Bu defa hiç kırılmadığım kadar çok kırıldım be sözlük. Hani
Ben bunu hak etmedim şeklinde isyan bayrağını çektiğiniz anlar vardır ya işte öyle bir andayım. Yılların yorgunluğuna ilaç gibi gelen, çatlayan topraklarıma, kuruyan dallarıma su gibi yürüyen, beni tekrar hayata bağlayan, inandığım tek şeyi, yarına dair bütün umutlarımı kaybettim. Bundan sonraki aşamada muhtemelen beni ben yapan değerlerimi, kendimi kaybedeceğim. Yine o alışkın olduğum karanlık ve kör kuyuma geri dönüyorum. Ama bu defa hiç olmadığım kadar kırgın olarak dönüyorum oraya. Oradan bir daha çıkmayı hiç istemeyecek kadar kırgın, hayata küsmüş olarak. Ben her zaman minimalist bir düşünce yapısında oldum. Hayattan hiçbir zaman büyük beklentilerim olmadı. Bu yüzden küçük şeylerle mutlu olabilen bir insan oldum. Ama hayat sanırım isteklerin doğrultusunda işliyor. Ne kadar çok istersen o kadar çok veriyor. Bu yüzden benden küçücük bir mutluluğu bile esirgedi. Çok basit, güzel hayallerim vardı. Birlikte şehir şehir gezip çay içmek, bahçeli bir evde domates yetiştirmek kadar küçük hayallerdi bunlar. Hayat bana bunları bile çok gördü. Şimdi makus talihimi kabullenerek köşeme çekiliyorum. Ben hayatla olan kavgamı, mücadelemi bugün itibariyle sonlandırdım. Tebrikler hayat bu savaştan galip ayrıldın. Umarım mutlusundur...