asosyal itiraf

kedimi tam masadan yere atladığı sırada havada tuttum. öyle mal gibi baktı bana

seviyorum sevdikçe daha çok kaybediyorum paramparça oluyorum kızıyorum deli oluyorum.aynı ortamlarda bulunduğumuzda mutlu görünmeye calisiyorum olmuyor ulan olmuyor senden bana yaprak oynasa benden sana ormanlar koşardi ulan hala anlamıyorsun hala

buna bir itiraf demeyelim de kusmak diyelim ; kötü olaylar bir kere bulaştımıydı insanın yakasına ardı arkası kesilmez..geldikçe gelir insanın üstüne..o geldikçe insan daha da gömülür yalnızlığına..o geldikçe insan daha da yabancılaşır başkalarına.afallar kalır insan..ruh gibi kalır olduğu yerde..öylesine bakar kalır sadece.yardım bekler gelmez..zaten beklenilen hiç bir şey gelmez bu hayatta. en güvendiklerine , en sevdiklerine gitmek istersin ama gidemezsin onlara her gitmek istediğinden ayakların gitmek istemez..kendi kendine gömülür ağlarsın..o kadar çok ağlarsın ki gözlerin şişer ama buna aldırış etmeden ağlamaya devam edersin telefonun rehberini açarsın belki bi umut arayacak birini bulurum diye ama öyle biri yoktur..o rehber öyle kalabalıktır ki buna rağmen dertleşecek , arayacak kimse yoktur..hadi dersin ailemden birini arayayım ama o da olmaz..çünkü yakın bir zamanda tartışmışsındır onlarla da..aramak istemezsin..elin gitmez o yeşil tuşa...atarsın elinden telefonu gömersin kendini yatağa tekrardan ağlamaya başlarsın..tekrar tekrar tekrar..hep ağlarsın..ağzını açıp konuşamadığın kimse olmadığı için ağlarsın , bu dünyada seni karşılıksız seven tek insanlar olan ailenle neden tartıştığın için kendine kızıp bir de bunun için ağlarsın..yalnızlığa alıştığını gördüğün için de ağlarsın.

düşündüklerim ve hissettiklerim hakkında hep yalan söyledim.hatta bazen kendimi bile kandırdım

sabah sabah birini dövecek enerjiyi nerden buluyorsunuz oçları ve o kişi neden ben?

bazen sebepsiz yere çok mutlu oluyorum. guluyorum ve tebessumumu yüzümden silemiyorum. ama akşam bir ağırlık çöküyor ve durmadan ağlamak istiyorum. ağlıyorum. kendimi yalnız hissediyorum. (aynı zamanda ilk entrim)

şimdi itiraf edeceğim şey benim için çok önemli ben 6 sene bir kızı sevdim şimdi başlamayin hemen klasik kız hikayeleri diye bir okuyun ve insanlara ne kadar güvenip guvenilmedigini görün lise sonum bahsettigim kızı ilk gördüğüm sene daha yeni yeni tanışmaya başladıgimiz aralar neyse öss ye hazırlanıyoruz ikimizde aynı bölümü istiyoruz hukuk bölümünü bu izmiri istedi ben ise ankarayi neyse ikimizde istediğimiz yerleri kazandık araya mesafe girdi özlem girdi eskisi gibi değildi merve mesaja cevap vermiyo felan filan bende çocukluktan beri arkadaşım olan firati aradım oda izmiri kazanmıştı ona emanet etmiştim merveyi bana merveyi baska bir cocukla gördüm felan dedi ben de hemen merveyi aradım dogrumu dedim evet öyle ben tükendim felan dedi bitsin artık istemiyorum dedi tabi size nişanlı olduğumuzu söylememistim nişanı felan atti merve numrasini değiştirmis herşeye yeniden baslamisti o ama ben bitik haldeydim neyse fırat i arayıp sor duruyorum nasıl felan diye birgün fırata da artık ulaşamadım yarıyıl tatili gelince ilk işim fırat gile gitmek oldu ama onlar coktan izmire tasinmislar tabi ben sok oldum kardes dediğim insan bir numara dahi bırakmadan gitmiş neyse ben okulu bitiririm mezun olurum ve görev yerimi izmir yazdım neyse yazin bolluğundan düğün yapan yapana benim ilk işim de 2 gencin nikahini kiymak oldu tabi ki bu gençler merve ile fırat cikti onlar beni unutmuş gibi yaptılar ama ben onları unutmamistim en güzel günlerini tabikide zehir etmedim nikahlarini kiydim elbette ama öyle zordu ki şu soruyu sormak firati es olarak kabul ediyormusunuz diye o an bütün kalbimle hayır demesini istedim fakat evet dedi şimdi ise 1 cocuklari var adınida benim ismimi koymuşlar belki onların da içi rahat değil ama hayat ben ise hala doğru kişiyi bekliyorum. (hyper)

birbirinizi maç muhabbetine kırmayın.

