asosyal itiraf

normalde bu saatlerde uyumayi gectim uykum bile gelmezken sinava calismak icin uyumuyorum ama uykum tavan şuan ya neden.

hiç kolay değil bazı şeyler. mutlu değilim ben de. ama açılan bir yarayla sürekli oynarsan, kanadıkça kanar ve zararı da sana olur. yaranın kapanması için en iyi yol aklına getirmemek, oynamamak. ancak böyle kabuk bağlayacak ve kapanacak. unutkan olmak gerekiyor bazen. az önce doğmuşçasına yaşamak. takılmamak geçenlere. ve umut dolu şarkılar dinlemek gerekiyor. avaz avaz haykırmak umudu, yaşanmamışa, bilinmeyene olan merakı. bastırmak için keşkeleri, hatırladıkça kötü eden şeyleri...

artık cidden iyi bir şeyler olmasına ihtiyacım var

dün gece ani bir kararla bugünden için oruç tutmaya karar veren babama jest olsun diye mutfağa girdim bugün. geçenlerde canı keşkül istemişti, ondan yaptım. tam her şeyi hazırlamışım, tam keyfim yerinde, tam bugün böyle final yapsın demişim; arkadaş grubuna gelen haberle oda arkadaşımın kanser olma riskiyle karşı karşıya olduğunu öğrendim.. yapılan son testler erken teşhis içindi. ve çıkan sonuçlar hiç de iç açıcı değilmiş. ilk fırsatta yanına giderim paşamın da, bu gece nasıl geçecek hiç bilmiyorum. oturdum, canımın sıkkınlığını evdekilere yansıtmamaya çalışıyorum şu an. kafa dağıtmak için tomb raider'a falan yeniden mi başlasam acaba? hayat, beni neden yoruyorsun'u geçtim. beni neden öldürmüyorsun?

yaşama ayak uydurmaya çalışmaktan çok yoruldum. yıllardır devam ediyor bu ve ben artık gerçekten yakalayamıyorum hayatı.

şu an nba'de troll bi' maskot olmayı istiyorum. hem de öyle böyle değil, aşırı kere aşırı istiyorum. koca bir pofuduk kostümün içinde aklıma eseni yapma fikri. binlerce insanın gözünün önünde -ifşa bile olmadan- götü başı dağıttığım düşüncesi. çok, çok cazip, çok.. yeter ki eğlen ve eğlendir. twerk bile yapsan yadırgayan olmaz. hatta istersen hatun tüket. kimse bir şey demez. seyircilerle takıl, oyunculara tatlı/sert sataş, çılgınlar gibi dans et, deliler gibi oyunlar oyna, yerlerde yuvarlan, önüne gelene posta koy, istediğine cilve yap, güvenlik görevlilerinin tahammül sınırlarını zorla, hakemleri bunalt, ponpon kızları sabote et.. israfçı ibneler çok eğleniyor lan. ben de istiyorum.. hem de tam olarak şu eleman olmak istiyorum; link -ulan şu adamın yerinde bir gün geçireyim, en az bir hafta pamuk gibi gezmezsem benim de adım louis değil hdjsdhasgdh- meraklısına notlar; link 1 link 2 link 3 link 4

