asosyal itiraf

gülben ergen’in şarkıcılığının yeteri kadar hakkının verilmediğini düşünüyorum

iyiyi ve kötüyü toplumsal olan ve olmayan şeklinde ayıracağım bir süre. alvedaçi.

Ben aşık oluyorum galiba hadi geçmiş olsun.

Son zamanlarda arkadaşlar dert edindikleri şeyleri anlatınca içimden bu da dert mi diye söyleniyorum. Aslında direkt böyle demiyorum ama sansürledim.

Son 2 ay benim için çok tuhaf geçiyor güçlü kalmaya çalışıyorum. İlk kardeşim epilepsi oldu sonra babamın akciğerine pıhtı attı ana damarı tıkandı 1 hafta hastanede yattı. Onunla uğraşırken dedem kalp krizi geçirip 15 dakika kalbi durdu beynine oksijen gitmedi 1 buçuk ay entübe olarak yoğun bakımda yattı sonrasında geçen hafta vefat etti onun için trabzona gittik cenazeye. Daha dün istanbula ayak bastık eve girdik 5 dakika sonra amcam kalp krizi geçirdi o yoğun bakıma alındı. Gerçekten bütün hepsinin üst üste gelmesi tuhaf geliyor artık bana sınandığımızı düşünüyorum.

Kendimi arafta gibi hissediyorum. Bugüne kadar başıma gelen kötü olaylar her ne kadar beni kötü etkilemiş olsa da bugün olduğum kişi olmama sebep olduğu düşüncesini bir türlü hazmedemiyorum. Tüm bunlar yaşanmasaydı belki daha mutlu olabilirdim ama bu koşulda kötü biri mi olurdum? Belki de yaşanmasaydı daha iyi biri olabilirdim? Ben bunların üstesinden gelebildiğim için mi bugün olduğum ben oldum? Hiç yaşamasaydım da aynı kişi olabilir miydim? Muhtemelen olamazdım ama ya daha iyi biri olabilirdiysem? Peki ya gelecek? Ya gelecekte beni daha kötü hadiseler bekliyorsa? O zaman bugünlerin değerini mi bilmeliyim? Düşünmek gerçekten çok büyük bir işkence...

Yarın biriyle buluşacağım ama sıfır heyecan. Bu durumu ne ara bu kadar basitleştirdim bilemiyorum. Eskiden olsa 100 kişinin beni iteklemesi gerekirdi oraya. Şimdi kimseye söylemedim bile. Kendi kendime konuştum buluşmaya tamam dedim gidiyorum.

Sozlugun instagram hesabinda gezinirken eski hesabimdan yazdigim birkac entrinin paylasildigini gördüm. Otobus icinde gecen bir anima karsilik biri "romantizm yaratacagina kalkip yer verseydin ya orospu evladi" yazmis asdfgkjh Kendimi ifsalayip agzina sicmakla kahkaha atmaya devam etmek arasindayim.

Gece olup yatağıma girince zaman dursun istiyorum. En huzurlu yerim burası.

Artık içimde tutmaktan çok sıkıldım. Bağıra bağıra anlatmak istiyorum.

