asosyal itiraf

aga dünkü can sıkıntısından neredeyse hesabı siliyordum amk..

gizlice hava harp okulu videolari acip cigerim yanıp kül olana kadar izliyorum. cunku kara sevdam...

şimdi buraya klasik bir yansıma yazmaya çalışacağım. muhtemelen açıklayıcı olmaz ama yazmanın iyi gelmesine binaen yazıyorum. okuyanlara sevgilerimle... öncelikle her insan hayatında zaman çizgisinde ilerledikçe farklı dönemlere girer zamanı geldiğinde ondan çıkar, bir başkasına girer ve yine zamanı o süreç dolduğunda ondan da çıkar gider. yani değişkendir. hiçbir zaman durmaz. fark ise bu bazı kişiler için hızlı akar, bazıları için yavaş, bazıları için uzun vadeli vs vs. bense bu dönemler arasında hızlı bir sekilde level atladığımı hissettiğim bir zamanı yaşıyorum. hani bu sanki sürekli epifani dönemi gibi. i̇yi güzel bir durum değil mi? i̇yi güzel fakat bu sanıldığı kadar güzel olmayabiliyor her zaman. her sabah çiçeklerini sulayan, erkenden kahvaltısını yapan, bulmaca çözen bir amcanın "ulan yarın itibariyle kaykay yapmaya başlıyorum" demesi gibi bir şey bu. kaykay kaymak bakıldığında iyi güzel de herkes için uygun bir eylem değil ki. bazı şeyleri yapmak için altyapı ve temel gerekiyor. o amcanın daha önce hiç yoktan paten kaymış olması gibi mesela. ama o amca bakıyor ki etrafında kendi yaşında olup yine de bu işi yapanlar var. merak ediyor acaba nasıl yapıyorlar diye. çünkü direk kendisi başlasa sonuçları felaket olabilir. acaba bu işi yapmak için ne gerekiyor? ne? ekipmansa ekipman. tedarik eder amcamız. korkuları ile yüzleşmek bu kadar zor olmasa gerek amcamızın. yazı apex çizgisinden şaşıp savruldu başka yerlere gitti ama yine de göndereyim gitsin. hayırlı cumalar.

buraya bile yapmaya korkuyorum be

14 yaşında felandım istanbuldan sevgili yapmıştım facebooktan konuşuyorduk ve ikimizde her mesajın sonuna ':d :* <3' yapıyorduk. kafamızı sikiyim.

yine yazacağım şeyin hangi başlığa yazılmasının doğru olacağını seçemeyip yazmaktan vazgeçtim, iyi geceler

arada sırada kendi hayatıma nokta koymayı düşünüyorum yani şöyle sessiz sessiz kimsenin beni bulamayacağı bir köşede sonra günah olduğu geliyor aklıma korkup geri geliyorum aranıza beden olarak aranızdayım ama ruhum çoktan intihar etti i̇yi geceler.

her gün tek başıma yürüyorum ve eğer ıssız bir yere geldiysem rahat bir şekilde ağlıyorum,ciddili.

aşırı uzun entryleri okumaya üşeniyorum ama o kadar emek verip yazmış diyorum istisnasız gördüğüm hepsini artılıyorum

sözlükte sevmediğim birisini artıladığımda kendimi çok olgun hissediyorum jsjsjsjsjsj

ilkokul, ortaokul ve lisede hiç değişmeyen ben üniversitede değiştiğimi hissediyorum ama iyi mi kötü mü bilmiyorum. eskiden hep yaşıtlarımdan olgun olurdum, farklı açılardan bakar, onların hüngür hüngür ağladığı şeylere gülüp geçerdim, çünkü o zamanlar çok daha kötü şeylerin üstesinden geliyordum. ama şimdi her şey farklı. açıkçası hala çoğu kişiden -bazı üst sınıflardan bile- olgun görüyorum kendimi, peki ya bu sadece egomdan kaynaklanıyorsa ? ya olgun değilsem ? küçükken -max 2 sene önce- etrafımda ki çoğu insan bana saygı duyardı, herkese davrandıkları gibi davranamazlardı, herkese yaptığı şakaları bana yapamazlardı. aslında şu an ki halim iyi mi kötü mü bilmiyorum. nasıl olduğunu, nasıl yaptığımı anlamadığım bir duruşum vardı insanların gözünde bende bu yüzden çok nadirde olsa kendim hakkında yanlış anlaşılmalar yaratabiliyordum. o halimi daha çok seviyorum ama bu halimle de kendimi kuş gibi hissediyorum. i̇stediğini yapan insanların gözündeki profilini değilde kendi gözündeki profile göre davranan birisi oldum. saygı olayına gelince de galiba kendim oluşturmam gerekecek bunu. nasıl olacak bilmiyorum ama saygı duyulan biri olmaya çalışacağım.