başta dünyayı karşımıza alacak kadar güçlüydük. sonra biz olmak istediğine emin olamadığını söyleyip dünyadan yana oldu. ben de onu karşıma almak zorunda kaldım. tek başıma. her şeyi beraber taşıyabileceğimizi söyledikten 15 dakika sonra çocukluk travmalarını elime tutuşturup oradan uzaklaştı. yine sadece ben kaldım. tek başıma. önce birbirimize yakın olabildiğimiz bir masada uzun süre ağladı, sonra beni masada tek bıraktı. öylece yani. aklı karışık erkek hareketleri. neden her defasında güçlü hissettirip sonra bu gücün altında ezilirler ki? karşılarındaki kadının onlardan daha güçlü olduğunu anladıkları için mi yoksa yenemeyecekleri bir savaş başlattıkları için mi? belki de iç savaşlarını taşıyamadıkları için.   benimle olan her dakika başka bir şey düşünmediğini ama bensiz geçen dakikalarda ilişki istemediğini düşündüğünü söyledi. ilişki sorumluluğunu almak istemiyorum dedi. bu bana yapılan en büyük ayıptı. i̇çimden kopan en içten parçaydı. bu beni yarı yolda otobanın ortasında bırakmaktı. "sorumluluk almak istemiyorum". dediği cümlenin ağırlığının henüz farkında değildi. farkında olsa böyle söylemezdi biliyorum. ama bu cümle, bu cümle midemi bulandırıyor. bu cümle canımı neden bu kadar yakmıştı? haketmediğimden mi yoksa verdiğim emekten mi? çünkü gerçekten belki de en olgun ilişkimdi. öyle ergen gibi trip atmalar, kavgalar, bağrışmalar yoktu. sakin bir ilişkiydi. çünkü iki olgun insan olarak birbirimizin özel hayatına saygı duyuyor ve tartışmalarımızı bir psikolog edasıyla çözümleyerek bitiriyorduk. kırgınlık kalmıyordu. benim en başarılı inşaat projemdi bu ilişki ve her bir ilmiği içimde hissederek huzurla atmıştım. güveniyordum, bu ilişkiden adam olurdu. hem daha büyüyecekti bu ilişki belki bir doktor belki bir avukat olacaktı ama en özeli ise başkalarına ilham olacaktı. 4. ayda düşük yaptık. güvenden söz açılmışken, her şeyin başı güven. yaşanan onca aldatmacalı ilişkinin sonunda en nihayetinde kendimi teslim edebileceğim ve geçmişi veya geleceği düşünmem gerekmeyen biri çıkmıştı karşıma. şükürler olsun diyordum, kendim gibi birini buldum. bazı kırılgan noktalarım vardı elbet, özellikle de güvenmekte çok tedbirli olmam gerekirdi ama ben düşünmek istemiyordum. bu aldatılma korkusundan ziyade verilen sözlerin tutulmaması korkusuydu. söz verilen etkinliğin ertelenip başka insanlarla yapılması benim ergenlik ilişkimdeki bir travmayı fark etmemi sağladı. üstelik bu olay ilk defa başıma gelmiyordu ama yeni yeni anlamıştım. ertelenen her etkinlik beni o travmama götürüyor ve aynı acıyı defalarca yaşamama neden oluyordu. bu ilişkiyi yaşama nedenim geçmiş travmalarımı görmek miydi? eğer öyleyse çok başarılı bir ilişkiydi. geçmişi bol bol andığım hatta bazı geceler hıçkırarak ağladığım, uyuyamadığım olmuştu ve bu onunla ilgili değildi. bazı noktalarda tek kişi olmak istediğini o kadar belli etmişti ki görmemek için kör olmak lazımdı.

gidecek başka yeri olan yanınızda kalmak için zerre çabalamıyor bırakın gitsinler, siz de kendinizi dinlemeyi ve onu büyütüp sakinleştirmeyi vakitlice öğreniyorsunuz zaten