Unuttum ben ne diyecektim

Bu bir itiraf değil, bir günlüktü şimdi. Fakat bir günlük olamayacak kadar yıllarımı kapsayacağını biliyordum. O yüzden bu bir itiraf; insanın kendi içindeki itiraz ve itirafları arasındaki o savaşta imzaladığı bir ateşkes… …anlaşma olmayan bir ateşkes, bitirmek zorunda olduğu; yenilgiyi kabullendikten sonra aslen kazandığını anladığı bir savaştan ölü doğan bir anlaşma. Bir antlaşma, tüm anılarıma bir anıt gibi dikildi. Bir iltifat olsaydı bir şeyleri sonlandırmak için sürüklemez, daha da önemlisi o şeyleri toparlamak için ördüğüm duvarları kendi üzerime yıkmak pahasına kendime ceza çektire çektire sırf bir iltifat olmadığı için sana da yaşatmazdım ki. Bir iltifat olsaydı savaşmazdım, kaçmazdım. Durmazdı beynim bunların arasında. İçindeki tilki ısırmazdı yılanın kuyruğunu, bir kedinin kuyruğuna basılması kadar sessizce çığlık atmazdı o yılan. Bir iltifat olsaydı bir şeyler beklemez, ne beklediğimi dahi bilmeden o şeyi duyar duymaz sana özel bir tepki vermezdim. Bir iltifat değildi, senin bana hissettirdiğin bir his de değil. Tamamen bir olgu gibi kapladı içimi. Ve zaman geçmek bilmedi. Bu olgu içimde umudu yeşertti, minik minik olaylardan meydana gelen tomurcukların çiçekleriydi. Umut ekip acı biçmek, derler bazıları, umudu ekmiyorsun. Umudu içime konduruveriyorsun ve ben senin toprağında yeşerebiliyorum. Her çiçek her toprakta yeşermez, derler ama ben bir kardelen olmama rağmen bu sıcak iklimde beyazı görüyorum. Umut ekseydin ve ben acı biçseydim vurduğun yerlerin menekşe olması gibi, dikenlerini kabullenirdim. Tüm morluk ve pembelikler, sen battıkça gülleşirdi. Yeşillenirdi zaman zaman; zaman geçtikçe her ezilmiş tenin geçmesi gibi geçerdi. Pastel renkleri de gözüme belki de ilk defa o denli alacalı görünürdü, şafağın benliğimden söküp göğü karanlıklaştırması da bu dünyada ilk kez alaca bir karanlığı kıpkırmızı hale getirirdi. Şehvet ve acı, freni patlayan bir arabanın çığlıklarıyla doğurduğu zevki meydana getirirdi. Şehvet bendim, acıysa sen. İlk defa yokuşa sürdüğüm bir aracın tekerleklerindeki sürtünme kuvvetinde süründüre süründüre öldürmek isterdim ruhumu. Öldürürdüm de, sonra bir yokuşa gömerdim. Dikiz aynası bir mezar taşı, sırf senin için ruhumun saçlarını nasıl süpürge ettiğimi, yana yakıla nasıl onları da cesedimle yok ettiğimi; ruhumun kimliğinin senin dışında kimsenin anlayamayacağı şekilde her bir telini nasıl o lastiklerle harap ettiğimi izle diye; geçmişimin gölgesinin sana yaktığı ışıklar o aynadan gözünü alsın ve beni unutama diye.

bazen bir şeyleri çok umursuyor gibi duruyorum kendimle ilgili ya da birinin bana davranışı falan ,karşıdaki de öyle olduğunu düşünüyor ama ben cidden hiç umursamıyorum aslında. karşıdakine de bunu açiklamaya çalışmıyorum bırakıyorum o öyle sanmaya devam etsin. çok gamsız bir yanımda var ama melankosun diye insanlar böyle sanıyor. ben akrep burcuyum ben bununla besleniyorum djjdjd ama takmıyorum

Herşeyden keyif alamadığım bir noktadayım. Şükür yaşantımda kötü giden ve beni üzen bir durum söz konusu değil ama sanki birşeylerin eksikliği varmış gibime geliyor. İsteyip başarılı sonuç alamadığım bir takım olaylar mevcut halledemeyeceğim ya da üstesinden gelemeyeceğim şeyler tabii ki değil ama başarısızlığı kendime yakıştıramıyorum bir türlü. En çok sevdiğim şeyin gözümün önünde bir korkuya dönüşmesini izliyorum. Cesaretim kırıldı ve artık yapamayacak gibi hissediyorum. İlerlemem ve eski halime dönmem için kendimde o enerjiyi bulamıyorum. Şartlar mı beni bu hale getirdi yoksa ben mi ortama ayak uyduruyorum ondan da emin değilim. Umarım istediğim herşeye ulaşır güzel sonuçlar elde ederim. İstediğim şeyler için içimdeki o hırs ateşini her zaman taze tutmayı öğrendim.

Etrafım çıkarcı insanlarla çevrili. Her şeyin farkındayım ama belli edemiyorum çünkü yüzleşmeye gücüm yok.