hiç unutmam ilk hattımı alırken adam bana sadece pin 1 yerini kazımıştı dedi ki bak şifreni unutursan diğer yerleri kazı ama unutmadan kazırsan kaybolur demişti o gün bu gündür sadece pin 1 yerini kazırım nasıl bilinç altına işlediyse

çomarın herrrr türlüsünden nefret ediyorummm

7 yıllık arkadaşım, kardeşim diye nitelendirdiğim insanın dostluğunu kaybetmek üzereyim bunu bilmek üzüyor. bunlar da yetmiyormuş gibi rüyamda onu görmeye başladım... ne diyeyim ki onun canı sağ olsun.

tanıdığım insanlar beni takip ediyorlar burda bile yapamıyorum arkadaş itiraf gelme üstüme 😁

bu sözlükte çok guzel insanlar tanıdım. lakin çok güzel elmalarin yanında birkaç tane de çürük elma çıkabiliyor. böyle alttan alttan laf sokuyorlar felan hic hoş seyler değil.

misafirler ben bazen bardakları karıştırıp kafama göre veriyorum. hakkınızı helal edin

hayatı akışına bırakıp anı yaşarsan her şey yoluna giriyormuş. su misal, kayayı delip yoluna devam edebiliyor. ben neden yolumu bulamıyorum? akışına bırakmadığım için mi, anı yaşamayı bilmediğim için mi? insanlar bunu nasıl başarıyor anlayamıyorum. önüme çıkan her zorlukta yerle yeksan olmaktan çok yoruldum. her düşüşte doğrulduğumu sanıp yerde süründüğümü görmezden geliyorum. hala gücüm var mı bilmiyorum. amacım olmaksızın günleri tüketiyorum. oysa bir ömür böyle nedensiz yaşayacak kadar değersiz mi? varken kıymetini bilemediğim şeyler yok olduğunda nasıl bu kadar tüketebiliyor? hayatın mı bir anlamı var yoksa her insan kendi yüklediği anlama göre mi yaşıyor? insan unutulmak ve görünmez olmaktan bu kadar korkarken neden korkuları uğruna mücadele edemiyor? yaşadığımız hayat, tanıdığımız insanlar, varlık mücadelemiz karşısında sessiz kalmayı mı tercih ediyor yoksa kendi mücadeleleri mi etraflarında olanları görmelerine engel oluyor? artık bir amacım olsun istiyorum. bir şey uğruna mücadele etmek, sahip olduğum en değerli şeyleri o yolda feda edebilecek cesarete sahip olmak istiyorum. kötü alışkanlıklardan kurtulmak istiyorum. sadece varoluş mücadelelerimle uğraşmak istemiyorum. bir şey istiyorum. sadece bir şey...

bugün hayatımda ilk defa bir filme tek başıma gittim

ev arkadaşım hristiyan, dün durduk yere en son ne zaman günah çıkarttın falan diye günah çıkarmakla ilgili sorular sormaya başladım. dünden beri de papaza anlatıp da bana anlatmadığın şeyler ne hani biz yakındık her şeyi konuşurduk diye trip atıyorum, patlaması an meselesi ama napayım çok eğleniyorum şfkfşxışsjxçsjdmcjzb

ders çalışmak için instagram'ı sildim. kendimi kontrol edemediğim için silmem iradesizliğimle, geri indirmemem iradeli olmamla alakalı. nasılım ben de bilmiyorum

sözlük erkeklerin fotoğrafları ve sözlük kadınlarının fotoğraflarına aklınızca attığınız troll fotoğraflara gram gülmüyorum ve nadir kişinin güldüğünü düşünüyorum.

işyerinden çıktım arabayla bilgisayar arızalı olduğu için nete gittim, biraz takılayım diye şimdi de yürüyerek eve gidiyorum. tam bizim sokağa girdim işyerine arabayla gittiğimi hatırladım. kafamı sikeyim şimdi yürüyerek arabayı almaya gidiyorum. (bkz: akılsız başın cezasını ayaklar çeker)

bi aralar böyle bi başlığımız vardı. şimdilerde eski popülerliğinden eser yok.

