asosyal itiraf

cenabetim

(bkz: bayanche) sabah erken uyanıp yazacak yine bana, ben uyuyor olacağım, uyanıp mesajı görünce çok mutlu olacağım. hatta şimdi onu düşünüp mutlu olmaya başladım bile. gidip film izleyeyim bari

aptallık belki ama benim kadar sevmesini bekleyeceğim. ömrüm son bulana kadar.

beni onun öldürmesini istiyorum katiline aşık ölen turuncu aptal balik olmak gerek.

gidip onu sevdiğimi söylesem bende seni kanki demesinden korkuyorum, kaybetmeyi felan geçtim artık.

bilmeden çıkış yaptım uçuruldum sandım aq 3.5 attım

ego gibi bişey değil ama ben de en kaybedilmeyecek insandım be. daha ne diyim. en içten dileğimdir umarım çok pişman olursun. ve o zaman pişmanlığın hiçbir işe yaramaz.

sinirden ağlamak eylemini kim bulduysa onun da abv bulacak eylem mi kalmadı. itiraf ediyorum çok saçma ama hep yapıyorum.

küçükken gördüğüm akrabalarımın büyüklerimin hep eline öperdim o malum güne kadar.köydeydik dedemin tuvaletten çıktığını gördüm ve ellerini yıkamamıştı işte o gün bıraktım el öpmeyi.

bu gün düğünümüz var ama ben sözlüğe girme derdindeyim ...

dünyanın en gereksiz insanı olabilirim.

her ne kadar buranın günlük gibi kullanılmasına karşı da olsam bazı akşamlar ben de kullanıcam. mesela bu akşam. hiç adetim değildir böyle aşk meşk, hoşlanma işleri ama son 1 yıldır biri var zaman zaman aklımı meşgul eden. doğruya doğru konuşacam bundan önce sevgilim olmadı. çünkü flört denen o bazı arzu ve isteklerin tatmin edilmesi sistemine karşıyım. ve ben bi' insanı 2-3 aylığına sevemem. belki de bu yüzdendir çok korkak ve cesaretsizim sözlük. zaman zaman aklımı meşgul eden bu hanımefendiyle birkaç sosyal medya ortamında takipleşiyoruz. ve ne zaman bi paylaşımını görsem yine o garip matem etrafımı sarıyo ve her defasında kendime çatlıyorum. "niye bu kadar korkaksın? nasıl erkeksin?" diye. ve itiraf ediyorum twitterda fav'larına bile bakıyorum. bunu yaparken o kadar dikkatliyim ki ekrana dokunurken parmaklarım küçülüyo adeta.

böyle aşkın ızdırabını sikeyim.

kız arkadaşla konuşuyordum az önce bana pm den tek senle konuşuyorum geri kalanından gruplardan konuşuyoz dedi merak edip sordum kaç grup var: -diye lisedeki sınıf grubu var, -lisedeki sınıfta ki kızların ayrı grubu var, -tumblr kız grubu var, -kız erkek karışık olanı var, -dershanedeki sınıfın grubu var, -dershanedeki sınıfın edebiyat hocasıyla grubu var, -dursun,ben x abla y hoca gıybet grubumuz var, -bi de teyzelerimle olan grup var bunları saydı şok oldum biz erkeklerde ise bir grup olur konuşma ise şöyle olur " aga haftasonu 9 10 halısaha var geliyor musunuz ? "evet,tamam,okey" şeklinde cevaplar verilir ve konuşma biter" ama kadınların maşallahı var ve evet kızın olduğu tüm gruplar aktif

her sene acaba süpriz doğum günü partisi yaparlar mı diye bekliyorum ama yapmıyorlar. bende üzüntümü gömmeyi tercih ediyorum. zaten sevmem o tür şeyleri diyorum. keşke ailem arkadaşlarım kutlasa doğum günümü. kimse kutlamıyor lan. vallaha her 9 temmuda boğazıma öküz oturmuş gibi oluyor

izlediğim film dokundu heralde bi efkar bi efkar.sezen aksuyla gidiyoruz bakalım hayırlısı

ipod'da baya müzik var yaklaşık bi 5000 tane falan.içinde benim de müziklerim var tabii toplama kampı gibi her tür müzik var.annem de her gece hoparlörden açar başucuna koyar.geçen gece inci siker çalmaya başladı.silmeyi unutmuşum.neyse ki uykuya dalmıştı da farketmedi

annem bugün; bizde nazar var kurşun döktürelim dedi.ben de;anne bende kurşun olsa kafama sıkarım dedim. annemle küsüz,psikolojim bozuk...