sevilmeyi, çok istiyorsunuz ama sizi sevenleri itip uzaklaştırıyorsunuz. i̇lla siz seveceksiniz çünkü önemli olan sizin sevmeniz. sizinki kalp, siz sevince aşk, siz dokununca tutku… ne de olsa önemli olan “sizin sevmeniz”. bencilsiniz. televizyonda duyduğunuz her bir çocuk ölümünün sizler için değeri bir twetten öte değil. bencilsiniz, kuş uçuşu iki saat uzaklıktaki bir ülkede can çekişen insanların değeri sizin için bir dost meclisinden muhabbet konusu olmaktan öte değil. bencilsiniz ve bir o kadar körsünüz. sağırsınız. kör ve sağır olduktan sonra dilin bir önemi var mı? görmeden, duymadan neyi anlatacaksınız? siz bunları okurken, bir kısa mesajla gecesini cehennem ettiğiniz insanlardan biri şuan radyoda en sevdiğiniz şarkı çalıyor diye radyoyu kapadı. bir cümleyle silip attığınız kadınlardan biri, ilk rakısını içti. bir şansı çok gördüğünüz kocaman adamlar, şimdi ufacık bir dünyada kendi ıstırabına yenik düştü. bugün siz bunları okurken, biri sevgiye dair iyi hislerini bir kenara bıraktı. siz sevdiğiniz insanın teninde parmaklarınızı yüzdürüp hayaller kurarken, kırdığınız bütün kalplerin ahı şimdi üzerinize çöktü, felakete hazır mısınız? yarın sabah uyansanız ve hayatınızda değer verdiğiniz dört insan artık bu hayata gözlerini yummuş olsa, teselliyi başkalarında arayacak yüzünüz var mı? yarın sabah uyandığınız da basit bir notla uğruna dünyaları yaktığınız biricik sevgiliniz, sizi, sizden daha fazla değer verdiği biri için terk etmiş olsa, aynaya bakacak yüzünüz var mı sahiden? ayrılığa isyan edecek yüzü kendinizde bulabiliyor musunuz? tek tek, tuzla buz ettiğiniz insanlara sarılacak hakkı kendinizde buluyor musunuz? bencilsiniz, bulursunuz çünkü önemli olan sizin iyiliğiniz. işıklar kapanıp, mutlu günlerin finaline geldiğinde ve sevdiğiniz o kocaman adamlar gözünüzde karaktersizin teki olduğunda rakıyı da yarıya kadar değil yaraya kadar içmeye başlayacaksınız. kabul edelim, sizi bir rakı sofrasında bile anmayacak adamlar için gözyaşı döktünüz. onlar için siz özgürlüğünüzden, hayatınızdan ve dostlarınızdan vazgeçtiniz. yetmedi, kendi iç kanamanız vardı siz onu bir kenara bıraktınız sizi bir ölüm sarhoşluğunda sayıklamayan adamlara hayatınızı teslim ettiniz. ne de olsa siz sevince aşk, siz hissedince mucizeydi. unutuldunuz, kırıldınız, paramparça ettiler sizi. paramparça etmeseler böylesine sığınır mıydınız birilerine? kolunuz kırık, kalbiniz yorgun, adımlarınız tükenmişti. sığındığınız limanlar size en hassas yanlarını açtı. sonra mı? i̇nsanoğlu akıllanır mı, ezdiniz geçtiniz. ne de olsa önemli olan “sizin sevmeniz.”

bazen gelecegi dusunuyorum bomboş sanki benim kader defterim...

hayal kırıklığından başka bir şey değilmişsin.

istisnalar hariç; parayı bulan çoğu insanın ahlaksızlaşması kadar rezil bir olay yok. allah biliyor ya, beni de o yüzden zengin etmiyor. çünkü bugün elime imkan geçse anında ezel bayraktar'a dönüşürüm. ya da kenan birkan'a. ne yeni bir hayat kurarım, ne de her şeyi bir kenara bırakırım. intikam almak değil bu. daha önce kimin oyununda edilgen olduysam, bu sefer onun da içinde bulunduğu oyunda etken olma arzusu. çok sinsi ve ölümsüz bir arzu bu. yüz vermeye hiç gelmez. verirsen yavaş yavaş çürütür bünyeyi. kibirle dolar her bir zerren. süründürerek öldürür sen dahil çevrendeki herkesi. umarım o imkan elime hiç geçmez.. - "insanlığımızı dinleyelim." "hani mikroplar vardır, yapışıp kalırlar bir yere. kötülükler vardır. onun gibi."

ben çok korkuyorum.

yine uykusuz gecenin sabahındayım.delirmis gibi temizlik yapmaya başladım.kafami dağıtacak herşeye yöneliyorum ama hiçbir dakika dağılmıyor kafamdaki dumanlar.yine kendimi tekrarlıyorum ama ben tüketmekten,yorulmaktan bıktım.

bugün hiç çalışasım yok, şu mazbatayı verin de enerjim yerine gelsin ya

keşke az önce gördüğüm rüyaya hapsolsaydım..

bana yapılan haksızlıklar ve kötülükler yüzünden öyle bir insan oldum ki artık yaptıklarımdan ve yapacaklarımdan korkuyorum

az önce yüzüme maske yaptım, üstüne bir de nemlendirici sürdüm. şu an o kadar mutluyum ki, yüzüme dokundukça daha da mutlu oluyorum. küçük bir ruh hastasıyım :(