Son zamanlarda zor günler geçirdiğim için içim şişti biraz buraya dökülmem lazım. Her yanım felaket ağrıyor öncelikle. Sol omzum ne zamandır böyle ağrımıyordu dünya varmış diyordum ne güzel. 3 haftadır ne yaşıyorum hiç bilmiyorum. Hiçbir yere dökülemeyen ağzına kadar dolmuş ve daracık bir alana hapsedilmiş bardak gibiyim. Öğk gerçekten midem bulanıyor. Annem iyiye gidiyor ama süreç yavaş ilerliyor. En başından beri banyosu tuvaleti yeme içme ve tüm kişisel bakımlarıyla yakından ilgileniyorum. Bu yüzden de uzun zamandır yanlarında kalıyorum, gelen giden çok oluyor keşke gelmeseler artık çok yorgunum. Her gün hastaneye gidiyoruz tedavisi için. Bu arada yemek yapmayı öğrendim ben. Hem de çeşit çeşit korkmadan kırk yıllık ev hanımı gibi yapıyorum. Annemin iyi beslenmesi gerekiyor diye menü belirleyip yapıyorum. Sütlaç bile yaptım. Yarın da yoğurt mayalamayı düşünüyorum. Üç günde tam performans ev hanımına dönüştüm inanılmaz. Sabah 8'de başlayan mesaim gece 11 gibi bitiyor ve nasıl oluyorsa bazen üzerimi değişmeye bile fırsat bulamıyorum. Ancak bizimkiler yattıktan sonra kendime dönüp bakabiliyorum. Tam şu an bi bebeğim falan olsa zorlanacağımı hiç sanmıyorum, gece uykusuzluğuna dayanmakta buna dahil. Hastanedeyken annem geceleri uyuyamıyordu uyusa da sık kalkıyordu onunla birlikte ben de tabi. Zaten o uyumadan uyumazdım bir şeye ihtiyacı olur da haberim olmaz diye. Anaların da hakkı ödenmezmiş cidden. Öyle işte yani. Bunlar tabi anlatabildiklerimiz. Bunların da arkasında bir sürü şey. Midem bulanıyor yine. Az önce şu gorsel mesaj feci duygulandırdı beni. Bu entryi yazmama bu dokunuş sebep olmuş olabilir. Sarılmadan sarılmış gibi oldu saldım ben de kendimi burda buldum. Öyle işte yani çok yorgunum her açıdan. Uyusam iyi olacak.

Ben beni sikim keşke zamanında saçma sapan tiktok siksok şeyleri çekseydim de ayda binlerce kazansaydım. En azından şu saatte çalışmazdım. Bazen boşuna okudum diyorum. Okuyunca bu ülkede bir bok olmuyorsun. Şansın varsa ölünce saçma sapan bir gazete de duayen, entelektüel falan filan gibi sıfatlarla kaybettik yazarlar. Kim bilir yıllar sonra bir çocuk görür araştırır aaa vay be der. İnsan sonunun Nilgün Marmara gibi olmasından korkmuyor değil. Mesele zengin olmak da değil mesele hayallerinin ışığında anılmak. Kimseyi kıskanmadım, kimseye imrenmedim de. Ama bazen kopya verdiğin, ders anlattığın insanın bala göte şansı bahtı açıldı mı da insan ayar oluyor. Yav yazacağım çok şey var da yemin ediyorum yoruldum. Ne bok yapacağıma dair en ufak bir fikrim yok. Allah hayırlısıyla canımızı alsaydı da kurtulaysaydık.

Çocuksu hayallerimin katili olduğumu, onları öldürürken dahi fark etmeyeceğim kadar “umrumda” değildim. Sahi, tatlı bir özlem bile duymamıştım. Evindeki çekmecede çocukluğuna dair izleri bir oyuncakla saklayan o kadınlardan değildim. Çünkü ben ellerimdeki pembe bebeklerle hayatımın kader örgüsünü yaratmayı dilerken bile o bebekleri suda boğarak o küçük aklımla cansız, plastik bebeklere bir trajedi yaşattığımı zannederken onlara verdiğim sahte acıyı kendime çektirirdim. Acımın simgesi bir bebek olmamalıydı, kendim olmalıydım. Bu yüzden kendimi bir bebeği boğar gibi boğarak ağladım. Ellerimi bir çekmece gibi kapatırken yüzüme göz yaşlarımı bileklerimden dirseklerime kadar akıttım. Birinin kalbinde saklandıklarına eminim, yere tek bir damla akmamıştı. Kendim de toplamıyordum o yaşları, bana ait değillerdi. Başkasına ait olduğum ölçüde başkasınındı sanki. Anahtarım ondayken gözyaşlarımı, söylediği her cümlede kendisine sitem edercesine bağırdığı kelimelerde sakladım. Kalbimi yırtan ses tonunda dahi bunları sarf ettiği ses tellerinin acısını, onun boynunu öperek azaltmalıydım. Ona kesinlikle acımamıştım ama sigaranın ciğerlerinde dolandırdığı ısıyla birleşen titreşimin onu kelimenin tam anlamıyla kazırken, gırtlağındaki cehennemdeyken ben, yavaşça yanan canında bağnazlaştırdığı ses tellerine acımaktan da kendimi alıkoyamadım.