4 yıldır kimse ile çıkmıyorum, birinden hoşlanma durumu bile nerdeyse olmuyor. bir yerden sonra kimseyi beğenmeme ve biri ile ilgili bir şeyler olsun mu diye düşünürken olmamasını dilediğimi fark ettim. sanırım duygularımı çöpe attım.

2 buçuk senedir de benim limanıma kimse gelmiyor. gelmiş gibi yapan kandırıp gidiyor ben artık elimi kolumu çektim nereye kadar gidecek bilmiyorum ama gidiyor öyle ya da böyle

herkes durgun takılıyorken durumlar maalesef bende de aynı:/ birisiyle konuşuyorum ve görüşüyorum ama sonu var mı yok mu bilmiyorum. zamana bırakıyorum bir yandan düşünmeden edemiyorum. düzgün bi ilişki yaşamayalı uzun zaman oldu. taktik verin demiyorum da unuttuğum şeyler var sanırım.

kaostan besleniyorum sanırım.

19 yıl 6 aydır sevgilim olmamış. devamını getiremiyorum boğazımda bi düğüm... öhö öhö

kafam çok dağınık şu günlerde. ne halt edeceğim konusunda hiçbir fikrim yok. ilk sorun okul. yıllardır okul sorun benim için. istemediğim bir bölüm seçtim lisede, bir daha ders çalışmadım. öğrenci olduğumu dahi unuttum bu yüzden. lys sınavına evde canım sıkılmasın diye gittim, ygs'de sınavın yarısında çözmeyi kestim. böyle bir ellerimden kayış oldu okul hayatımda. şimdi marmara üniversitesinde istatistik bölümündeyim. bölüm belki benim yeteneklerime uygun hatta kolay ama benim kafama uygun değil. geçen sene derslere giderken ölüm gibi geliyordu. ciddiyim berbat hissediyordum. 50 aldığım vizenin finaline falan gidesim gelmedi diye gitmiyordum böyle saçmalıklar vardı. artık okula da gitmiyorum. 1,5 ay sonra üniversite sınavına gireceğim yine. farklı bi yer kazanıp gitmek istiyorum. umarım olur. hiç çalışmadığım için açıkcası bir yer kazanabileceğimden de emin değilim. kazanamazsam da okulu bırakayım diyorum. ne yapacağım açıkcası bilmiyorum. bu konuda ailem de destek vermiyor. babam okuluna devam etmezsen de gidersen yok bu evde öyle biri artık diyor. sağlık olsun diyorum. katlanamıyorum çünkü artık evde. 21 yıldır birbirlerini sevmeyen iki kişinin arasında emniyet sibobu olmaktan bıktım artık. gerilimin eksik olmadığı gün, kavganın eksik olmadığı hafta yok. birbirimize zarar veriyoruz artık. evin özelini çok anlatmaktan yana da değilim ama öyle kıymetini bil, halledilirlik şeyler yok malesef. çok uzun zamandır yıpratıcı bir durum bu. hani tek yıpranan da ben değilim annemin 1-2 yıl depresyon tedavisi gördüğünü hala daha da tam atlatamadığını falan anlatasım yok şimdi. bazen yazdım buraya edilen kavgaları falan. yine de çok sıkıldım. fakat bırakamıyorum da, yine kendimden bir şeyler feda etmem gerekiyor bu ev için. o yüzden okul hakkında istediklerimi de yapmam bunlarla çakışıyor. buyrun size mis gibi bir açmaz. ben doğduğumdan beri bu işin içinden. edit: bitmedi devamı var. çok uzun olmasın diye ayrı başlığa yazdım. > (#2234023)

