asosyal itiraf

kravat, papyon fobim var

yeğenimin cici bebesini aşırıp yerdim sonra yakalandım o günden beri cici bebe almıyorlar çocuğa artık köfte lahmacunlamı ne besliyorlarsa , bak yine dertlendim.

bi kaç ay önce otobüse bindim camdan bakıyorum neyse bi çocuğu kesiyordum o da geldi otobüse bindi sonra benden 1durak önce indi bi kaç gün sonra yine durakta otobüs beklerken gördüm be bi daha görmedim. :(

bir gün iç sesim dışıma çıkacak diye korkuyorum.

onu üzersem mutlu olurum sanmıştım, olamadım.

tam on yaşındaydım. o sene istanbul'a taşınacaktık. sık sık istanbul'a geliyorduk zaten teyzemlere . benden 8 yaş büyük bir kuzenim vardı . çok saygı duyar ne kadar büyük bir insan olduğunu düşünürdüm , hep abi olmuştu bana . ama o abilik yapmadı . benim çocukluğumu aldı elimden . masumluğumu aldı, hep kirli hissettim. kimseye söyleyemedim ne olduğunu , çok uzun süre konuşmadım.sonra büyüdüm . 15 yaşımda babama anlattım her şeyi , kendi ağzımla söyledim .çok korktum ben söylemeye de korktum. rüyalarıma girer oldu . derslerime odaklanamadım kötü bir liseye gittim sonra . senelerce psikolojik tedavi gördüm. işe yaramadı hala o travma bende . ve o elini kolunu sallaya sallaya dolaşıyor be sözlük . ben bu hissiyatla yaşamak zorundayken o çok mutlu. ben onun elinin kiri oldum. hala kendime gelemiyorum.

ilişkilerinin haftası dolmadan sosyal medyaya boy boy canımlı cicimli, ömürlüğümlü fotoğraf atan insanlardan tiksiniyorum

en yakın arkadaşımla eski sevgililerimizi stalk ediyorduk. baktık bu olmayacak. fake hesap açtık. baya beğeni ve kişi kastık. daha sonra bunlar ne beğeniyor, takip ettikleri, günlük lokasyonları falan derken, resmen işi psikopata bağladık. yakın arkadaşlarıyla uzun uğraşlar ve planlar sonucu yakın olduk. onlardan çaktırmadan rapor aldık. arkadaşlarının mesajlarına bakarak durumlarını öğrendik. hatta daha ileri gidip, bi gün eski sevgilim ve arkadaşlarının buluştukları yere gidip garsonla anlaşmış, ne konuştuklarını dinletmiştim ve telefonunu şarj a sokması için kasaya vermişti. gene o garsondan yardım alıp telefonunu karıştırmıştım. ve her anı fotoğrafını çekip bi klasör ayarlamistim. herşeyi öğrendikten sonra instagram twitter şifrelerini yakalamıştım. oradaki kızlarla konuşmalarını fotokopide dağıtıp evlerinin önüne atmıstım. sanırım cok acı cektirdim o çocuğa. ama beni aldatmıştı hak etti pezevenk.

iki gündür yeğenimin dinlediği çizgi film şarkısına içlenip duruyorum. "tosbik, tosbik canım arkadaşım sen gidersen ben kimle oynarım? nereye gidiyorsun tosbiğiiiim"

herkesin bir korkusu vardır derler. pek inanmazdım. belki hala inanmıyorum. belki de kendimi böyle teselli ediyorum. benim de bir korkum varmış meğersem. ne zaman ki biriyle diyalog kursam, sohbet etsem, uzun uzun konuşsam her zaman yanlış anlaşılmamak için kendimi açıklama yaparken buluyorum. inanmak istemediğim korkum; yanlış anlaşılmakmış...

