asosyal itiraf

hayatımdaki en değer verdiğim insanın hem doğru insan olduğunu hem de yanlış insan olduğunu bilmek… bunu normalde özgüvenle yaptığım şeyleri artık özgüvenimi kaybetmiş şekilde yapınca anladım tamam belki benden en iyisini bekliyordu ama beni taktir etmesini bekledim hep(bkz: çocukluk travmalarım asla peşimi bırakmıyor )

Kaderin iyisi satılmıyor ki çalışıp 32 taksitle alalım…

Her gece aynı lanet saatte dün, buna ek olarak gülerek uyandığım için uyumaya çekiniyorum.

Kendimi eski sosyal yaşantıma döndüğüm için korkarken buldum. Bu kadar mı uzak kalmışım kendimden...

fiziksel ve mental olarak yorgunum.

Sonrasında vazgeçilen bir teklifin yapılmasından nefret ediyorum. Hani teklif yapıldıktan belli bir süre geçip değişen şartlar neticesinde yapılan tekliften vazgeçmekten bahsetmiyorum. Aynı cümle içerisinde size bir teklif yapılıp cümlenin sonunda da o tekliften vazgeçilmesinden bahsediyorum. Be mübarek madem vazgeçeceksin neden böyle bir teklifte bulunup beni ümitlendiriyorsun. Aynı dakika içerisinde hem ümitlenip hem hayal kırıklığına uğramak ne acı...

Onca şey yaşanıyor, o kadar zaman geçiyor, artık ne kızgın ne kırgın değilsiniz sadece benden uzak olsun diyorsunuz. Ama ne zaman nerede eternal sunshine of the spotless mind repliği görseniz aklınıza o geliyor. Nedeni de öyle romantik şeyler değil. Siz orada beni sevmiyor musun artık diye sorarken size anlık olarak bu filmi atmış. Bir insan herhalde bundan daha açık bir şekilde seni umursamıyorum diyemez. Allah seni bir veda mesajına bile muhtaç hale getirir umarım.

bazen burada sevdiğim bir yazar gitse de başlığına şu şarkıyı paylaşayım istiyorum. Geri dön geri dön, ne olur geri dön