yezid'i çok özlüyorum.

altı aylık, çok güzel giden bir ilişkim var. çok mutluyum, kız beni çok seviyor ve ben de kızı çok seviyorum. fakat ondan önceki sevgilim çok iyi bir insandı allah için, hayatı boyunca onlarca kötü olayla karşılaşmış olmasına rağmen asla yılmamış bir kadındı. ilk ilişkim devasa bir sorun yumağı olduğundan çok uzun süre kız arkadaşım olmadı. yaklaşık dört sene kadar. hep korktum ondan sonra ilişkilerden, o kadar çok aldatılınca ve kandırılınca hep bilinç altıma iteledim aşk düşüncesini. insanlara küsmedim, bu sadece onun suçuydu. sonra karşıma eski sevgilim çıktı, hayatının en zor dönemiydi ve bana beni sevdiğini söyledi. yanında olmak istediğimi söyledim ve beş haftalık bir beraberliğimiz oldu. ona çok yazık ettiğimi düşünüyorum, ikinci ilişkimdi ve ben o kadar tutuktum ki... oysa o kadar sır dolu bir kadındı ki sözlük... biraz uğraşsaydım açmak için çok mutlu edebilirdim onu. tam bir polyanna'ydı ve kocaman yeşil gözleri vardı. çok yanlış bir zamanda çıktı karşıma, ben sevmeyi ve birine sarılmanın ne olduğunu unutmuştum. o ise en zor günlerindeydi. şimdi adam gibi yardımcı olamamışım gibi geliyor bana. irtibatı hiçbir zaman koparmadık tam olarak. zaten dostça ayrıldık ve ayda bir kere falan konuşuyoruz. şimdi yapayalnız, kedilerini seviyor ve hayatına yenilik getirmeye çalışıyor. ve benim iyi dostum. hala çok iyi insan, mükemmel bir varlık ve yüzü gülüyor. bunu okuyorsan tanırsın kendini sen. özür dilerim, ben sana sahip çıkamadım.

mutlu son olmasın mutlu sonsuz olsun amk. ne zaman mutlu olsam anında bi boklar çıkıp mutsuz oluyorum. hayat beni neden yoruyorsun ?

yorgunum fiziksel bir yorgunluğum yok ama resmen ruhum yorgun artık birşey yapasım gelmiyor niye böylesin diye sorduklarında yorgunum diyorum kimse inanmıyor ne yaptın ki diye sorduklarında hiçbişey ama çok yorgunum diye cevap veriyorum.

keskin ve ileri düzey hesaplarima göre izmir, ak partinin oldugu zaman mezun oluyorum

şu ana kadar ailem dışında hiç kimseden hediye almadım. doğumgünüm de "kutlu olsun kanka" dışı bir eylemle ailem dışında birileri tarafından kutlanmadı. ben bunların benim için önemsiz olduğunu falan düşünüyordum, halen öyle düşünüyorum ancak artık hissediyorum; içimde bir yerlerde kırgınım bu duruma. mutsuzum, doğumgünü kutlamak bana saçma geldiği halde mutsuzum. olmasını istemediğim bir mutsuzluk bu ama engelleyebileceğim bir mutsuzluk değil.

üniversite için balıkesirden istanbula geldim aylar önce. tabi bomba korkusu en başından beri var. neyse.. 19 mart 2016 öğlen saatleri, uyuyorum, telefonum çaldı açtım arkadaşım. korkmuş bi şekilde ''umut patlama oldu'' dedi. üzüntü sinir nefret, bütün duyguları aynı anda yaşadım. dedim iyiyim kapat. whatsappa girdim 9 sohbetten 150küsür mesaj vardı. beni merak edenler, korkanlar ve gruplardan tonlarca mesaj. bakın beyler! annem aradı sonrasında. kadın ağlaya ağlaya iyi misin oğlum dedi. iyiyim annem yurttan dışarı çıkmıyorum merak etme diyip sakinleştirip telefonu kapattım. yaktım sigara yatağa oturdum, hay dedim arkadaşım nasıl bi cehenneme geldik!

