi ile bir iddia sonucu çıktığını öğrenir. biraz da sorunları olan muazzez bunu kaldıramaz ve okulu bırakıp ve memleketi olan geyve'ye gider. sezai karakoç bu duruma çok üzülür ve muazzez akkaya'ya ithafen mona rosa'yı yazar

en güzel şiirlerinden bir tanesi buyrun

özgürlüğün geldiği gün o gün ölmek yasak!

"konuşabilmek ile konuşmayı bilmek arasında büyük bir fark vardır. mesela çoğu insan ikincisini bilmez."

"herkesin bir umudu vardır. bir acısı, bir yalnızlığı, bir hüznü... çünkü herkesin bir gideni vardır, içinden bir türlü uğurlayamadığı."

"öyle kol kola yaşlanalım mı seninle? ne güzel yaşlanırsın sen."

sonsuzluk istemiştim ben aslında; ama "s" yi biraz sessiz söylemişim galiba.

"üzülme değmez sözünü duymaktan sıkıldım. değmeyenlere zaten üzülmem. üzüldüğüm şey, değmeyenlere yüreğimin değmiş olması."

seni o kadar yakından görünce, keşke yalnız bunun için sevseydim seni.

ve her sey tekrarliyor seni nice sevdigimi

"kimseyi suçlama, suçlanacak biri varsa o da sensin. sonuçta o sana küçük bir umut verdi, sen ise ona her şeyini verdin."

idda uğruna kaybettiği soyadındaki y harfi

kadıköy'de yaşadığı evin sokağına verilen addır ve evinin her yerinde bir sürü şiir yazar

en sevdiğim sözü; gider gibi yapmadım ben, ya kaldım ya gittim. sen ise kalır gibi yaptın, ama gittin ve ben bittim.

''Sevgilim Ben Şimdi'' dinlemek isterseniz.. ''..Ağlarım aklıma geldikçe gülüştüklerimiz..'' Sevgilim ben şimdi büyük bir kentte seni düşünmekteyim Elimde uçuk mavi bir kalem cebimde iki paket sigara Hayatımız geçiyor gözlerimin önünden Çıkıp gitmelerimiz, su içmelerimiz, öpüştüklerimiz "Ağlarım aklıma geldikçe gülüştüklerimiz". Çiçekler, çiçekler, su verdim bu sabah çiçeklere O gülün yüzü gülmüyor sensiz O köklensin diye pencerede suya koyduğun devetabanı Hepten hüzünlü bu günlerde Gür ve coşkun bir gün ışığı dadanmış pencereye Masada tabaklar neşesiz Koridor ıssız Banyoda havlular yalnız Mutfak dersen - derbeder ve pis Çiti orda duruyor, ekmek kutusu boş Vantilatör soluksuz Halılar tozlu Giysilerim gardropda ve şurda burda Memo'nun oyuncak sepeti uykularda Mavi gece lambası hevessiz Kapı diyor ki açın beni kapayın beni Perdeler gömlek değiştiren yılanlar gibi Radyo desen sessiz Tabure sandalyalardan çekiniyor Küçük oda karanlık ve ıssız Her şey seni bekliyor her şey gelmeni İçeri girmeni Senin elinin değmesini Gözünün dokunmasını Ve her şey tekrarlıyor Seni nice sevdiğimi

bugün sınavdan önce dersanenin tahtasına bir dizesini yazdım; hep alçak sesle konuşan biri de vardı ki kederini soylu kılmak için yüreğindeki kurşun yarasına aşktandır derdi. mesaj gönderildi iletisi bekliyorum.

"sen kadar zamansız molalar veriyordum."

sezai karakoç gibi o da muazzez hanıma gönlünü kaptırmış bir aralar. hatta biliyormusunuz? bir iddia üzerine muazzez hanım güzünden soyadındaki 2. y harfini sildirmiştir

büyük okyanusun ortasında kendimi hayal etme sebebim. (bkz: okyanuslarda boğulmaz da insan gider bi kaşık sevdada boğulur)

'sana yolculuk yapmak istiyorum, kes yüreğine giden bir bilet; can kenarı olsun."

' "kimse beni sevmiyor" diye bağırdım... annem: "ben daha ölmedim" dedi..'

neden yorgunsun sorusuna cevap aramaktan, ‘ve bunu sormasınlar diye gülümsemekten yoruldum…

aslında ayrılıklar değil de, gidenin sevmediği halde 'seviyorum‘ demesi en çok koyuyor insana

y harfini kaybetmiycekti

unutsun beni demişsin, bu bana imkansız geliyor. çünkü unutmam için önce seni hatırlamam gerekiyor

nefes aldığın şehir ne kadar şanslı kim bilir sesini gökyüzü zanneden kuşlar vardır ?