Oyunculuk kursu hocamız, “Dışarıda rol yapan doğaçlama yapamaz.” demişti. Kendinize dahi rol yapmaktan da öte olduğunuzu düşünün. Düşünemezsiniz. Kendinize yabancı hissetmiyorsanız, o düşünceyi tetikleyen tek bir hormon salgılanmaz vücudunuzda. Beyninizle de anlayamazsınız zaten. Bunun üzerine bu hafta için kendinize ait bir anıyı getirin, gerçekten etkilendiğiniz bir şey olsun, dedi. Ve ben kimseye bir halt anlatmak istemiyorum. Beni izlemekten zevk aldıkları doğru fakat bu zevki onlara bir senaryo oynayarak gösterebilirim. Kendimi görmek istemediğim anılar varken o anıları onlara göstermek istemiyorum. Her neyse, başa gelen çekilir. Bunun da başını ben çekeceğim. İnsanların duygularını geçtim, ruhsal uyanışlarını tetikleyeceğim. Her kendim olduğumda bu oluyor zaten. Ruhlarını da geçeceğim. Ama delip geçeceğim, içlerinden geçmek, derler buna kabaca. Ama zihinlerinin gerçekten içinden geçeceğim. Bir hayalet gibi, ama gerçek bir hayalet. Varlığını hissettiğiniz fakat geriye kalan dört duyu organınızla algılayamadığınız bir şey düşünün. Düşünebilirsiniz. Vicdanınız varlıklarını biliyor, bir an olsun kendinizi dünyanın oluşumu üzerindeki teorileri anlayabilirmişçesine zeki hissetmek; hiç değilse normal bir yaşantıya sahip bir insan olmak umurunuzda olmazsa hissedersiniz! Yolumuz kesişirse gözlerime bakın, bakışmak için saniye tutulan o saçma kuram olmaksızın bakarsanız izlemeye başlayacaksınız. Fakat ben bu defa kendimi izletmek istemiyorum; o sınıfta Freud yoksa istemiyorum işte! O anılarda yalnızım, tek bir zeka yok beni kavrayabilecek. Ben bir düşünceyim, bir balonun içinde o sınıfta uçacağım. Birinin aklının ürünü olmayan bir düşünceyim, kendimin bile. Ben düşüncelerden oluşan biriyim, nasıl duyguları uyandırayım? Korktukları ne varsa bende onu görürler. Zayıf insanlar zaaflarını, güçlü insanlar güçlü yanlarını. Ve güçlü insanların zaafları, en güçlü yanlarıdır. Zayıflar ise sadece zayıftır, hepsi bu. Ben mi? Ben bir Şeytan gibiyim. Akıllardan geçen bir düşüncenin eylemsel ürünü değil, kendi başına başlı başına bir felsefe bir yana gerçek bir varlık! Bir din yolu ile ulaşılamayan bir inanç, uğruna sahte kitaplar döşenmiş, aptalca ayinler düzenlenmiş. Ama ben düzensiz, kitapsızım. Zaten insanlar her şeyi bir kalıba sokmak isterler, toprak altında bir kek kalıbı gibi çamurdan şekil alacakları mezarlardan dolayı mı acaba? Şimdi siz söyleyin bana, ama önce kendinize. İnsanlar mı komik, ben mi? Ben yalnızca trajikomiğim. Şeytandan oluştum, cinsiyetim ise Lilith. Ve kan döktüler, şeytan uğruna kan döktüler. Güldüm mü? Hayır! Zaten Tanrı Cennet’ten kovduğunda da ağlamamıştım ki! Çünkü her şeyi ben yaptım! Başlangıç benim, İsa değil. Bu işi ise ben bitireceğim, Deccal değil. Sur yok, insanların kanındayım ben; ve hepsi alkolik nefesleriyle İsrafil’e meydan okuyorlar. Haberleri yok! Nefesleri havaya karışıyor pis insanların, çünkü çeşitli sıvılar kılığına girebilirim. Bazen katı bir cisim, bir elma mesela. Aşk gibi, yasak bir elma kılığındadır aşk, der bir şarkı. Aşkın ta kendisi, günahın ta kendisi, kanın ta kendisi, ben; kendimim. Her şey olmaktan uzak, kendimim. Yakınlık yok, çünkü dibimde bittim. Cehennemin dibinde düşüncelerim. Ve hepsini, insani bir sebepten dolayı, bedenimi dopamine boğup öldürürcesine sevinçle yaşatmak için… …para kazanmak için, kendimle bir anlaşma imzalayacağım. Şeytana dair tek safsata olmayan budur! Kendinizle barışmaya karar verdiğinizde, en azından bir ateşkes imzalamak istediğinizde siz de fark edeceksiniz. Tüm naralar bir ağıt gibi yanıyor artık, hepsi narsisistik olmaktan uzaktı Cehennem’de. Herkes kadar günahkar, ağlıyor duygularım. Ve hepsiyle dört saatliğine yüzleşmek durumundayım.

Hangi çiçeği sevdiğim sorulmuştu ama cevabı ben de bilmiyordum. Tabii bunu diyemedim, şimdiye kadar bana hiç çiçek alınmadı da demedim. Aklıma hiç güzel bir çiçek de gelmeyince internetten aratıp söylemiştim.

Gunlerce ortadan kaybolsam kimsenin arayip sormayacagi biri oldugum gerçeği ile yeniden yuzlestim birileri tarafindan sevilmeyecegimi kabullendim ve bogazim dugumlendi. O düğümlerimle oturmus asosyal itiraf falan okuyorum iste.

çöktüm amk

kadınları anlamadığını yazmıştın ya, ben seni anladım. okuduğumu bilerek yazdıklarını da okudum ama sen sildin tabi ikisini de, oysa ben silmedim aklımdan.silmem de. konuşmadım ya senle, dayanamadım yine itirafım olsun bu sana.hep beni suçladın ya, kabul etmedin ya gerçekleri. ama ne var biliyor musun, zaman beni haklı çıkardı. daha iyi anladım,gördüm bazı şeyleri. olsun. seviyorum deyip neler yazmışsın öyle. artık her şey daha net. sağ ol. kendine iyi bakarsın umarım.