dün ilk kes kendımden utandım. manisada carsıya cıkmıstık. uzun süre görüşmediğim birkac dostumla buluşmuştuk. manısaya gelenler bilir 8 havuzu denen bir yer var carşının merkezi ışıklarda karşıdan karşıya gecicez. yanıma biri geldi orta boylu paspal giyimli esmer bir genc bır buyuk bır sırt cantası vardı. malum her yerde canlı bomba var. bir an için içimden 'acabaa' sorusu gectı hemen arkadasları dürtüp uzaklaştık ordan. sırf görünüşü ve sırt çantasının dolu olmasından ötürü belkıde karıncayı bile incitmicek bir insana canlı bomba muamelesi yaptım kendımden cok utanıyorum. ama esas suclu bize bu duruma getirenler mi yoksa bu duruma kendımızı bu duruma sokmamız mı hala karar verbilmis degilim

sözlüğe birkere bile bilgisayardan girmedim.

haftaya vize haftam başlayacak ve halâ fm14 ve eu3 oynuyorum, pişman değilim.

internetten en çok yaptığım şey ayakkabı bakmaktır. hoşuma gideni gider, dener, görür sonra alırım. bilen bilir sitelerde ayak numaralarının ölçü tablosu olur. hangi numara olur acaba dediğimde o tabloya bakardım. o tabloda ayağınızı ölçmek için beyaz kağıdın üstüne koyun en uç noktaları falan ölçün yazardı. bir gün ölçeyim dedim. gidip içeriden cetvel, kalem ve a4 kağıt alıp geldim. ölçmek için her şey hazırdı. ayağımı a4'ün üzerine koyduğumda acı tablo ile karşı karşıyaydım. a4 ayağımdan küçüktü.

rip alpi 3-4 gün oldu öleli. En eski underground rap gruplarından biriydi Orontez. Onun da bir ferdiydi alpi "aka Kargaşa" motorsiklet kazası sonucu cennete gitti inşallah... babasını da motor kazasında kaybetmişti. Annesi sözünü almıştı o da motora binmeyecekti. ama bindi... allah rahmet eylesin. geriye de bu güzel şarkılarından biri kaldı. geceye senle veda, rip alpi "Köle gibi çalışır, kral olunca yatarım"

(bkz: leman rahatlık versin)

korkuyorum. . dün gece çok aşırı kötü bir rüya gördüm. hayatımda bu kadar korktuğumu hatırlamıyorum. ve aksama o kadar o ruh halinden çıkamadım. üstüne istanbul'da olan patlamayı duydum ve iyice yıkıldım. bomba haberlerinden dolayı içim hep huzursuz zaten. bir de konya da çıkan o kadar ihbar var ve patlatılacağı hakkında birçok söylem. şu anda da birden hava aşırı sislendi, göz gözü görmüyor ve gökyüzü kırmızı. böyle olduğu zamanlar hep birsey olur ve genelde deprem yaşanır. icimde ki sesi susturamıyorum. yarın birsey olacağı içime doğuyor lanet olsun ki ! ve benim içim ne zaman huzursuz olsa birsey olur.. elimden geldiğince herkese mesaj attım dışarı çıkmamaları için , ne kadar çırpınsam da kaderimizde olan yaşanacak biliyorum ama ne yapabilirim durduramıyorum kendimi engel olamıyorum. ... yarın pazar babam evde diye seviniyordum. çok yakın aile dostumuzun babası vefat etti 1 saat önce. ve adam çok sağlıklıydı. hiç bir hastalığı yoktu ani kalp krizinden öldü. cok cok sevdiğim bir adamdı ve daha dün akşam torunun ilk yaş gününü kutlamıstı güle oynaya. öte yandan oğlu olan aile dostumuzun gözümde babadan farkı yok. bu da içime bir öküz daha oturmasına sebep oldu. babam yarın cenazeye gitmek zorunda oturdugumuz yerden 1 saat uzaklıkta olacak gene yanımda olamayacak ve ben gene o eve girene kadar diken üstünde olacağım... sürekli aklım birilerinin ölmesinde ve gördüğüm rüyada. nefes alırken içimden birseyler batıyor bunu hissedebiliyorum. kalbimde bir ağrı var bunu hissedebiliyorum. korkuyorum amk herseyden korkuyorum. huzursuzum. mutsuzum.elimden hiç birşey gelmiyor. elim kolum hiç kalkmıyor. .

