asosyal itiraf

i̇nşallah yarın bu saatlerde finale kalmanın heyecanı, 2. kupayı almanın umudu ve obradovic'in 10. kupasını alacak olmasının haklı gururu ve mutluluğu ile pazar gününü bekliyor olurum (bkz: asla yetmez)

arkadaşım olarak gördüğüm biri benden hoşlanıyor. onun yakın arkadaşına -aynı zaman da benim de yakın arkadaşım- başka biriyle konuştuğumu söylemek istiyordum. bu akşam oturduk muhabbet ediyoruz ama bir türlü dilim varmadı söylemeye. dolaylı yoldan benden hoşlanan kişiye ulaşacak olmasının verdiği şey sanırım. aramızda onunla hiçbir şey geçmemiş olmasına rağmen başka biriyle konuşuyor olmam sanki ona saygısızlıkmış gibi geliyor. of bazen çok takıyorum böyle şeyleri. kendimden soğuyorum.

eski sevgilimden kalan koca bir kutu eşya vardı bana aldığı ne varsa içince saklıydı oyuncak arabalar hasta olduğumda içmem için ilaçlar yiyeyim diye aldığı çikolatalar bisküviler ördüğü atkı aldığı eldiven oyuncak arabalar yazdığı küçük notlar kısacası ona dair sakladığım ne varsa hepsi içindeydi parfümünün kokusu bile ordaydı atmadan önce son bir kez baktım çakıl taşlarına seni çok seviyorum yazmış falan filan bir sürü şey geçti aklımdan kaldırıp atarken ama en ağırı yıllardır cebimde taşıdığım fotoğrafını yakmakta neyse çokomik var mı iftardan sonra yerim

kendimi bugün sert, haşin ve yakışıklı hissediyorum.

bu hayatta şu zamana kadar hep kaybettim kaybediyorum, dahası hissediyorum.

hayatta mutlu olmak için önce kendimi düşünmeyi öğrendim. ve bazı konularda bu çok işe yarıyor. aman karşımdaki üzülmesin mutlu olsun diye ne fedakarlıklar yaptım ne oldu? hiçte birşey olmadı. bende artık hayata “amaaaan” gözüyle bakıyorum

dedim ki, 'benimle fenerbahçe'nin maçını izlemeye gelsene, meydana' diye. çok güzel hayal kurmuştum, bir yanda çocukluğumdan beri vazgeçmediğim fenerbahçe, yanımda ise sevdiğim. ama gelemeyeceğini söyledi, her sayıdan sonra sarılırım diyordum, beraber seviniriz diyordum. belki rüyamdaki gibi elimi tutar diyordum ama olmadı, olmayacak. olsun her şeye rağmen yine fenerbahçe var, tek başıma olsa da gideceğim ve çocukluk aşkımı bırakmayacağım...

ne yaşasak döndüğüm tüm köşeler beni yine aynı duaya götürüyor nihayetinde, allah iyiliğini versin.

annemin "onunla takılma kızım" dediği kim varsa onunla takıldım ve hepsinden bir şey çıktı, sonuçta yine annem haklı yine annem haklı. bundan sonra yeni biriyle tanışır tanışmaz ilk önce anneme getireceğim test edip onaylarsa devam edeceğim yok onaylamazsa duman olup yükseleceğim

karabük'te üniversite okuyorum 2.sınıfım final zamanı falan annem memlekete gelmiş evde tek başımayım saat 4 e kadar ders çalıştım yattım 5-5.30 sıraları bir sallantıyla uyandım deprem oluyormuş 99 düzce depremini de yaşarım hemen ışığa baktım avize sallanıyor biraz gamsızlık var bende çok uykum var şimdi kalkıp dışarı çıkarsam uykum bölünecek vadem dolmuşsa burda göçer gideriz dedim yattım uyudum merkezi gerede olduğu için pek bir şey olmadı ama bu da böyle gamsızlık dolu bir anımdır

zorla nefes alıyorum, sigaraya ihtiyacım var. uyuyamıyorum, içimda bana baskı uygulayan bi şey var.