kötü bir insanım. insanlarla konuşmaktan nefret ederim hele de gereksiz sıcakkanlı olan insanlardan üniversitede yığınla var bu insanlardan ve hepsi samimiyetsiz çoğu düşüncesiz büyük kısmı mal belki bende onlara göre öyleyim ama zerre umrumda değil.zaten şu kız mevzusundan artık bıktım şutlanan boynuzu yiyen gelip dert yanıyor kardeşim sizde zerre umrumda değilsiniz aptal aşk oyunlarınızda bunu insanlara anlatmak güç. iyi bir bölümde okuyorum yazı evde geçiriyorum pek imkan olmadığından. bu sözlüğü 1-2 ay oldu göreli ama kayıt yeni arada sessizce takılıp entry girip gideceğim artık diğer sözlük yazarlarından isteğim beni ciddiye almamalarıdır.yazım hatalarım için uyarı niteliğinde güzel bir dille mesaj atmanız beni sevindirir fakat bundan farklı olarak hiç kimseyle gereksiz samimiyete girmek istemem kaldı ki kimse de benimle tanışmak için can atmıyordu zaten. geceniz güzel olsun vesselam...

tıp tan ve tıpı övenlerden nefret ederim

deve sırtında ay'a çıkmak vs beni inandıklarımdan vazgeçirebilmek. imkansızlık konusunda yarıştırılabilir.

eskiden hayattaki herkesin benim yaşamım için programlanmış bir kısım varlıklar olduğunu düşünürdüm, rolünü oynayıp hayatımdan çıkan (nasıl bir kafa bu yahu)

eğer orta yaşlı abla denilebilecek yaşta olan bayanlar beni gıcık ederse,sinirlendirirse onlara teyze diyorum. onlar beni gıcık ettiklerinden daha fazla gıcık oluyor. 2-3 kere yapmışlığım var. en son dün beni 1 milyoncuda annemle olmama rağmen çalışan sanan ablaya dedim. pişman değilim.

psikolojimin gerçekten bozuk olduğuna inanıyorum.

bir gece konuşmak için gecenin üçünde yurttan kaçıp yanına gitmiştim. sevdiğim adam gözlerimin içine bakıp bundan sonra ikimizin ismi de aynı cümle içinde anılsın istemiyorum demişti. ulan bu kadar da vicdansız olunmaz be yıllar geçti hala bu lafını hatırladığımda boğazım düğüm düğüm olur

adanalı olmakla insan gururlanıyor be memleketimiz bi başka , ama demirsporu sevmek çok ayrı be sözlük (bkz: mavi şimşek sen çok yaşa )

sözlükten once 4s kuralı ne bilmiyordum

şimdi liseden arkadaşız biz. tabi lisede ben onun arkadaşıyla çıktımıştım zaten onlarda lise bitince küstüler. tabi biz muhabbet ediyoruz arada. ama benim gönlüm kaydı gitti geçen sene açıldım ben seni arkadaşım olarak görüyorum dedi eyvallah dedim 1 sene bekledim hergün profiline falan giriyorum haberdar oluyorum. 2-3 hafta önce dayanamadım ortak arkadaşımız olan s.ç. ye dedim yap bizim şu işi dedim konuşmuş tamam demiş konuşalım. olayı özetliyorum bu arada :) neyse 2-3 haftadır konuşuyoruz doğum gününe hediye falan aldım verdim.ama konuşma bi türlü konuya gelmiyo hep böyle bi sası yavan çene yle geçiyo ben artık giriş gelişme sonuç olarak tamamlamak istiyorum bana bi yardım edin ne yapmalıyım yarim deyip döşüme basmak istiyorum :) allahını seven akıl versin..

sürekli film izliyorum, sürekli kitap okuyorum kendime başka bir dünya yaratmaya çalışıyorum, gerçek olmadığını bile bile. çünkü bir hayat hakkım vardı onu yaşıyorum ve hiçbir şeyi istediğim gibi yapamıyorum. güvenecek birini bulamıyorum, aşık olacak birini bulamıyorum daha da önemlisi kanımdan sayabileceğim bir dost bulamıyorum. ne zaman güvenmek istesem pişman oluyorum bu da beni giderek herkese karşı daha da güvensiz biri yapıyor. gerçek insanlarla tanışmaya korkuyorum zaten tanışmak isteyen insana gerçekten değer veren birileriyle karşılaşmıyorum bile bu yüzden hayallerim arasında kayboluyorum artık. asla gerçek olmayacağını bile bile. yoruldum.