İstanbulda künefe nerde yenir künefe aşerdim acayip aşerdim üff

Rüyamda onu görmeye başladım ben aşık olmuşum.

Bazı şeylerden soğumaya başladım. Eskiden büyük bir hevesle, içimden gelerek yaptığım ya da gerçekleşmesi için büyük bir heyecanla beklediğim şeylerden artık soğudum. Şu an olup olmamaları hiç umurumda değil. Nasip diyerek bir köşede bekliyorum o kadar...

Az önce; semicenk ile sefoyu aynı kişi sandığımı farkettimahdhdhdhdh ikisinin de fanı değilim. Ama o kadar karşıma çıkıyor ki şarkıları. Bir günden sonra müzik rehberime şarkılarını indirmiş oluyorum. Neyse.... asosyal gerizekali başlığına yazacaktım ama kapanmış o başlıkahshshdhdh

eskiden bir şey yazarken cümleler kafamda o kadar hızlı oluşurdu ki, elim yetişemezdi düşüncelerimin hızına. şimdi bir kelime yazıyorum ve devamı gelmiyor. okumaktan ve yazmaktan baya bir uzaktayım, üzülüyorum

Bu aralar libidosal sıkıntılar yaşıyorum

bu aralar ruhsal sıkıntılar yaşıyorum

iç dökme. bazen sandığımız şeyler ya da görünen şeyler çok farklı olabiliyor. hayatımın bir dönüm noktasında olduğunu hissediyorum yine. üçgenlerden, beşgenlerden çok sıkıldım.bunun ne anlama geleceğini sadece ben bileceğim. her kenarın bir bütün oluşturması beni rahatsız ediyor, sadece gerçek boyuta ulaşmak istiyorum. x=y birinin bana bağımlı olması, benden önce prensiplerini oluşturamaması beni rahatsız ediyor,buna katlanmak zorunda değilim bilmek zorunda değilim. keşke sınırları aşmadan uzaktan bakıp değerlendirebilsem. çizgiler iç içe girdikten sonra ayrışmak çok zor oluyor. y x z f boyutu çok karmaşıksın.ilgi tavan ama güven eksilerde.içine girdikçe korkunç dışardan çekici ve ateş gibisin ama bu yanılsama. yoksa yerdeki bi kağıt parçasından farkın yok anlamlarım genişledikçe sana, sen daralıyorsun. dardın ellerimle genişletmeye çabaladım şimdi ellerim acıyor.ama sınırlar girişik birleşik olmadı. l hospital sen yoksan ben yok oluyorum varken yok olmuyorum ama göklerde de uçmuyorum.içe giremiyoruz.duvarlar çekiliyor.karar veremiyorum. ama potansiyel olarak beni en dibe çekildim buza dönüştüm, sıcak topraklar;çöller;lavlar kurudu, çiçekler soldu. o koku, o dokunuş işkencelere dönüştü. bana uymayan bir şapkaydı giyemedim. bunlar bitsin yoksa benim kafam bitecek

peynirli doritos seviyorum.

Hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını biliyorum ama içimde bir fakir avuntusu var.

bizim evde alarko kombi yok.