evde böyle arada dalıp gittiğim zamanlarda kendimi yüksek yüksek tepelere ev kurmasınlar diye şarkı söylerken buluyorum

bu başlığa bile entry girilmiyorsa yandık demektir dün koca günü bir entryle geçirmiş bu başlığa itiraf edecek bir şeyimiz kalmadı galiba

bununla ilgili bir başlık var mı bilmiyorum ama çiğ sucuk yemeyi seviyorum.

paramı sürekli elektronik aletlere harcıyorum, ne bileyim powerbank, şarj kablosu, kılıf, ekran koruyucu, bluetoothlu araç kiti gibi şeyler çok ilgimi çekiyor ve kendimi durduramıyorum. bu bir itiraf mıdır bilmem ama yazacak başlık bulamadım, saygılarımla.

çok şey anlatacaktım bi anlamı kalmadığını fark ettim ve sustum

kışın çorapların tekini bulamadığımda aman nasıl olsa botun içinde kimse görmüyor diye farklı çorap giyiyorum

yazar alımının açılmasını bekliyorum . realde ve burdaki çoğu kişi beni az çok biliyor bu yüzden rahat bir şekilde yazamıyorum ilk alımda bu hesabi askiya alip oradan yazmaya başlayacağım .

ciddi düşünüyorum ama ciddi düşündüğümden çocuğun haberi yok

i̇nanın ne olup bittiği hakkında en ufak fikrim yok hayatıma dair, canım dediklerim canımı yakarken, ağlamayı bilmeyen ben ağlarken, sessizce bağırırken olmuyor işte, olmuyor

bu gece de benim için yakın sözlük bir kez daha kaybettim

1.5 yıl.. ayrıldık sözlükcüm..

hayat çok zor bir şey

artık ders çalışmak istemiyorum. dışarıdayken veya başka bir işle meşgulken vicdan azabı çekmek istemiyorum.

mektup arkadaşı istiyorum yok mu benim mektuplaşacak birisi ya çok istiyorum

ben asla iflah olmayacak bi aptalım

ders çalışmam sözlüğe girmemi engelliyor

yoruldum ya ben. cidden yoruldum. i̇nsanlara haklı olduğum halde susup gülümsemekten yoruldum. haksız oldukları halde bi şey diyememekten yoruldum. sinirlendiğimde hiç bir şey yapamayıp, kimseye bir şey diyemeyip sadece ağlamaktan yoruldum. bağırıp çağırmayıp, rahatlayamadan içime atmaktan yoruldum.

lise 2. sınıfta dil ve anlatım dersini veremediğim için sınıf tekrarı yaptım sanırım yazım yanlışı yapıyor olmamın sebebi bu

manik depresif biriyim

15 yaşımdan beri araba lastiği değiştirmeyi biliyorum

isimsiz de olsa bir selam yolla bana... çok caresizim... el ol,bir başkası ol... ama ol.

rüyamda sözlükten birini gördüm

ne kadar sallamaz görünürsem görüneyim o kadar çok düşünüyorum. iki kişilik üç kişilik hatta kocaman bir aile ve başka bir kocaman aile yerine düşünmek çok zor. bunca zaman kendime yalnızca kendimi düşünmeyi öğrettim. bir gün vakit geldiğinde yalnızca kendimi düşünmem gerekecekti. fakat ne o an gerçekten geldi ne de ben gelseydi de düşünecek durumda oldum. zaman geçiyor. ben yalnızca izliyorum. insanlar başarıyor. ben ise tüm olacak olan şeylerin olma ihtimalini düşünmüş yaşamış ve sıkılmış gibiyim. keşke hiç belirsizlik olmasaydı. griyi de sevmem zaten.