babamı mektebe götürdüm allah affetsin

beyler şimdi anlatcam ama gülmeyin. gülün yada gülün üniversiteyi kazandım e devlet şifresi almam felan gerekiyor. ben biraz 18 yaşını göstermeyen aşırı minyon bi erkeğim öyle böyle değil arkadaşlar. gittim bi ptt şubesine diyalog şöyle; pttci abi: p ben:t t-abi kolay gelsin, e devlet şifresi alıcam. p-kim kazandı üniversiteyi abin mi ? diyemedim bişey sözlük, amca arkadan seslendi ama arkama bakmadan uzaklaştım ordan. çok minyonum napcaz beyler köseyimde :/

00:00da buralara güzel şeyler yazmak için düşünüyorum ama itiraf edecek bir şey gelmiyor aklıma. yine kaçtı artılar :d

ne kadar soğuk davranacam karşıdakine güvenmeyecem desemde biriyle konuşunca her bokumu anlatırım.

gorundugum kadar mutlu degilim mesela. guclu de degilim. yoruldum artik. sadece uyumak istiyorum ve aglamak. onu gormek istiyorum. sesinden adimi bir kez olsun duymak kokusunu icime cekmek istiyorum. ama asla gerceklesemeyecek seyler bunlar. onun kokusu yerine toprak kokusu doluyor genzime abo ben yasamak istemiyorum

bugün hayatımda belkide daha yaşayamayacağım bir şey yaşadım sözlük ve inanır mısın aklıma dahi gelmezdi,üniversiteye gidecekti okuyacağı şehre yarın sabah sekizde bugün de görüşme fırsatımız olmadı,bir saat evvel telefon çaldı baktım arıyor bozuk atıcaktım güya dediki aşağı in kapıdayım,aklıma gelmezdi indim aşağı vedalaştık hiç sevmem vedalaşmayı,öyle bir şey ki sevgilim değil,arkadaşım da değil çocukluğumdan beri hayatımda hani olur ya öyle insanlar olmazsa eksik hissedersiniz hah işte tamda öyle,aklıma gelmezdi sözlük mutlu oldum,kim olmaz ki!

sevdiğim kıza artık ona barışmak için mesaj atmayacağıma söz vermiştim. ama huy tabi her akşam elim gidiyor özür dileyip yalvarasım geliyor. bu akşam ona son kez mesaj attım. beni engelle ve bidaha hiç kaldırma dedim. ben denedim yapmayı ama her seferinde geri kaldırdım engeli. sildim numarasını ( ezbere bilmiyormuş gibi!!) sonra tekrar kaydettim. bir türlü vazgeçemedim. madem öyle istediğini yapayım söylemek istediğin son bir şey var mı dedi. fotoğrafını öptüm defalarca öptüm.çok kötüyüm be sözlük çok kötü

bugün saati 50 liraya anlaştığım lys edebiyat özel ders öğrencimi kovdum. yani aylık 2000 liradan oldum. bir insan bu kadar da mal olmaz diye düşünüyorum. koskoca namık kemal'e "tanıyorum hocam ben bunu fıkraları var" dedi. ulan seni o fıkralara özne yaparım puşt dedim ve kovdum ama yarın babasını arayıp geri çağıracağım

hiçbir şey yapasım yok kendime dair. bi yüzyıl uyusam herşey yoluna girecek sanki, bir şeyleri yapacak gücüm yok ama yapmam gerek. umarım herşey herkes adına iyi olur. iyisini hayırlısına bağladım durumu, yine de hayırlısı.

bu gece günlerden sonra ilk defa babamdan başka bir şeye ağladım sözlük. hayatımda ilk ve son kez gördüğüm, daha önce varolduğundan bile haberimin olmadığı insanların beni mutlu etmesine ağladım. kendileri fark etmese de hayatımda onlarca senedir bulunan insanlardan daha çok huzur veriler bana. her zaman yakınımda olan insanlar beni dibe vuracakmış gibi hissettirmekten başka bir şey yapmıyor ama şu an adını bile hatırlamadığım insanlar bana, ben bile fark etmeden, huzur verebiliyor. çok tuhaf değil mi?