"şimdilerde altından geçtiğim bütün ağaçlar, yapraklarını döküyor. havada hazan var, yüreğimde hüzün..."

"ertesi gün sana kavuşmayacağım için, uyumadığım geceler var benim."

nüfus cüzdanındaki adı cemalettin seber’dir. cemalettin henüz çok küçükken kaybeder annesini ve çocuk kalbi artık sessiz kalmıştır: “küçük kalbimdeki kuş ölmüştü.” çok iyi şairdi, kompozisyonu bundan aşağı kalır değildi ama yine de sayılarla sorunları oldu. saatin kaç olduğunu anlamayı 5. sınıfta öğrendi. sonrasında eşi ona sigorta tamir etmeyi de öğretti. en kötü dersi resim olan cemalettin, birkaç kişi hariç tüm sınıfın kompozisyon ödevini yapardı. futbola bayılırdı. en sevdiği futbolcu lefter’di. fenerbahçe taraftarı olan cemalettin, metin oktay’a da büyük saygı duyardı. küçük kalbimdeki kuş ölen cemalettin, esma adlı bir üvey anneye mahkûm olmuştu. kız kardeşlerine ve ona sürekli dayak atan esma bir keresinde onu zehirlemeye kalkıştı. yemeğine cam kırıkları karıştırdığı da bir çok kişi tarafından biliniyordu. haydarpaşa lisesi’nde parasız yatılıydı. sbf’nde maliye ve iktisat bölümünü seçti ece ayhan, sezai karakoç ve muzaffer buyrukçu’yla arkadaş oldu. iyi notlar da alan kötü bir öğrenciydi. üvercinka adını verdiği sevgilisiyle girdiği iddiada kaybeder ikinci ‘y’ harfini ve o günden sonra bir daha hiç kullanmaz. mektup yazmaya bayılırdı, hatta o kadar ki kadınların ağzından kendi kendine mektup yazar ve postalardı. cemal süreya’nın mutlak doğum tarihi belirsizdi. bu yüzden kendine her seferinde farklı bir doğum günü belirlerdi. bu doğum günlerinden biri de 10 ağustos’tu, yani sonradan eşi olacak güngör demiray’la tanıştıkları tarih. en son yaşadığı evin bulunduğu sokağa cemal süreya adı verildi. kaynak-1 - kaynak-2

"rastgele yürürken birden aklına geleyim sızlasın için. boğazın düğüm düğüm olsun. ama ağlama, ağlamayacak kadar yansın için."

güzeldim de galiba, bunu nasıl söylesem? ellerine sağlık tanrım leyla çok güzel olmuş. tanrım ellerine sağlık dünya da güzel olmuş. keşke biraz ölmesem.."'

aklının ucuna oturup kendimi bekledim; gelmedim, gelmedim, gelmedim.

sevmek, ne uzun kelime.

birlikte mısralar düşünüyoruz ama iyi ama kötü boynun diyorum boynunu benim kadar kimse değerlendiremez..

iki çay söylemiştik orda biri açık , keşke yalnız bunun için sevseydim seni..

laleli'den dünyaya doğru giden bir tramvaydayız

"yan yanaydık ve şehir, böyle mucize görmemişti…"

özgürlüğün geldiği gün,o gün ölmek yasak

"sülünün yüzü bir atmosfer olayıdır. rasgele yazarı avcıdan öğrendim: yaban ördekleri donmasın diye, suya nöbetleşe kanat vururlar. ve işte şamandırasıyla beşiktaş'ınız, çapraşık bir yüzyılı geriye atar; tanrım siz şu uzun anadolu'yu çocukluk günlerinizde mi yarattınız?"

aslında ayrılıklar değilde, gidenin sevmediği halde 'seviyorum' demesi en çok koyuyor insana…

kaldı işte; çayımız bardakta. çocukluğumuz sokaklarda. mutluluğumuz kursağımızda. sevdiklerimiz uzaklarda. gülüşlerimiz fotoğraflarda...

hasret kalmışız yüreği güzel insanlara

biliyorum sana giden yollar kapalı üstelik sen de hiç bir zaman sevmedin beni ne kadar yakından ve arada uçurum; insanlar, evler, aramızda duvarlar gibi.

durakta üç kişi adam kadın ve çocuk adamın elleri ceplerinde kadın çocuğun elini tutmuş adam hüzünlü hüzünlü şarkılar gibi hüzünlü kadın güzel güzel anılar gibi güzel çocuk güzel anılar gibi hüzünlü hüzünlü şarkılar gibi güzel

hayat kısa, kuşlar uçuyor 🕊