aşık olduğum insanın aşık olduğunu öğrendim (#402798) edit: arigold sen nerden çıktın amk

sevilenden çok seven taraf oldum ben hep sözlük. sevdiğimi sevmekten vazgeçemedim hiç. sevdiğimi sevmediğim yapamadım. bu durum benim hayatımı mahvetse de güzel şey güzel insanlar. sevgi büyüdükçe insan güzelleşir. kapınızın önündeki çiçeğe selam verdiğiniz olur. bir küçük kıza sırf içinden geldi diye şeker aldığınız olur. ne kadar kazık yerseniz yeyin hayatınızda sevmekten vazgeçmeyin dostlar. sevmek insanı insan, kötülüğü imkansız kılıyor. sevmiyorum diyen insandan korkun dostlar. sevmemek insanı çekilmez, en büyüğünden tehlikeli yapar. seven kalbe, niyete; sevmeyen kendine bakar yalnızca. aradaki farktan rahatsız olmayan insana değil lafım güzel insan olmak için güzel sevmeyi amaç edinmek isteyenlere. geceniz iyi olsun.

sokak köpeklerine selam veriyorum.

şöyle saat başı aman inşallah bir yerlerde yine bir şey olmamıştır endişesi ile yaşamaktan o kadar bunaldım ki nefes bile alasım gelmiyor artık, o kadar bunaldım. öyle ya da böyle bu işe eli değen herkesin tez zamanda kahrolmasını dileyip kinleniyorum sözlük. zaten yeterince mutsuzdum ki bunun dozunu bu kadar arttıranlara bela okumaktan da geri durmam. allah'ım sen büyüksün..

korkumdan geceleri uyuyamaz oldum artık. kaybetme korkum coşmuş durumda suan. evin tek çocuğu olanlar anlar beni annem ve babam giderse ben tek başıma ne olurum korkusu. bugün her yerde bomba tehlikesi varken uykularımın kaçmasına neden olan korku.

bugün olabilecek şeylerden korkuyorum. tek çocuk olduğumdan kaybetme korkusunu hep yaşadım ama suan saha bir fazla benim sadece annem babam var onlar giderse ne yaparım korkusu. beni bu hale getiren uykumdan edenlere lanet olsun...

alkol kullanmam.ama içimdekileri söylemek için düşünmüyorum değil.söylememek tüm vücuduma söylemek ise bir kereliğe mahsus karaciğerime zarar verecek.ama onu bile yapmaya cesaretim yok.ne biliyim ya.kendimden nefret ediyorum şuan

twitter fenomeninin sözlükteki hesabını çaldım. (bkz: tabi lan manyak mısın)

asosyal degilim

çok uzun zaman sonra babama sarıldım. farklı bir şekilde daha güçlü hissettim kendimi ve emrah serbes'in şu satırları geldi aklıma; “apartmanın girişindeki lambayı sen mi kırdın bülent?” “hangisini?” “otomatik yanan, sensörlü lamba.” “hayır.” “komşu görmüş, yalan söyleme. süpürge sapıyla kırmışsın dün gece.” önüme baktım. “neden kırdın?” cevap yok. “hasta mısın evladım? söyle bana, neyin var, neden kırdın lambayı, yapma böyle…” “kırdımsa kırdım, ne olacak! çok mu değerliymiş?” “lamba senden değerli mi evladım, lambanın amına koyayım, lamba kim? yöneticiye de dedim. lambanızı sikeyim, kaç paraysa veririz. sen değerlisin benim için.” “beni görünce yanmıyordu baba.” “nasıl ya?” “görmezden geliyordu, yanmıyordu. kaç sefer yok saydı beni.” “e beni görünce de yanmıyordu bazen, böyle el sallayacaksın havaya doğru, o zaman yanıyor.” “hadi ya! sahiden mi?” “evet. ucuzundan takmışlar. bizimle bir alakası yok.” babama sarıldım yıllar sonra.”

eski sevgilime bıçak almıştım. bıçak silah bunlara çok büyük zaafı vardı ve sayesinde benim de oldu. neyse bi bıçağı çok beğendim ve ona aldım. şimdi bir kızın kapak fotoğrafın da onun bıçağı elinde hep gittiğimiz bir yerde ve fotoğraf çekindigimiz alanın aynı yerinde kızın resmini çekmiş. lan tamam konuş ,başkasıyla ol , tamam o manzaralı yere de git. ama o bıçak onun eline verip de o fotoğrafı cekmeyi nasıl midesi aldı anlayamadım. hiç birşey demedim demeyeceğim. . midem bulandı o fotoğraftan sonra ve bir kez daha yandım kendime...