(bkz: Leyla ile Mecnun ) izliyorum sabah saat 5 civarı. Leyla'nın öldüğü bölümler. Ağladım, yaşımdan başımdan utanmadım hüngür hüngür ağladım. '' Leyla gitti abi '' sahnesinde başladım hüngür hüngür ağlamaya Sahneye buradan ulaşabilirsiniz. Sonra bölüm sonu İsmail abi, Yavuz, Mecnun üçlüsü evin bahçesinde sabaha karşı otururken o efsanevi hüzün müziği eşliğinde, hıçkıra hıçkıra ağladım. Hazır gelmişken söyleyim hala o müziği duyunca gözlerim yaşarır. Müziğe de buradan ulaşabilirsiniz.

kıymetini bildiğin kişinin kıymetini bilmemeleri...

aslında birdaha gelmemeye çok kararlıydım neredeyse hiç bakmadım bile sözlüğe ama bu gece gerçekten birşeyler yazma ihtiyacım vardı bu gece içimi biryerlere dökmem gerekiyordu.Yoksa patlarım ne bileyim böyle insanın içinde bi his vardır hani ne geleceğini düşünebilir ne geçmişini nede o anını sadece dertlidir sebebini bilir ama elinde çaresi yoktur, derman çoktur ama elinden birşey gelmez.Hep birşeyler yapmak ister ama yapamaz, sanki yüzme bilmeyen birisinin denize atılması gibi çırpınır ama batacağını boğulacağını da bilir ama yine de bir umut için dener. Bu hayatta denemekten asla vazgeçmedim taa ki babamın çırpınmayı bırakıp kendisini denizin sularına saldığını farkettiğim zamana kadar.İşte o zaman anladım ki insanı boğan deniz değil kendisiymiş.dertler boğulman için bir deniz olur akar sen karşı koydukça dibe çeker sen ne zaman ki debelenmeyi bırakıp kendini o suyun akışına bırakırsan o zaman boğulmaktan kurtulursun.Belki bilmediğin bir yere sürüklenirsin ama en azından hayattasındır be nefes aldığını fark edersin daha yaşayacak günlerin olduğunu fark edersin ve birgün inanıyorum ki ya bir sahile vurur ve yeni bir hayat kurarsın kendine ya da bir denizci tarafından kurtarılıp eski hayatına kavuşursun. Velhasılkelam konuya nasıl dert ile başlayıp derya ile bitirdim bilmiyorum ama bildiğim tek şey kendi derdim değil de başkalarının derdi canımı daha çok yakıyor.Buradan kardeşime sesleniyorum dertlerin aq sana bişey olmasın lan bak şerefsiz evladıyım senle benden daha mutlu kimse yok lan bu dünyada vur be saza neşet baba dinlemeyen köpeğin olsun

bugün sözlüğe geleli tam 1 ay olmuş. bağlanmak korkutuyor biraz. insanın vazgeçemediklerinin olması kötü bir şey. özgürlüğünü yitirmişsin gibi oluyo.bilemiyorum altan, kararsızım.

gelenekte olduğu gibi karne günü öğrenciler karneyi alıp cs oynamaya giderler ya. ben ilk ve ortaokuldayken sınıfımdaki erkekler kızları dışlıyodu bende bu yüzden eve gelip ağlayarak cs1.6 oynuyodum buda büyük bir travmamdır.

yasa çıkarılsın, kimse doğumgününden 4 gün önce terkedilememeli.

anne ben eskiden bardak bulamayınca sürahiyi kafaya dikerdim. özür dilerim :((

heyecan, gerilim, stres, korku.. şu an hepsini bir arada yaşıyorum. içime içime sıçıyorum sanırım şu an, hadi hayırlısı 😅

bugün markete gittim. 60-70 yaşlarında bi amca dikkatimi çekti. biskuvilerin olduğu reyonda bişey arıyo belli. hiç bi görevli de yok ki yardimci olsun. ben ihtiyacım olanı aldım gidiyordum ki seslendi kızım bi bakar misin diye. bende efendim dedim . ya işte ne bileyim biraz gariban gorunumluydu. benim dedi hanımım dedi gözleri doldu ben ne yapacağımı şaşırdım haliyle. benim hanımım dört ay önce öldü dedi . başınız sağolsun dedim . onun yediginden alicam dedi gözleri dolu dolu. ben de bi tane verdim oradan . bunun tadı güzeldir bundan alın dedim. tamam kızım allah razı olsun dedi gitti. o gitti ben öylece kalakaldim şaşkın vaziyette.