evdeyim yalnızım annem babam ablam hepsi yazlığa gitti beni yarın dükkanı açmak için burda bıraktılar 4 duvar arasında kaldım

karmam bin olunca evde şampiyonlar ligi müziği açıp dans ettiğim doğrudur.

lys'ye hazırlandığım zamanlar evden deneme sınavına diye çıkıp yalovaya gidip geziyordum. annem beni soru çözüyor sanarken ben kim bilir hangi menüyü seçsem diye düşünüyordum. içim bu yüzden huzursuz ve kendimi affetmek istemiyorum. bu gece bunun için aksın göz yaşlarım.

bizi terkettiler bız de delıkanlı karı kız laykladık

gülerken gözlerim kisiliyor korelilere benziyorum resmen lise2 ye kadar bunu kötü bi şey zannetmistim ama sonradan kizlara sempatik geldigini anladim ama hala sevmiyorum

doğum günüm yaklaşıyor.bi onbeş gün falan var hiç kutlamak istemiyorum.o kadar anlamsız geliyor ki bana.onun doğum günümü kutlamayacağından o kadar eminim ki ama yinede bir umut belki diyorum dgko yazsa bile yeter be iyiki doğdunu geçtim.of aq...

bugün ne güzel 3 aydır görmediğim eski sevgilimi gördüm ondan sonra hiçbir kızla konuşmadım zaten tam unutmaya başlarken niye çıkarsın ki karşıma hem benim o maça gideceğimi bildiğin halde hemde yanında başka bir erkekle ki o çocuğu hiç sevmediğimi söylemiştim ona bana inat getirmiş sanki ben yazın cafede karşılaşmamak adına orada mı diye bakarken o bildiği halde başkasıyla geliyor niye yakıyorsun ki canımı be bunca zamandır yaktın yetmedi mi

her şeyin fazlası nasıl zararsa medeniyetin fazlasının da gavatlığa yol açtığını düşünüyorum.

zamanında yaşadığım gamsızlığın bedelini ödüyorum ve kendimden tiksiniyorum. hayallerime yatırdığım tüm parayı bi haftadır alkole yatırıyorum ve tanıdığım hiç bir insanı aslında sevmiyorum. sarhoşum ve yazdığım her şey hükümsüz edit: aşırı egoistim ve bu hoşuma gidiyor

düzgünce bi sigara bile içememişken,hep boğazıma kaçar,canım inanılmaz şekilde sigara istiyor bi paket bitiririm bulsam ama yok ki anasını satıyım

insanları çok sıkmışım ama inanın sabahtan beri düşünüyorum şuraya yazacak komik bir şey bulamadım.

günaydin, dün it gibi hastaydim. burnum murnum falan akıyordu ama tabiiki süper muhteşem salyangozun güçlü ve eşsiz vücüdu bir günden fazla hasta kalamaz. her artı " geçmiş olsun "

hani derler ya "ilk aşk unutulmaz" . dün ilk aşkımın düğünü vardı. bende onun ilk aşkıydım. "drakolaayı çağıracak mısın? " diye sormuşlar, "dügünü yarıda bırakıp ona koşmaktan korkarım" diye cevap vermiş. umarım her daim mutlu mesut yaşar ve boy boy evlat sahibi olur.

çok acayip kin tutarım, 10 yıl geçsede intikamımı almadan rahat uyamam. kafamda milyonlarca intikam planı kurarım.

şiddete şiddetle karşılık veririm. bi tokat yiyince diğer yanağımı dönecek kadar medeni bi insan değilim.

18 yasında kendini dünyanın merkezinde sanan bi ergenken kanseri yendim. ama benimle aynı katta tedavi olan, daha anne karnında kanser teşhisi konulan cocukları gördükten sonra bişeylerin kıymetini anladım. sizler de anlayın diye yazıyorum işte buraya

kimin hangi acısına sebep olduysanız, kime nasıl sırtınızı döndüyseniz ona öyle muhtaç oluyosunuz arkadaşlar. sistem böyle

şuan bütün arkadaşlarım üniversiteye gidiyor ben ise evde oturmuş buralara bakıyorum kazanamamak üzüyor insanı 😑

komşumuzun oğlu eşini aldatıyor tek ben biliyorum ve kimseye soyleyemiyorum vicdanen rahat değilim