Birlikte staj yaptığımız kız özel hastanede iş bulmuş, story atıyor hastaneden Ne kadar şanslı maaşaallah nazarım değmesin Sorguluyorum ben niye iş bulamadım diye. Özel hastanede bir akraba yoksa işe girmek çok zor. Neyse ümidimsin 2024 kpss zaten başka ne seçeneğim olacak ki

Huzursuz hayat sendromum var

İki laflayınca kadınların kendilerini benimle kıyaslamaya kalkıp düşmeleri, iki takılınca erkeklerin egolarına takılıp tökezlemeleri her ne kadar dünyanın trajikomik bir sorunu olsa da üzülemiyor, çok komik gelmeye başladığından dolayı yalnızca gülüyorum.

Yaklaşık 6 aydır konuşmadığım daha doğrusu beni hayatından çıkaran biri vardı. Merak ettim neden böyle olduğunu aylarca bekledim yazmasını. Bu hafta içinde yazdı ama kafam çok karışık. Bir yandan diyorum ki keşke yazmasaydı, ona olan öfkemle kırgınlığımla hatırlamış olsaydım onu. Diğer taraftan pişman olduğunun farkındayım ve belki bir şeyleri düzeltebiliriz diye düşünüyorum. Ama eninde sonunda yine birbirimizin hayatından çıkmayacak mıyız? Bunu bile bile affetmek mantıklı mı, kimse sonsuza kadar varlığını sürdürmeyecek sonuçta. İleride üzülmektense her şey şu an tazeyken şimdi üzülüp baştan mı bitmeli?

temiz duyguları özlüyorum. (bkz: allah'ım güç ver bana)

Bu aralar mesai saatlerinde iş yaparmış gibi görünüp sağda solda sik sik gezerek vakit öldürmek çok hoşuma gidiyor. Nöbetlerde geceleri yine eksikleri tamamlıyorum ama mesai saatlerinde gram içimden gelmiyor hiçbir şey. Kötü bir alışkanlık ediniyormuşum gibi hissediyorum ama hayırlısı bakalım.

uzun zaman sonra içimde sebepsiz bir huzur var, şükürler olsun

Bu kadar hassas olmayı ben seçmedim. Bileklerimin ağrımasını da. Ailemi de bu esareti de. Bir gün kurtulurum de mi bir gün güneş doğar bir yerlerden bu esaret biter.

Asla hiçbir cenazede helva yemem, yiyemem. İnsanlar acı içindeyken diğer aptallar gibi tatlı peşinde koşmam. Ama senin helvanı yiyeceğim günü iple çekiyorum.

Bu defa hiç kırılmadığım kadar çok kırıldım be sözlük. Hani Ben bunu hak etmedim şeklinde isyan bayrağını çektiğiniz anlar vardır ya işte öyle bir andayım. Yılların yorgunluğuna ilaç gibi gelen, çatlayan topraklarıma, kuruyan dallarıma su gibi yürüyen, beni tekrar hayata bağlayan, inandığım tek şeyi, yarına dair bütün umutlarımı kaybettim. Bundan sonraki aşamada muhtemelen beni ben yapan değerlerimi, kendimi kaybedeceğim. Yine o alışkın olduğum karanlık ve kör kuyuma geri dönüyorum. Ama bu defa hiç olmadığım kadar kırgın olarak dönüyorum oraya. Oradan bir daha çıkmayı hiç istemeyecek kadar kırgın, hayata küsmüş olarak. Ben her zaman minimalist bir düşünce yapısında oldum. Hayattan hiçbir zaman büyük beklentilerim olmadı. Bu yüzden küçük şeylerle mutlu olabilen bir insan oldum. Ama hayat sanırım isteklerin doğrultusunda işliyor. Ne kadar çok istersen o kadar çok veriyor. Bu yüzden benden küçücük bir mutluluğu bile esirgedi. Çok basit, güzel hayallerim vardı. Birlikte şehir şehir gezip çay içmek, bahçeli bir evde domates yetiştirmek kadar küçük hayallerdi bunlar. Hayat bana bunları bile çok gördü. Şimdi makus talihimi kabullenerek köşeme çekiliyorum. Ben hayatla olan kavgamı, mücadelemi bugün itibariyle sonlandırdım. Tebrikler hayat bu savaştan galip ayrıldın. Umarım mutlusundur...