"kadınlar kıllarını alsın" muhabbetine ne kadar sinir olsamda sözlükte hareket görmek beni mutlu etti. galiba kaostan besleniyorum..

birisi var, benim için çok özel ama öyle aşk hoşlantı falan değil. sadece çok özel. dizlerine yatıp başımı okşatmak, içimi dökmek istiyorum bu kişiye, ondan akıl almak ona sarılmak istiyorum.

gerçekten canım çok yandığında, içim sıkıldığında kimseye tek kelime edemiyorum. bomboş karanlığı incelemekten başka hiçbir şey yapamıyorum. anlatamadıklarım içimde dağ gibi büyüyor her seferinde.

kusucam lan mutsuzluktan kusucam

2013 yılları ergenlik dönemi beynin başka bölümlerde attığı dönemler, galatasaraylı sevgilim vardı iddiaya girmiştik. tam o sırada alex gitmişti, uzun çabalar sonucu beni (sözde) galatasaraylı yapmıştı. zaten o sıralar alex gittiği için maçları bile takip etmiyordum. yaklaşık 2 hafta felan galatasaraylı olmuştum.

az önce anneme kek yaparken 'anneciğim bak anneler günü için sana kek yapıyorum' dedim, 'ben kek sevmem ki' dedi. söyleyebileceklerim bu kadar…………

hayatım elden gidiyeah

galiba çok samimi olduğum bir arkadaşım benden hoşlanıyor. günlerdir vicdan azabı çekiyorum acaba umut mu verdim diye. hayır yani ne güzel arkadaştık ne gerek vardı faklı algılanmalara... kimse hayatımda olsun istemiyorum. üzülmek istemiyorum, üzmek de istemiyorum. çok mu şey istiyorum...

2 dakika önce "yavuz bingöl nereli" yazısını google'de arattım. çok içmek tehlikelidir yapmayın.

bütün arkadaşlarım yakışıklı aralarında bir ben besleme lamia gibiyim arkadaşlarımın şükür sebebi benim sanırım

eski sevgilim yazdı 15 gün önce falan istanbula döneceğini görüşmek istediğini sebepsiz ayrıldığımızı söyledi falan. kabul etmedim ben olmayacağını söyledim çok iyi yaptığımı sonradan anladım tabi. ben bunu reddedince sevgili yapmış bide geçen aydan bir gün tarih yazmış :d kabul etseydim ne olucaktı bilmiyorum. şimdi çocuğun kandırılışına mı üzüleyim kızın yaptığı şerefsizliğe mi söveyim bilemiyorum. neden böyle şeyler yapma gereği duyar insan anlamıyorum açıkçası.

işi ve cebinde parası olmadığı için arkadaşlarınızı terk etmeyin, yalnız bırakmayın. onlar para yiyici değiller. çok üzülüyorlar. iyi geceler.

kendimi sevmiyorum insanları sevmiyorum genel olarak sevmiyorum

bizim fakültedeki öğrencilerin yaptığı bir tiyatro oyunu var, gitmek istiyorum fakat tek gitmek de istemiyorum. kime sorduysam gelemiyor. yalnızlıktan tiyatroya gidemiyorum lan resmen

milyon kez falan babam ve oğlumu izledim, her seferinde ilk izleyişimmiş gibi hüzünlenir, ağlarım...

star wars adlı film serisini hiç izlemedim izlemeyi de düşünmüyorum

2 senedir bir insan evladına aşığıyım ve onu çok özlüyorum

günlerden cuma...ofisteyim arkadaşlar son gün yarın tatil içelim falan diyip bira getirdiler soguk soguk...cips , fistık falan hep var...icesimde yok cuma! diye...neyse bir bira içtim bir büyük boy cips yedim.saat 5 i geciyor hazırlandım ofisten çıkıcam annem aradı "kızım gelirken pide al" dedi...orda öylece kalakaldım...ben oruçtum yaaa bozduğuma mı yanayım alkolle bozdugumamı...duble günah

beynimin içinde o kadar çok düşünce dönüyor ki fikirlerimi insanlara aktarır isem neler olacağı hakkında bile onlarca senaryo düşünebiliyorum,.

tipimden kaynaklı masumiyetimi ve insanların bana olan güvenini yeri gelince kötüye kullanırım