körkütük aşık olduğun kızın sevgilisiyle her gun fotoğraflarini gormek mutlu olduklarini gormek dunyanin en kotu seyi.

sosyal medyada içinde bulunduğum 17-18 yaş grubunun sürekli evlilikle ilgili paylaşımlarını görmekten bunaldım. ya kendinizi eğitmeden, ekonomik özgürlüğünüzü elinize almadan birine bağlanmak bu kadar mı cazip geliyo anlamıyorum.

sorun şu sevgilim var seviyor da ama benim kadar değil ya da gösteremiyor bilmiyorum ama lanet olsun yıllardır sevgilim varken bile yalnız hissediyorum. ulan ben neden sevilmiyorum ya neyim eksik amk tamam cirkinim kabulum evet keşke güzel olsam ama el kadar minnacık kızım ulan ben kalbim dayanamıyor ki sevgizlik olunca hemen kırılıyo.. ve asıl itiraf bu kadar kırılgan olmama rağmen herkes beni güçlü kötü kız olarak biliyo.. lanet olsun ulan kalbimi kimse göremiyor.

ailem alevi, ben ateistim diye insanları kaybetmek zoruma gidiyor. hangi kızla tanıştıysam hep sorun olarak karşıma çıktı bu durum. gel gör ki ne ben ne de ailem hiç bir zaman böyle durumları mesele yapmadık, umursamadık bile ama hep karşı tarafın ailesi tarafından istenmedim. benim kim olduğum, nasıl biri olduğum, duygularım hep geri planda kalmış onlar için demek ki. üzüldükten sonra zaten benim böyle insanlarla işim olmaz diyorum, avunuyorum. bu arada hayatını kendi çizemeyip, ailesi ne derse onun yapanlara bir sözüm var; " umarım bir gün hayatınızı kendi başınıza çizebileceğiniz güce ulaşırsınız."

yıl dönümümüz olması gereken günde mesaj attım.içimi döktüm içimden bir türlü uğurlayamadığıma."dilerim senin için biterim bir gün,hoş bir anı olurum sadece" dedi o da.deniz yeşili gözleri vardı en güzelinden,onlarla gözümün içine içine bakan kızı neydi bu cümleyi kuracak duruma getiren?zaten kimse çok sevmemişti beni,herkes bırakmıştı.ben de o yüzden sigarayı bırakamadım.sahi,ciğeri nereye bırakıyorduk?

sanırım hiç bir zaman sevilen biri olamayacağım.

aylar önce aldım yazarlığımı son bir kaç gündür neden daha önce yazmaya başlamadım ki diyorum ben çok sevdim burayı inşallah hep böyle kalır.

biz kadınlar erkeklerin yara bandı degiliz. her yaralandığınızda yaralarınızı sarmamızı beklemeyin. kendinize yeni yaralar acıp her fırsatta sizi kabul edecegini düsündügünüz insanların bi anda kapısını calıp sırf kendinizi iyi hissetmek icin bencillik yapmayın.

-orta sonda ilk defa cep telefonu aldım, bizim dükkanın karşısındaki dükkandaki kızdan numarasını istedim, vermedi. sonra zar zor gittim numarasını buldum, dükkanın sahibi dükkanı bana emanet etmişti. kız orada unuttuğu telefonunu arayınca ekrandaki nodan ezberledim. işte o numara hala ezberimde aradan nerdeyse 10 sene geçti, kız kayıplara karıştı numara artık kullanılmıyor. ben hala kızı belki bir yerde bulurum da "senin telefon numaran buydu" derim diye hayaller kuruyorum.

etrafım yüzüme gülüp arkamdan konuşan arkadaşım sandığım insanlarla dolu. mutlaka ne oluyorsa arkamdan çevrilen dolapları tek tek öğreniyorum ve beraberinde aslında en güzel şeyin yalnızlık olduğunu da öğreniyorum.... eğer çevrenizde bir kaç tane mükemmel dostunuz yoksa yalnızlık gerçekten çok güzel

seri eksileyen arkadaşın gazabına uğradım az önce. evine ateşler düşşün emi:d kulaklarını çınlatcam biraz:dd

aslında itiraf etmem gereken o kadar çok şey var ki nasıl olurda yazarım nasıl cümleleri bir araya getirip bitiririm içimdeki kelimeler nasıl susar hiç bilemiyorum. yazmak isteyip yazmak istemiyorum neden bilmiyorum ama hayatım hep yapmak isteyip yapmak istememekle geçiyor buna üşengeçlik mi denir tükenmişlik sendromu mu denir bilemem ama, ben yoruldum hayat,gelme üstüme...