birisiyle yüzyüze tanışmayı bilmiyorum. bu kim olursa olsun. hoşlandığım birisi de, normal bir insan da. dilim tutuluyor konuşamıyorum. tanışmam gereken birisi var ama ne yapıcağımı bilmiyorum. hoşlanıyorum da, ama konuşmaya götüm yemiyor arkadaş. yemiyor ya. delirecem. utanıyorum mu, rahatsızlık veririm acaba mı diye düşünüyorum, hatta ve hatta taciz diye algılar mı diye mi düşünüyorum bilmiyorum. ama bildiğim tek bir şey var benim onunla tanışmam gerek. gerçekten çok çaresizim. ellerimden kayıp gidecek diye düşünmeden edemiyorum.

4-5 ay önce gönderdiğim makalem bugün dergi tarafından kabul aldı. Çok mutlu oldum, çok rahatladım. Ancak akşama doğru bir hüzün sardı. 5-6 ay önceki gibi İstanbul’da olsaydım tüm arkadaşlarımla bunu kutlamak için bir plan yapardık. Ama şimdi her şey çok sıradan. Ailecek mutluluğumuz 10 dakika falan sürdü ve çoktan unutuldu. Bu kutlanmaya değecek kadar önemli bir şey değil belki ama bir akşam da olsa önemli hissetmek isterdim. Ya da belki de tek istediğim eski yaşantımı devam ettirmektir

Aşırı hareketli günlere katlanamıyorum bir günde 3 gün yaşamışım gibi hissettiriyor üç gün yatağıma yapışmak istiyorum

Canım balkon çekti

onu takıntı haline getirdim ve bunu durduramıyorum

eskiden arkadaşlarıma her şeyimi anlayabileceğimi düşünüyordum ama zaman geçtikçe sadece sıradan seyleri paylaşmanın daha mantıklı olduğunu gördüm. birinizin entrisinde gördüm "ben onun derdini dert edindim ama o beni umursamadı" gibi bir şeydi. böyledir arkadaşlar sizin düşündüğünüz kadar kimse sizi düşünmez herkes için döker ama kimse kimsenin içini toplamaya zahmet etmez. görünüşte derman gibi durur yarana ama pek de umursamaz bu böyledir haklı ve haksız durumu yok ortada. o yüzden arkadaşlık kavramı benim için çok nanay bi durumda şu an. yani "nasılsın" falan diye soruyorum ama alışılageldiği için yoksa umrumda değil kimse. "niye aramadın niye sormadın?" triplerini de hiç çekecek durumda değilim arayan soran olursa kaldığımız yerden devam ederim ama kalkıp da birinin gönlünü almaya çalışamam. eskisi gibi de değilim "üzülür, kırılır, bozulur" diye düşünmüyorum ne hissediyorsam onu söylüyorum artık yaş oldu 25 sayılır çocuk gibi avutacak değilim kimseyi. yanlış mı yaptın yapmasaydın aq düşünseydin banane moduna çoktan girdim bu yıl aynen bu noktadan devam edecem milletin mental sağlığını koruyayim derken kendim hafiften sıyırdım zaten

Son birkaç gündür iyiden iyiye kendimi sorgulamaya başladım. Bu kadar duygusal bir insan olmak zorunda mıydım diye kendime sorup duruyorum. Hayatım boyunca hep normal bir ilişki içerisinde olmaya çalıştım. Kimseyle bir çıkar ilişkisi ya da yüzeysel bir ilişkiye girmedim. Hep duygularımı ortaya koyduğum, severek, emek vererek, mücadele ederek kendimi ve ilişkide olduğum kişiyi mutlu etmeye çalıştım. Ama bütün ilişkilerim aldatılmam ya da terk edilmem sonucu acı çekmemle sonuçlandı. Oldum olası yüzeysel ilişkilerden tiksindim ve bu tarz ilişki yaşayan insanları hep sığ buldum. Ancak şu anki durumuma baktığımda acaba o insanlar mı haklılar, acaba onların yaptıkları mı doğru diye sorgulamadan duramıyorum. Herhangi bir anlam yüklemeden, duygusal bir bağ kurmadan, emek ve çaba sarf etmeden bir ilişki yaşayıp bittiği zaman bunu zerre umursamak mı aslında doğru olan? Aldığım yaralara bakılacak olursa bir yerlerde hata yaptığım kesin ama hatam yanlış insanlarla ilişki kurmak mı yoksa ilişki şeklim mi bundan emin değilim...

