babaların unutulmayan sözleri

bir gece durduk yere "insanları rahatsız etmekten ateşten kaçar gibi kaçın hayvanları ve bitkileri de öyle insanlık budur" demişti

babamla ciddi anlamdaki ilk kavgamızı 17 yaşında olduğum sıralarda yapmıştık. o kadar yıl herkesten hatta kendi gözünden bile sakınan adam bi anlık sinir kriziyle elini kaldırmış sağlam bi tokat yapıştırmıştı. 10 gün kadar küs kaldık ikimizde birbirimizin yüzüne bakamadık. sonra bi gün eve postacı geldi babamın adını söyleyip pasaportu elime tutuşturup gitti. önceki günde barışmıştık. akşam ağlaya ağlaya verdim pasaportu babama. topladı valizini gitti sözlük. 4 ay sonra geldi ikimizde eskisi gibi değildik. bu olayın üstünden 4 yıl geçti nerdeyse. ne zaman tartışacak gibi olsak o geceyi hatırlıyo belli sadece susuyor. gittiği gece neden gidiyosun dedim iş için dedi. yalan söyleme bana dedim bitmedi mi cezam o kadar gün konuşmadık hâlâ neden cezalandırıyorsun beni dedim. tek söylediği seni değil kendimi cezalandırıyorum, yıllarca gözümden sakındığım evladıma nasıl el kaldırırım, sen affetsen ben kendimi nasıl affederim dedi çekti kapıyı gitti.

bana "kekliğim" diye hitap etmesini asla unutmayacağım

i̇t baytarı mısın? gereksiz insanlarla uğraşmak durumda kullanır kendisi

"atik ol, çevik ol, konuşurken ağzını yaya yaya konuşma açık konuş, dik dur." düzenli olarak bunları der. sanki asker yetiştiriyor mübarek...

Yılların verdiği yorgunluğa rağmen kurduğu cümledir: "Bu devran elbet bir gün bize de dönecek."

"Küçükken o kadar sessiz, içine kapanık bir çocuktun ki seni tek başına bırakıp gitmeye korkardım." Bana olan sevgisini en çok burda hissetmiştim. Unutamıyorum bu sözünü.