Hiçbişey eskisi gibi değil, sarıl dediğim için bile azar yemeye başladım ne değişti noldu çözemedim yarım yıldır mücadele ediyorum Birinin sizi elde edene kadar peşinde koşup elde edince de sizi umursamadığını düşünün tam da o konumdaymışım gibi hissediyorum sözlük . Saçlarımdaki beyazlar ikiye katladı 6 ayda tahammülüm kalmadı yoruldum, boğuluyorum...

bizim evde anarko kombi var

Bazı insanlardan tiksiniyorum gerçek anlamda midem bulanıyor.

Bankaya gitmem lazım çok üşeniyorum

-13 yaslarda ekmek bufesinin camlarina elimi yapistirip kaldirarak ordan para alırdım Bi de insaatlardan civi ve bakir gotururdum Bi kere de tukenmez kalem calmistim orta okulda

Öfkeden üstümü başımı parçalayasım geliyor bazen bir yerlere vurup kafamı elimdeki kalemi kendime saplayasım şiddet dolu bir gece geçirip… …yazmaya devam ediyorum sonra. Beynimi evcilleştire evcilleştire usulca yazmaya. Aklımdakiler kalbimi parçalamadan… …çalışmaya. Zaten bu yüzden detaylıca, karmaşık; akla gelinmesi zor ders materyallerini yazarım hep, o boşlukları bir doldursam doldurulması gereken ögelerle… Sırf bu yüzden kafamın yerinde olmadığı, neredeyse baygın olduğum fakat vücudumun her zamanki gibi yerçekimine meydan okurcasına dimdik durduğu bir an “Bana bir tane vursana, ancak o kendime getirir beni.” demiştim. Ama yok, eşyalara zarar verdim. Kendime verdim. Sonra durdum ve dondum. Çözülürsem geri dönüşü olmaz bir biçimde sonundan başına akan bir filme hapsederim anı.

çok sinirliyim ama neye ilişki kurmak insansal bağlamda hem çok kolay gözükürken bi yandan da çok karmaşık. ilişkileri tamamen kestirip atma eğilimindeyim hatalar gözüme batıyor ama bunu yaptığım için de kendimi haklı buluyorum. ya cıvık cıvık yakın oluyorum ya da buz gibi samimiyetsiz oluyor. benleyken rahat hisseden insana ben aynısını hissedemiyorum nerde neyi yanlış çiziyorum bilmiyorum çözmek için uğraşıyorum çabasız değilim neyse ki

Her şey sessizlik ile benim aramda. Güçsüzlüğümün sesini duyurmak, en tiz çığlıkları doğurmak için can verdi ses tellerim. Ve sonunda sessizliği öğrendim. Bir kirli haykırışta saklanıyor artık acı. Kendini gösterebileceği tüm ses tonları, öldüklerinden beri kanlı. Hala sıcak, boğazında sıcağı hissediyor musun? Taze kokuyu alıyor musun, hava ciğerlerine dolduğunda göğüs sesinin o keskin kokusu genzini yakıyor mu? Diyaframında aldığın o nefesi vererek haykırmaya başladığında göğsünden birkaç ton eşlik ediyor mu? Peki duyuyorlar mı? Duymuyorlarsa neden tekerleklerin o tiz çığlıklarıyla bir imgeleme yapmıyorsun? Neden hala yaşıyorsun?