Fizyoterapistime tutuldum jkncvkjdhvıkedh

eski günleri özlüyorum. eskiden okula giderdik ya her gün arkadaşları falan görürdük. lise zamanları. ve biraz daha sonrası. hani gelmediğin zaman nerdesin amına koyim şeklinde bir arama gelirdi. ya da o aramayı sen yapardın. sevgilisi olmayan, her gün boş muhabbet çevirip, çay sigara eşliğinde oyun oynayan her gün başka konudan kavga eden bomboş adamlar. bi yerde kaybolduk, hatırlamıyorum. her arkadaş grubunda o ortamı kurmayı denedim salaklar gibi. başarılı oldum gibi hissettiğim de oldu açıkçası. ama o dikiş tutmuyor. ne oldu bize ya diyorum, cevabı da biliyorum tabi. ne olacak hayat oldu amına koyim. büyüdük işte bir günde. senaryoyu da ben yazdım. yıllar önce düşündüğüm şeylerdi bunlar. futbolcu olmak istemiyorum artık. şimdi planlı arkadaşlıkların zamanı. her gün gidip de hoş karşılanacağım bir ev hissi veren arkadaşlıklarım yok artık. hadi çay içelim, hadi sokağa çıkalım dediğimde bazen kabul gören çokça reddedilen tekliflerim var. ne iyiydi o eski günler amına koyim ya çıkar parkta oturur bi sigara içerdik hiç olmazsa. ne kadar çok arkadaşım, ne kadar çok arkadaş grubum varmış. onla batak bunla çay şunla okeye ötekiyle içmeye bütekiyle gezmeye kimisine oturmaya giderdim. hepsini ben yazdım evet. tüm senaryoların yazarı benim. nerde o spontan arkadaşlıklar amına koyim ya. her gün ya biri ya ötekisi arayıp bi şekil buluşulup hiç sıkılmadan takıldığımız günler nerede amına koyim. o kız da beni sevmedi zaten. hiç mi sevmedi sevmeyi bıraktı mı bilmiyorum. bi arkadaşımla ara sıra terminalde buluşup çay içiyoruz. o kadar. ötekinin de evine misafir olup alkol tüketiyoruz. birkaçı evlendiği için görüşmüyoruz artık. yalnızım zaten. güvendiğim kimse yok. yalan söylüyorumdur öyle bir iddiam varsa. ben de pek güvenilir biri değilim. eski günleri olur da tüm hücrelerim yenilenir artık ben bile ben olmazsam da unutursam diye korkuyorum. o yüzden her gün kendime hatırlattığım bazı anılarım var. hatırlamazsam unuturum diye korkuyorum. acı da olsa tatlı da olsa onlar benim. en iyi dünya kupası 2006 dünya kupasıdır. 2002'yi hatırlıyorum ama kendimi ilhan mansız sanıp top oynadığım kadar. 2006 benim hakiki dünya kupamdır. büyüyünce teknik direktör olmak istiyorum. hep aynı şarkıları dinlemek istiyorum. öfkemi istiyorum geri. her şeyim gitti her neyse de öfkem nerede amına koyim. sinirlenir parçalardım bir şeyleri. birilerine patlar kalp kırardım. can yakardım. hırs yapıp yenerdim birilerini öylesine. herhangi bir konuda üstün olmak için çabalardım. yok artık o adam. öyle işte olmuyo sensiz. ya da bi daire tutarım size. geri dönecek bir şey yok. bir saveleseydik keşke bir yerde amına koyduğumun hayatını. that woman deserves every bit of her revenge. and we, we deserve to die. sen siktir git amına kodumun orospusu. gömlek giymeye çalışacağım bi süre. sakalı da uzatmayacağım. film falan da izlerim belki. eski playlistlerimi de dinlerim. ne güzel hayaller dimi. hehehe. hiçbirini yapmam. ben o eski ben değilim. günler de yeni değil zaten. mutluluğu bir kez tattın mı o mutluluk sandığın anları arıyorsun her yerde. aile, arkadaş, çevre. böyle okul okumaktansa o arkadaşlarımla her gün komşu dükkanlarda ağır işlerde çalışıp çay molasına beraber çıkmak isterdim. belki haftada bir de yemekten sonra kahveye çıkardık. yine haftada bir gün tüm ailemle yemek yemek isterdim. bağır çağır kıyamet kopsun isterse ama yine de olsun işte. veya o kadar kavga etsek de küs uyumamak isterdim. ama bir kez küs uyudun mu bilirsin o hissi. ulan hiç mi sevilmedik be amına koyim. zaten futbolcu olamayacağım. bi de her şeyin üstüne bu yaşananlar. bu tanrı beni hakikaten sevmiyor. rakip olarak gördüğünden diye düşünüyorum. ben de iyi senaryo yazarım. hikaye anlatırım.