başkaldırmalıyız

tüm toplumdan uzakta yaşamak istiyorum

bazen bu hayatı çoktan kaybettiğimi düşünüyorum. toplum bizi çoktan yok etmiş gibi. bireysel farkındalık neredeyse %1’lerde. hiçbir şeyde karar yetimiz yok. her şey tıkırında yürüyor. doğuyor, yaşıyor ve ölüyoruz. her şey sistem dahilinde. kafamızı kaldırmıyoruz çünkü sistem bize sistemin çalışır vaziyette olduğunu vaat ediyor. aramızdan kimilerini seçerek yükseltiyor. diğerlerimiz de bunları görerek inancını sürdürüyor sisteme. toplum kendisinden farklı düşüneni dışlıyor hatta çoğu zaman suçlu ilan ediyor. belki daha düzenliyiz toplumla beraber daha temiziz fakat asla daha mutlu değiliz. asla seçme hakkımız yok. çizginin dışına taşma şansımız yok. verilmiş seçenekler var ve hangisini tercih edebileceğimiz zaman zaman elimizde. tüm bunları kim yarattı? kimsenin gerçekliğinden ve güvenilirliğinden emin değilim artık. eylemlerimi son ana kadar beynimin içinde saklıyorum. düşüncelerimi paylaşmıyorum insanlarla. çünkü fark ettiğim bir iki aksaklık var. acaba dediğim. fakat bunları yüksek sesle dile getirirsem muhtemelen bir tımarhanede biter sonum. gerçi böyle de fark edeceğini düşünmüyorum ama olsun. tek başıma veremeyeceğim bir savaş var. kimseyle ittifak da kuramayacağım. ama kazanmam gerek. ne yapmalıyım? hiçbir şey. sistem hep kazanacak. peki hep kazanacaksa neden korkuyor. korkmuş gibi mi yapıyor sadece. tüm bunları bana düşündüren sistem mi? sisteme sadece sistemin istediği şekilde mi karşı koyabiliyorum? neden ayaklanmıyoruz? neden susuyoruz neden şükrediyoruz. neden varlığını bilmediğimiz tanrı’larda arıyoruz çareyi? neden ırk, dil gibi şeylerle ötekileşiyoruz? hiç olmadı neden yaşıyoruz? bu boktan düzenin varlığında yaşamaktan daha iyi değil mi ölmek diye düşünüyorum bazen. ya başkaldırı, ya ölüm... ya da tabi adaptasyon. bile bile susmak. çaresizlik içinde bir yaşam sürdürmek. düzeni bozmaya kalkışmaktansa düzeni bozacak birilerinin geleceğini ummak. hep beklemek. kimsenin gelmeyeceğini bile bile. bizler yaşayan ölüleriz.

uzun ve anlamlı yazılar yazacağım zaman bu sayfayada yazıyorum normal bir metin belgesinde bu kadar yaratıcı olamıyorum. sözlüğün maviliği adeta bana ilham veriyor asdfad

sürekli ağzımdan diyet lafı eksik olmayan ama bir türlü istediği kiloya inemeyen iradesizin tekiyim. püğ allah beni kahretmesin bıktım benden.

(#1582366) bunun ne olduğunu hatırlamıyorum, keşke yazsaymışım .d

al bir itiraf daha; finallere 4 ay önceden çalışmaya başlayıp sınavdan önceki 1 ay çalışacak hiçbir şey kalmayınca bütün milletin haldır huldur çalıştığını görüp ben çalışmadan oturduğum için vicdan azabından kendimi yiyorum. bu kadar inek olacak ne vardı gerçekten allahım?

ilaçlar beni değiştiriyormuş, her ne kadar kabullenmesem de.

hep en güvendiklerimiz mi arkamızdan iş çeviricek ya hep en sevdiklerimizle mi imtihan olacağız

arkadaşlar whatsaptab attigin mesajlar gitmiyor ınstagramda giriş yapamıyorum sizde de aynı sorunlar var mi

ne zaman çöksem hayattan kopsam buraya geliyorum.ismiyle muazzam bi korelasyonla kullanıyorum sözlüğü. şu an bitiğim sözlük, tükenmişim.

yağmur yağarken edilen dualar kabul olurmuş diye duymuştum az öncede çok hızlı bir şekilde yağmur yağıyordu ben de başladım dua etmeye amin dedim yağmur bir anda durdu . i̇lahi işaret olabilir galiba duam kabul olmayacak :’)

bana 29 ocak 2018'den 15 temmuz 2018'e kadar, hayatımda olduğun o 168 gün boyunca söylediklerinin yalan olduğunu şu an, gidişinin 275. günü tüm şeffaflığıyla farkettim. şimdi o sudaki bulanıklık tamamen dağıldı ve ben o berraklığın ardında yalnızca bana söylediğin her şeyin yalan olduğunu görüyorum. adın, soyadın, söylediklerin, sevgin, desteğin, varlığın.. bütünüyle kendin yalandın. beni sevdiğimin ölümünü bile hakedecek kadar kötü olduğuma inandırabilirsin ama senin yaptığın bu kötülüğü asla ama asla haketmiyordum. yazıklar olsun sana. yazıklar olsun.