Olayı herkese farklı anlattım doğrusunu sadece burda söylüyorum. Aylardır yaşamak istemediğim durumlar yaşadım bunu bitirmek ya da devam ettirmek onun eliydeydi, onlarca kez anlattım ona eski haline eski davranışlarına dönmesi için üç gün üst üste tartışmadığımız gün yoktu. ben inatla eskisi gibi olmasını diretiyordum toplasam 600 sayfa şey yazmışımdır sürekli aynı konuyu anlatıyorum sen bu değilsin , seni tanıyamıyorum eski haline dön diye... yaklaşık 8 aylık sürecin patlama noktasıydı bu psikolojik olarak çok yıprandım bir günüm mutlu geçmemiş 8 aydır böyle bir haldeyim, olayın akşamında yine belalar mı verilmedi hakaretler mi edilmedi. Sabah yine bok gibi doğdu güneş Yaklaşık 7km lik bir bayır aşağı yoldayım iki viraj önceydi kafamdan türlü türlü düşünceler geçiyor her zamanki gibi kafam yine onda sondan bir önceki virajdı ulan dedim ölsem gitsem umrunda olmaz kaç aydır ölüyorum diyorum yapma şunu artık diye sen nesin ki, kimsin diyorum kendi kendime bir toz bulutunun zerreleri kadar farklı farklı düşünceler geçiyor kafamdan hafif frenle döndüm virajı önüme diğer viraj geldi bi anladığına kendi kaderimi yazmak istedim hızımı değiştimeden akışına bıraktım herşeyi direksiyonu viraj yönüne çevirip devam ettim aramızda kayıp şeyler vardı ben de kaybolmak istedim o an düşünmem ve olayın gerçekleşmesi o kadar kısaydı ki 1 2 sn falan sürdü tüm bu şeyler. Hafif maddi hasarla atlattım Biliyorum yine hiçbir şey değişmeyecek belki de daha da çok kaybedeceğiz kendimizden yine onun için bir seçim değil seçenek olacağım yine özledim deyip ilk fırsatta başka yerlerde olacak ben yine kendi savaşımı kendim vereceğim o yine çeşitli bahanelerle mesafeyi açıcak yine onun için bir hayaletten öteye geçemeyeceğim bunları herşeyi, ne yaşadığımı ne yaşayacağımı biliyorum. o aptalı oynamaya devam ediyor, bilmiyor ki benim psikopatlık derecesinde detaylarda boğulduğumu ben yaşamak istiyorum artık dolu dolu her anında coşkuyla, huzurla tek isteğim bu. o bana baktığında sadece bir insan görüyor, bense ona baktığımda en güzel çiçekleri en güzel bahçeleri en güzel kokuyu bir şarkının en güzel yerini en güzel rüya'mı görüyorum Velhasıl... şarkıların da dediği gibi ; Dudağında ismimi duydum Ellerinde bir gül'düm soldum İstiyorsa onun olsun Bir gün için bir ömür ziyan oldum. tanıyorum bakışındaki makus, sana mahsus vazgeçişi. yazılmamış, yazabilir miyiz dersin? bir hikaye bizim için.

bihter'in adnan'ın da koynuna giriyor olmasını hiçbir zaman kabullenemedim. olayı hep "tamam aynı yatağa giriyorlar ama hemencecik uyuyorlardır, o da olmadı araya yastık neyim koyuyorlardır." diye geçiştirdim. malum sahne çıkınca sürekli kanal değiştirdim. zira behlül'ün kalleşliği bizim kalleşliğimizdir. entiri yoruma kapali...

Sevmediğim halde sürekli kahve içiyorum. Yıllardır zorla içiyor gibi hissediyorum, ama onu içmezsem de olmuyor. Arkadaşlarla buluşunca başka ne içeyim diyorum, iş yerindeki abla yapıp getiriyor ayıp olmasın diye içiyorum, bir daha içmeyeceğim diyorum ama hep içiyorum.

Çalışmaktan olsa gerek yemeği bile ayakta yiyorum bazen piyano çalışması sonrasında, başlayalı daha bir hafta anca olmuş, kafaya koyduğum şarkıyı çalmak bir yana hızlı çalacağım diye canımdan oluyordum. Çaldım. Kafamda bir soğukluk hissettim, şarkı söylemeyi bile düşündüm o an. Bu acının üzerine iyi gider diye düşündüm. Kalktım eve gitmeye hazırlandım ama nasıl titriyorum… …kendimi sınadım. Ne kadar rol yapabiliyor, ayakta kalabiliyorum diye. Bir şey belli etmemeyi başardım. Gerçekten de bir gün yazdığım gibi, “Benim için ayakta kalmak, titreyen dişlerimi çeneme sabitlemek demekti; ayaklarımı zemine sağlam basmak değil.” Eve zor attım kendimi, yemeği lobide yemek istedim dışarıdan değil. Kalktım yukarıya çıkacağım… …kustum. Çöp bidonuna kustum. Eve geldiğimde kendimi ilk defa bu kadar sararmış olarak gördüm. Tireye titreye sıcak suyun altına bıraktım kendimi, görevlerimi yerine getirmeyi ihmal etmedim. Buz gibi suya çevirmek istedim suyu, yapmadım. Her zaman kumar oynayamazsın. Yine yemek yiyemedim. İştahım yok. Tek istediğim o lanet sesleri çıkarmak, çalmak; sabah olsun ve ders çalışmaya başlayayım. Uyudum. Bazen uyanıyorum, sonra uyuyamıyorum hızlıca. Şimdiyse bir saati geçti uyuyamıyorum. Durmuyor kafam. Durduramıyorum! Uykum bile yok.