İlaç içip içip gözlerime bakıyorum sararmış mı diye. Hemen karaciğerim bitti diye düşünüyorum. Bıktım bu deli hallerimden.

Narsist bir psikopat olmamak için gayret gösteriyorum. Çaba sarfediyorum kaybetmemek için kalbimin sıcak damlalarını. Baskı yapıyorum, pansuman için hep beceriksiz olmuşumdur. Kendi yarasını dikerken titreyen bir doktor bile daha beceriklidir benden. Ama titreme konusunda! İstesem, yeni bir deriye soyarım kalbimi bir zümrüt yeşili yılanın zehrini akıtır, zehirlerim herkesin kalbini! Macbeth, karısını aldatırdı benim uğruma! Belki onun da canını alırdı, böylece ancak benim kanıma panzehir olmayı başarırdı! Her biri tenimde kaynar sıvılara dönüşmek istercesine muhtaçtı pıhtılarım acıya, muhtaç oldukları kadar korunmaya. Ya bir ruhun canını alacağım tenini kanata kanata ya da bir beden olacağım o ruha; bir zırh gibi adeta. Bir insanın her hücresi acı vermek için, sevgi orucunu tutmaya niyet eder miydi olmayan Tanrı’sına?! Ama kendime olamıyorum, düşüncelerimin etraflarına duvarlar örüp korumaya alamıyorum. Ve bu beyinle, birine bir zırh olmak, onu güldürmekten öte trajikomikliğinden gözlerinden yaşlar aka akıtırdı zevkine. Ancak, öne atılan bir kurban olabilirim. Düşüncelerim… …boğulduğumu değil iniltilerimi duyduğunuz o düşüncelerim. Her birini bir şeytan beceriyor sanki beynimi çevreleyen o kemiklerin duvarlarına vura vura, sadistik bir haz gibi geliyor olsa da kulağa, mazoşizmi barındıramayacak kadar vahşet içeriyor yalnızca. Ta kendisi hatta. Şimdi itiraf et kendine, haz bile değil bu hissettiklerin. Olmayacak, bak ve havla aynaya! İçindeki bir şeytan mı, bir köpek mi? Bir melek zannederler seni, fakat cehennem zebanisi olmaktan bile uzak; bir cehennem tazısısındır. Hissediyor musun? Üredikçe ürüyorlar ve akıtamıyorum gözlerimden. Oysa onun gözlerinden yaşlar akıtarak güldürebilecek biriyim ben. Lanet mülteciler bile bu denli hızlı üremiyor! Bazen ben de böyle espriler yapabiliyorum, ruhumdan daha ucuz oldukları için düşüncelerimle takas edebiliyorum. Kaçınılmazsa zevk alabiliyor musun? Yoksa kendine kabul mu ettiriyorsun ancak, çaresizliklerin kilidine vurulmuş bir sürtük kadar arsız olduğun için seni bir Apollon mu paklayacak? Beyaz atıyla ak ve pak, seni bu dünyadan kendi diyarına mı kaçıracak? Yoksa seni, senin gibi bir pislik mi karalayacak? Karalasın, yeter ki ölsün düşüncelerimin büyümekte olan çocukları. Ben Lilith olmadan o alsın canlarını Şeytan’ın çocuklarının! Çünkü benden bir bile katil olmaz. En güzel düşlerimin katili der tatlı kadınlar, en kötü düşüncelerimin Tanrı’sı; uykumda tatlı fanteziye dönüşmekten de öte, bir Karabasan kılığında onunla dövüşemememden zevk almakta! Bir katili maharet işliyor sanmakta içimdeki o küçük kız, cinayet işleyebileceğini anlatırken öyle masum ki, bilmiyorsunuz; o sanki bir masal okumakta. Bir insan, nasıl bu kadar mantıklı ama sihirli olabilir? İnanabilir misiniz buna? Karabasan’a, ona, masumluğuna. Şeytanın varlığına. Beynime lanetli düşünce sıvılarını bırakmaktan da öte, salgılanmasını sağlayan o yaratığa. İnsanlar nasıl bu kadar anlam bulabiliyor aşkta? Oysa ben, annem için çok yalvarmıştım Allah’a. Aşıktım ona, ama onun gözlerinin her yeri gördüğünü söyleyen dedeme inat, beni görmeyi reddetti; kendisine her şeyi düzelteceği konusunda inanan bir aptala. O zamanların aptalına. Şimdi ise, bir Tanrı o benim için yalnızca. Uzakta, çok uzakta. Ama değil Sema’da, yerin yedi kat altında! Ama biz o kadar çaresiziz ki göğe karşı secde edebilecek kadar alışkınız yokluğuna. Şeytan secde eder miydi? O ediyordu işte, doğmayan her çocuğuna lanetler okur gibi ediyordu. Kazandığım her savaşta, Tanrı iyi ki ona yardım etmiyor, diye seviniyordum ben de oysa. Yoksa o savaşları kaybeden bir asker gibi hissetmekten öte, esir düşmüş bir elçi gibi hissederdim anca. Duyguların elçisi, onun en güzel duygularının elçisi!