başkasının elini tutmuş . göğüsümde bir ağırlık var bir gün olurda geçerse burda olucam.

hayatımdaki bütün belirsizlikleri (elimde olanları) dün gece silip attım hayatımdan. artık geçmişte kalan hiçbir şeyle uğraşmamaya karar verdim. i̇nsanlar mutlu mesut hayatlarına devam ederken onların yarım bıraktıklarının acısını çekmekten bıktım. artık nefretim ve bana yapılan haksızlıklar özlemimi bitirdir. tebrikler, birkaç ay önce hayata bağlanma sebebim olan insanlar şimdi sadece nefretimin sebebiler. bana sürekli kendime yetebilmemi öğütleyen insan demek ki gidişini ilk başta planlayan biriymiş bunu da öğrendim. ve bitti. artık o insanı tanımadan önce nasılsam şimdi yine aynen öyleyim. i̇nsanlara karşı güvensiz ve kendinden emin. asla ama asla sırtımı birine koşulsuzca yaslamamam gerektiğini öğreten herkese teşekkür ederim.

gece gece büyük bir işsizliğe el attım ama güzel oldu iyi oldu hoş oldu asdfasdf

saat 7.50'den 22.50'ye hayatımın en güzel günüydü. galiba bundan daha anlamlı ve daha güzel bir gün yaşamayacağım son 7 yılım içinde

bitmez dediğimiz her şey bitiyor her şey. bkz:stajyerlik artık resmen stajyer hemşire değilim. 4 senedir of ne zaman bitecek bu stajyerlik diye bitişini dört gözle beklerken bugün nasıl bitti diye bir miktar üzüldüm. inşallah layığıyla mesleğimi yapabildiğim günleri de en kısa zamanda görürüm.

yaklaşık 2 yıl sonra geri döndüm buraya. yazdıklarıma bakıyorum başka biri yazmış gibi geliyor. zaman benden umudumu götürmüş. bunu şuan farketmek çok acı.

bi insanın yazım yanlışları gözüme batmaya başladıysa, geçmiş olsun.. tüm tolerans seviyem tükenmiş ve tahammülüm bitmiş demek oluyor bu.

yalnızlığa itiliyorum ama bilmiyorlar ki ben bu yalnızlığa alışırsam herkese yol veririm

bazen sevimli veya tatlı olmayan bebek fotoğrafları gösterilince aa çok tatlıymış gerçekten gibi cümlelerle yalana başvuruyorum. allah'ım affet...

ya sözlük. ailem iki isim koymuş bana zamanında. genel olarak iki farklı modum var. biri bir süre öncesinde kaybolan, gamsız, 4s kıvamında yaşayan, bunun sevilen tarafında olan birisi, yani ikinci adımla bağ kurduğum modum. diğeri de bir süredir benimle olan, hep kullandığım ismimi taşıyan, naif, kibar, şerefsiz olmayan modum. ben ikinci isim modumu çok özledim sözlük. şu hayatta skilen olmaya bir türlü alışamadım. e mod da gitti... ne yapacağım şimdi ben? andolsun ki eğer dönerse 1. isim modunda halimle kalbimi kıranların acısını 2. halimle çıkaracağım. sana söz olsun.

hani böyle pidecilerde, börekçilerde ve bazı pastanelerde açık limonata olur ya, ben hastasıyım o limonatanın. az evvel; o limonatayı yapan makineden alma hevesine düştüm, fiyatlarına bakmaz olaydım.. adam akıllı bir cihaz almak için ortalama 3k gibi bir fiyatı gözden çıkarmak lazımmış. bu durum beni hem üzdü, hem de sinirlendirdi. nükleer reaktör yapmıyoruz ırzına kayyum atadıklarım, alt tarafı limonata yapıcaz. ulan sanki onlarca seçenek sunan kahve makinesi ya. alt tarafı limonata. 3k fiyat çekmek ne? bir çeşit limonata var amk. kaldı ki ortalama bir kahve makinesi bile 3k etmez. ya siz çıldırmışsınız, ya da avlayacak keriz arıyorsunuz. not: şaban! şaban'ı getirin bana!