Esra Erola benziyorum. Eli bana değen ya evleniyor ya eski sevgilisi ile irtibata geçiyor neyim ben Telli babanın torunu falan mı? Türkiyeyi geçtim Avrupaya açıldım artık gına geldi

yani bazen elde etmek için üstüne gittiğim şeylerin ucu bombok bi yere çıkıyor -yakın zamanda da başıma geldi- ondan sonra hiçbir şeyi zorlamıyorum ve üzerine ısrarla gitmiyorum öyle yapınca da hiçbi bok olmuyor. yani ne zaman üstüne gittiğim şeye iyi ki diyeceğim ya da ne zaman ulan tam kabuğuma çekilmişken iyi ki geldi beni buldu diyeceğim? gerçekten bilmiyorum. açıkçası çok doldum ama sabretmeye çalışıyorum. artık güzel bir şeylere ihtiyacım var, ve gerçekten absürt istekler değil

aklım ermeye başladığımdan beri üç hayalim var; 1) sosyalist ihtilal ve komünist iktidar. 2) beşiktaş'ın şampiyonlar ligi şampiyonu olup kupa sayısında türkiye'de birinciliğe yerleşmesi. 3) sevdiğim kızı alıp güzel bir yuva kurup kendine yeten bir evde çok da yükseklerde gözü olmayan biçimde yaşamak. lisenin sonlarına doğru dünyanın içinde bulunduğu duruma karşı çözüm için asla harekete geçemeyeceğini, dünyanın bugününden çıkarı olanların manipülasyonlarına nasıl da kandıklarını gördükçe ilk hayalim tuzla buz oldu. ikinci hayalim zaten ölü doğmuştu. ulaşılabilir bir hayal olarak kuramadım hiçbir zaman. belki bir gün kurarız ve umarım kuracağız. sevinmek için sevmedik kardeşim. üçüncü hayalse ''ayrılıklar sevdaya dahil midir?'' durumunda. çok heves etmiştim sonunda bir hayalim gerçek olacak diye yalan yok. çok istemiştim birlikte mutlu olmayı. insanın açgözlülüğü neleri kaybettirebiliyor yine de görmüş oldum. sevdiğim şeyleri fazlaca talep eden biriyim çünkü sevdiğim pek bir şey yok ve bu kadar gri bir dünyada hayata tutunmaya çalışırken ihtiyacım olan şeyler bunlar. bu talep fazlalığının tek sorun olduğu yerde yıpranmışlığı yaşadık işte. yine de hayaller güzeldir ve umarım ayrılıklar da sevdaya dahildir. huysuz, miskin, sivri dilli, terbiyesiz, terörist ve hatta kötü biri olarak görebilir insanlar beni alışığım. bu kadar basit hayalleri olan normal bir adamım oysa.

uyuyamıyorum ama çok uykum var fakat uyuyasım yok amk

Çok mutsuzum. Kendimi hayatı kaçırmış gibi hissediyorum. Hatta Küçüklüğümden beri her girdiğim ortamın ''makaracısı,güldüreni,palyaçosu'' olduğum için şuan en yakınımdakilere bile mutsuz olduğumu söylesem ''ya bırak bu işleri sen mutsuz olmazsın hep gülersin'' cevabını alırım. Eskiden hiçbir şeye üzülmez,her şeye gülerdim. Meğer o üzülmediğim acılar bir gün toplanıp hücum etmişler bana farkında değilmişim. Hepsini tek tek yaşamak varken şimdi birden çekiyorum ve artık dayanacak gücüm kalmadı..

yusuf'u en azından dümdüz bir kuyuya attılar. bizler lağam çukurundayız. hepimize geçmiş olsun. - link

dün yine bab veya depresyon tanım olabilir mi acaba, diye düşünerekten tanı kriterleriyle kendimi inceledim hahshdhd rutine dönüşmeye başladı iyice

musa & gülşah - çek git bebeğim şarkısını ezbere biliyorum.