selam sözlük ahalisi, ben geçmişlerden bilinmeyen yazarlardan sadece biriyim. son zamanlarda sözlüğün sosyal medyadaki paylaşımları önüme düştüğünden bir uğramak istedim. lisede harıl harıl çalışırken bir eğlence olsun diye başladığım serüven, bugün öğretmenlik hayatımın 4.ayıyla devam ediyor. biter mi diye gün saydığım eğitim hayatım biteli çok oldu, şimdi harbiden bir mesleğim var, bu bana hala çok alışılmadık geliyor. çok büyümüşüm be sözlük. geçmez dediğim dertlerim geçmiş, bugün bitmez dediğim günlerin sabahı olmuş çoktan. depremden bile en az hasarla kurtulmuşum, şimdi yine lisedeki halim gibi en baştan yazı yazıyorum. az önce eski entrylerimden bazılarını okurken farkettim bunu. biraz duygusallaştım o yüzden bir tane entry de ben patlatayım dedim. umarım sizler de iyisinizdir.

Bazen aşırı Türkçülükten uluyorum

Beyler karıma çok aşığım

Sözlüğe yeni geldiğim zamanlar buradan tanıdığım birisi vardı birkaç yıl önce hesabını uçurdu. Sonra tekrar geldi ve yine uçtu. Ara ara aklıma düşüyor şu sıralar daha fazla merak ediyorum. Yazmış olabileceği başlıklara göz atıyorum ya geldiyse diye. Neden bilmiyorum ama önceden olduğu gibi hatta daha fazla konuşmak istiyorum onunla. İstesem Instagram'dan takip atıp ulaşabilirim fakat ben buraya geri gelmiş olmasını istiyorum.

yapamadım.

Seni az da olsa kafamdan çıkarmak için o kadar şey içtim her şeyi unuttum yine sadece seni unutamadım. Ağrıdan ölmek üzereyim bütün vücudum kasıla kasıla ağrıyor ama kalbim çok farklı acıyor. Sancılı bir kramp giriyor sanki kalbime, sahibini arıyor ama bulamıyor.. bütün gece kafamda çalan şarkı (:

aylar sonra girdiğim sözlüğe yeni yıl şerefine bir entry bırakmak istedim :') umarım herkes iyidir sevgili sözlük. geçen gün instagram akışta gezinirken, tesadüf müdür tevafuk mudur yoksa dış güçlerin bir oyunu mudur bilmem, sözlüğe 2020de girdiğim entry önüme düştü. okurken "vay aq ruh ikizim resmen" derken bi baktım 4 sene önce yazdığım entry. sözlük neden bu entrymi yeni paylaştı? nasıl benim akışıma kendi girdim düştü? kafamda deli sorular sözlükslgjdlgjlsjd hepinizin yeni yılını kutlarım <3

Sen şarkısı olmayan bir notasın artık...