sevgili ailem. size bitti sonuna kadar kullandım dediğim silgilerin hiçbirini bitiremedim, kayboldular. hakkınızı helal edin hala daha bir silgiyi sonuna kadar bitirebilmişliğim yok.

duygularını dışa vuran insanlardan çoğu zaman nefret ettim. duyguların içinde yaşanması taraftarıyım. o duyguları sözler değil davranışlar , hisler ortaya çıkarmalı.

ağlayamıyorum. ve bu beni üzüyor. ama yine de ağlayamıyorum.

müge anlıda aranan katil benim.

kış ayları bazen 1 ay banyo yapmadığım oluyor.

onu öyle bir sevdim ki, belkide takıntı haline gelmişti bende. yanında olmak bile yetiyordu bazen, ama en kötü şey ise onu sevdiğimi ona asla söylemedim. yapamadım be, çıkıp karşısına seni seviyorum diyemedim. altı yıl yan yana yaşadım ve ona bir kez sarılabildim, o da sevgilisinden ayrılınca teselli edebilmek içindi. o an içim öyle bir yandı ki anlatamam. sanki en sevdiğim oyuncağımı annem eve gelen misafir çocuğuna "al senin olsun" demiş gibi içim yandı. benim değildi ve asla olamıcaktı.

gönlüm yanıyor be sözlük. seviyorum, bilmiyor... duymuyor... içimde gezen bir serseri kurşun var... gönlüm yanıyor be sözlük...

halsizim, sinirliyim ve olmayacak kendi karakterime ters olan şeyler düşünmeye başladım. şuan çaresiz garip bir şeye dönüşüyorum galiba. yeşil çam ince haslığı gibi bir şeye tutuldum galiba öyle hissediyorum. içimde ki siniri iğnede hava boşluğu var bahanesiyle 7-8 kişiyi dövecek derecede.

bi ortama girince mal mal etrafa bakmiyim diye arkadaşlarıma whatsapptan rondom attıgım var aq

|￣￣￣￣￣￣ ￣￣ ￣￣￣￣ | |hepinizden tiskiniyorum | |＿＿＿＿＿＿＿＿ ＿ ＿＿＿ | (\__/) || (•ㅅ•) || / 　 づ

sinirlendiğimde öfke kontrolsüzlüğünde çok sert tepkiler veriyorum. belirli bi' zaman geçince ''n'aptın olum lan sen''deyip kırdığım insandan 2 kat daha fazla üzülüyorum..

bir insan eve girince daha fazla sinirlenir mi? hiç bi sessiz sakin bir gün geçmez? yeter la bunaldım artık, istemiyorum evini de bilmem nesini de. doğru düzgün bir yaşantı istiyorum. sinir stres sahibi oldum erken yaşta saçım beyazladı. saçma salak memur zihniyetine sahip oldum. insan evladı gibi eve girince "naber ne yapıyorsunuz?" diye sorup odama girince hafif bir rahatlama istiyorum. çok şey istiyorum. gitmek istiyorum, hem evden hem ülkeden sadece gitmek. arkada bırakacaklarım vs. umrumda değil artık. sadece ve sadece huzurlu ufak bir yaşantı istiyorum. çok mu? ulan çok mu şey istiyorum bu hayattan. sadece sessiz sakin bir hayat.

gözlüklü erkekleri çok çekici buluyorum. mesela johnny depp'in gözlüklü hali , bir de saçları dağınık olursa süper olur.

gri eşofman giymiş erkeğe sapıkça bir zaafım var çok utanıyorum itiraf ediyorum

tekini bulamadığım çorabı balkondan aşağıya atmışlığım var

ilk okul 1. ya da 2. sınıftayım annem beslenme çantama sandviç hazırlayıp koymuş. bi de biz ilk okuldayken yanımızda sabun da getirirdik, sınıf hocamız getirmemizi isterdi , hijyenik mi oluyormuş artık ne bok sa getiriyorduk işte. annem de sıvı sabunu bi peçeteye sarıp beslenme çantama koymuş. servisle sallana sallana okula gittiğimiz için sabun sandviçin üstüne dökülmüş. her neyse beslenme saati geldi çantayı bi açtım sandviçe bulaşmış sabunu gördüm gözlerim doldu. ama hiç soğukkanlılığımı bozmadım. açım diye acı acı gömdüm o sabunlu sandviçi.

babamın kapının arkasına astığı keten pantolonunun kemer tokasından çıkan ses'i anneme bişey yapacak olarak yorumlardım. yanlış yorumlamamışım benden sonra bir çocuk daha geldi...