dün gece eski sevgilimin fotoğrafına bakarken 3 tane lahmacun bitirdim. sonra da karnım ağrıdı.

yaşam enerjimi söküp alan bir şeyler var bu hayat denilen şeyde. aslında kötü desen değilim ama iyi de olamıyormuşum gibi. arafta kalmak çok kötü be. hiçbir şey hissedememek. belki de eskisi gibi her şeyi uçlarda yaşamak daha güzeldi.

paapii paapii paapii çiilloo papi papi beengaamii beengaamii

lise 1'e kadar gusulden bihaberdim. o yaşıma kadar cenabet gezmişim, bütün bayram namazları bütün cumalar yalan oldu gitti. o zamana kadar dinle çok iyi değilmişim sonrasında ise din adına tek dikkat ettiğim gusul oldu. bi eksiğimi kapatamadım

okul hayatında arkadaş diyebildiğim birçok insan var ancak onlara evimi, arabamı emanet edip arkamı dönüp gidebilecek kadar güvenmiyorum, güvenemiyorum. maalesef bir kardeşim olmamış ve hayatta bunun eksikliğini şuana kadar hissettim. ne bileyim çok önemli bir sırrını veya sorununu birisiyle paylaşamamak çok zor bir durum. daldan dala atladım ama önümde bana örnek olacak birisi olmadığı için hayata karşı kendimi çok boş hissediyorum. 1 sene sonra okulumun bittiğini düşününce, derin bir sessizlik alıyor beni. ne yapacağım, ne yapmalıyım...

anaokuluna gittiğim zamanlarda öğretmenimi çok severdim (bayandı).okula giderken büyük boş bir arsa vardı ,annem oradan karanfil al gel öğretmenine verirsin dedi, koşarak gittim aldım.tam okulun bahçesine girerken bizim sınıftaki kız elimden alıp bana mı aldın teşekkürler dedi.kısa süreli bir şok yaşadım en sonunda onu öğretmene aldım dedim ve kıza tokat attım işte bu tokat benim bir nevi milli oluşum idi

koskoca iki gün boyunca kimse zapzaptan ne bir şey yaptı, ne de başka yerden. yalnızları oynamak güzelmiş...

kuzenim sözde kulaklık takmış aq.birlikte dinliyoz

tellerim ve gözlüğümle kendiliğinden snapchat efektine sahibim.

lisede çok ama çok hoşlandığım bir kız vardı ki hala hoşlanıyorum -evet yalnızım- neyse, onun twitter hesabını öğrenmiştim ve bir süre takip ettim ancak bildiğin takip et tuşuna basarak değil, uzaktan uzaktan masumca. ulan aç bi sahte hesap bas takip isteğine dedim. sonra takip ettim ve günde 1 adet olmak üzere gerçekten duygu yüklü ve anlamı yüksek tweetler atmaya başladım. sanırım 2-3 hafta gibi bir süre sonra, sert bir tepki aldım ve 'sen kendini ne zannediyorsun' ile başlayan ve devamını okumaya cesaretimin yetmediği 140 karakteri doldura doldura gelen bir mesajla karşılaştım. ondan sonra hiç mesaj atmadım. 2-3 gün sonra okulda ders arası olmuştu ve ben telefonla ilgileniyordum. o ve 2 arkadaşı da pencere kenarında oturuyorlardı ama sessiz gibilerdi yani kulak kabartmamıştım. bir an, bana twitter'dan duygusal mesajlar geliyor birkaç gündür sizin bilginiz var mı falan dedi. ulan o an buz kestim bildiğim, çatal bölgesine birkaç damla indikten sonra ders başlayana kadar o şoku atamamıştım. evet şuan aynı üniversitedeyiz ama farklı bölümdeyiz ve ben onu 2 kere görmeme rağmen yanına gidemedim. evet çağla o twitçi eleman bendim.

birisinin sevgisine ihtiyacım var.