hayatımdan çıktığından beri kimseyi yakınlaştıramıyorum kendime, kimseye yeniden kendimi anlatmak istemiyorum. o tanıyordu beni, ben de onu ama artık tanıyamıyoruz birbirimizi belki de kaybettik kalplerimizi

genelde mutsuz olduğum zamanlar buraya sarıyorum. yazmak daha dogrusu buraya yazmak beni sakinleştiriyor son zamanlarda burayi cok boşladim bunun sebebi galiba su sıralar mutlu olmam. bunlari niye yazıyorum bilmiyorum ama öyle işte.

i̇nsanlara merhamet yakışır belkide en çok yakışan şeydir ama ben bu hayatta yaşadıklarımdan anladığım merhamette doğru kişiye gösterilmesi gereken birşey gereksiz bir insana merhamet gösterince maraz doğuyor inanın bana belkide hayatın kanunu budur belkide yaşamam gereken bir durumdu... 2 buçuk yıl geçti aradan sevdiğim, saygı duyduduğum, varlığıyla mutlu olduğum bir kişiydi kendisi onun gözlerine bakıp bu kadını bana nasip eden allaha şükürler olsun derdim hep, kırmaya kıyamadığım gözlerinin içine baktığım insan beni bırakıp gideli 16 gün oldu, yokluğuna alışması çok zor açıkçası insanın bir yanı hep eksik oluyor ama orası bir türlü dolmuyor. i̇nsan yaşama sevinci kalmıyor açıkçası kendini sorguluyor hep nerde yanlış yaptım diye ama kendine verecek tek cevabı napalım nasip değilmiş. sadece 1 kelimeyle 2 buçuk yılı avutabiliyorsak bu hayatta niye yaşıyoruz anlam veremiyorum. sevgi, aşk bunlar sadece ders almamız için var, buna dahi anlam veremiyorum. olaya bakış açım belki o var olduğu sürece banı bazı kişilerden bazı kötülüklerden korudu veya bana bazı şeyleri öprenmeme vesile oldu. i̇şin kısası ben bu geçen sürede merhameti öğrendim, güven kelimesini öğrendim, ben ona hep gökyüzüm derdim ama şimdi hiçbirşeyim olarak kalacaksın belki bu durumu atlatmam zor olacak ama artık benim dünyamda gökyüzüm sen değilsin...

her dakika düşünce tarzım ve olaylara bakış açım değişiyor. durduramıyorum

artık saçımda bi düzelme olacağına inanmıyorum.ne kadar dökülmüş diyenleri de umursamıyormuş gibi davranıp sonrasında tek başıma ağlıyorum.

insan sanıyor ki, sevmek çok kavramsal çok bütünsel bi durum sanki. fazla tanımlanamaz ama çok yere bulaşmış ve her parçada iz bulunabilir gibi. çok garip. kendinizi rafa kaldırıp en önceyi o yaptınız gibi geliyor başta. halbuki giderek o olduğunuzu, ona karıştığınızı, bu yüzden değil kendini rafa kaldırmak, sırf ruhunda ondan bi parça var diye bileklerini daha çok sarıp sarmaladığını çok sonra fark ediyo insan. bilinen ve anlatılandan çok daha farklı bi hale geliyor gökyüzü. iki kişi yerine hissediyorum sanırken, birbiri içinde eriyip müthiş bi tekliğe ulaştığını fark etmek ise içindeyken mümkün kılınabilir değil. çünkü sen çünkü biz

bazı insanları bir şekilde hayatta kalmayı ve hayatını çeşitli aktivitelerle renklerdirmeyi başarabilen ilkel varlıklar olarak görüyorum. ve sakın ola yanlış anlaşılmasın; hor görmek değil bu, tespit etmek. bakıyorsun; konuşabiliyor, yazabiliyor, algılayabiliyor.. hatta araba sürmeyi, oyun oynamayı falan da öğrenmiş. fakat yine de sen ben gibi değil işte. fert olma kısmı amenna, ama ortaya koyduğu bir şahsiyet yok. sürülere karışan adamlar diyorum, kimin hangi sürüye karıştığı konusu diyorum, çok acayip. kim bilir, belki de bir denge sağlamak adına onlara ihtiyacımız vardır? not: (bkz: sürü adamı)

bu site bana çok değerli bir şey kazandırmıştı. yaklaşık 2 haftadır böyle düşünmüyorum. kendinize iyi bakın.