Eskiden bazı şarkıları dinleyip hiçbir sebep yokken melankoliye bağlayabiliyordum. Kısa bir süredir o şarkılardan dinlesem de, bunu yapamadığımı fark ettim. Duygusuzlaşıyor muyum, yoksa hüzünlenmeyi mi unutmuşum, bu iyi mi yoksa kötü mü, anlayamadığım bir olay.

Evimdeyken min bir litre su içiyordum. 10 gündür aile evindeydim. 1 gram şu içtim mi Allah bilir. Bugün eve geldim. Tam çay koydum içicem. Aniden şu içmeye başladım. Vücudum felaket susuz kalmış. Kaç litre/bardak su içtiğimi sayamadım.... hala da içiyorum. Elhamdülillah.

Uzun zamandır kullanmadığım çantamı kullanmak için ceplerini kontrol ederken tam 1 Sene önce kullandığım selectra kutusunu gördüm. Ailemden gizli gizli gittiğim psikolog vermişti. Annem odamda görür diye hiç kullanmadığım çantama saklamıştım. Ailemden gizli gizli ilaç kullanırdım. Vücudumun tuhaflaşmasını acaba yaşadıklarım yüzünden mi yoksa ilaç yüzünden olduğunu kavramakta güçlük çekerdim. Ağlaya ağlaya dostumu aradığımı hatırlıyorum.. aradan zaman geçti zamanla önce ilacı sonra psikologa gitmeyi bıraktım ailemle hayatımla ilgili aldığım kararları paylaştım çok şükür işimden ayrılıp yeni bir işe girdim. Zaman hiç geçmeyecek gibi acılar depresif ruh halleri hiç geçmeyecek gibi duruyor ama geçiyor... Yeter ki nefes alabilecek gücü kendinizde bulun

Dillerde bazı istisnai durumlar vardır. O istisnai durumlarla o cümleyi genişletip, genişlettikten sonra noktalama işaretleriyle daraltmayı tercih ediyorum. Dolayısıyla anlatılmak istenileni sıkıştırıyorum fakat bir o kadar da görünür oluyor. Görünür, oldukça görünür hem de. Normalde nüans gizli olandır fakat benim için değil. Tabii insanları da bağlamdan koparmıyorum. Manipülasyonu sevdiğimi söylemiş miydim? İşte bu yüzden hayatta henüz bir şeyi başaramadıysam canım hala istemediğindendir. Almak istediklerime zaten sahip olduğumu bildiğimden yani basit geldiğinden, belki de gözümü alamayacağım korkusuyla irrite eden şeye diktiğimden; o şey de her şeyden daha alınabilir fakat bir o kadar da alınamaz olduğundan.

Hayatımda hiç bu kadar yalnız hissettiğim bir dönem olmamıştı. Etrafımda bir sürü insan olmasına rağmen hiç kimseyle muhabbet etmek için bile muhabbet edemez hale geldim. Ben sanırım hala pandemiden çıkamadım. Evime oturup aptal aptal bilgisayara bakmak istiyorum. En azından beraber bir şeyler yapıyoruz

Meme kanserinin sadece kadınlarda görüldüğünü zannediyordum. Bugün arkadaşımın babasının kanser olduğu haberiyle acı bir şekilde öğrendim. Neyse ki cahilliğimi belli etmedim. Zaten erkeklerde %1 gibi bir oranda görülüyormuş. Bu durumda böyle zanneden tek ben değilimdir herhalde

iyi dileklerden sonra mı oldu ne oldu amk hayatımdaki en kötü sabahı ve en kötü 5. geceyi falan yaşıyorum sanırım. böyle mi oluyordu bu yok abi bu hayat beni öldürmeden rahat etmeyecek. bi de o kadar korkuyorum ki. kendimi yakan yine kendim olmamalıyım

gülben ergen’in şarkıcılığının yeteri kadar hakkının verilmediğini düşünüyorum