bazen buradaki yazilara asiri tepkili olarak guluyorum. gulme sebebim oldugunuz icin size cok tesekkur edip opucuklerimi sunuyorum. herkes boyle seylere sahip olamiyor sonucta, bence bu da bi itiraftir. gulerken diger insanlar bana bakip okudugum seyi okuyup yine suratima bos bos baktiklari oluyor tabi :)

her şeyi çok kafaya takıyorum. ufacık şeyleri büyütüyorum, gönlüme dert ediyorum. söylemek istediklerimin binde birini bile söyleyemiyorum sırf karşımdakinin kalbi kırılmasın, incinmesin diye. birisinin kalbini kırdıysam o gece uyuyamıyorum. artık o kadar yoruldum ki haklı da olsam haksız da olsam, tek kelime edecek mecali bulamıyorum kendimde. artık ağlayamıyorum da, bir damla yaş aksa gözümden birazcık rahatlarım ama o da olmuyor, boğazımda bir yumru ki haftalardır gitmiyor. koskocaman gökyüzü bana dar geliyor. derdimi anlatacak gücü de bulamıyorum saatlerce susmak istiyorum, düşünmek istemiyorum, düşündükçe delirecek gibi oluyorum. sanki bir çukura düşmüşüm de o çukurun etrafında dolanan insanlara sesimi duyuramıyorum.

cüzdan taşıma alışkanlığım var bunun yanında cebimdeki parayı asla cüzdana koymuyorum diğer cebime koyuyorum çalınırsa cüzdan çalınsın para cebimde kalsın diye

hayatımda hiç pringles yemedim. o para bir şekilde harcanıyor ama pringlese vereceğim parayla 2 paket büyük boy cips alırım düşüncesi hakim. ya normal cipsle arasındaki fark nedir biri beni aydınlatabilir mi? not: en kısa zamanda alacağım bunu. olmadı kardeşimle falan paraları birleştirip alırım çünkü sadece benim cebimden çıkarsa o para içim acır kıyıpta yiyemem lan

ne vardı biliyor musun? ben bittim , tükendim hemde bir hiç uğruna. . şimdi, onca zamanın boşa geçmesine mi üzüleyim yaptığım günahlara mi yoksa hâlâ severken yokluğuna mi?

az kaldı biraz daha sabır. sonra defolup gideceğim

deli gibi ankara havası dinlemek istiyorum.

saat 1'i 8 geçiyor. i̇çimde garip bir his var. arka planda ados - gri çalıyor. güzel şarkı. çok yerinde kendime dair bir şeyler bulabiliyorum. düşünüyorum da, bir zamanlar gerçekten değer verdiğim birisi önermişti bana. sonradan o değeri artık hak etmediğine karar verdim. bilmiyorum belki abarttım, belki de haklıydım. bilmem de gerekmiyor zaten. artık bir önemi yok. i̇çimdeki garip his ise anlam veremediğim şekilde zaman zaman gelen yalnızlık hissi. sanırım arkadaşlarımla veya ailemle birlikteyken yalnızlığa dair bir düşünce aklıma pek gelmiyor. fakat ne zaman ki odamda birkaç saat tek başıma geçiriyorum, o zaman farkına varıyorum. gerçekten çok yalnız hissediyorum. aslında o kadar yalnız olmadığımı düşünüyorum. arkadaşlarım var, ailem var, beni umursayan insanlar hepsi... ama bilemiyorum. geçmiyor bu his. belki de eninde sonunda kişi kendinden başka kimseyle birlikte değildir. hayat eskisi gibi gelmiyor bana artık. eskiden çok mutluydum. hayatımda kötü bir şey olmaması benim için yeterliydi hep. "üzücü bir durum var mı? yok. o zaman mutluyum" diye düşünürdüm. güzeldi aslında. sanırım gerçek mutluluk o değilmiş fakat öyle düşünürken her zaman mutlu olabiliyordum. şimdi öyle mi? hayatımda bir şeylerin eksikliğini çekiyorum. bazı şeyler de aksine fazla geliyor. çocukluğumdan beri istediğim şey olan "doktor olmak" artık eskisi kadar heyecanlı ve güzel gelmiyor. ulaştım diye mi? olabilir ama aslında ulaşmış değilim henüz. ki bu da umudumun hâlâ tükenmemesine yol açıyor ve bu da bir başka sıkıntıya. her zaman geleceğe dönük yaşadığımı fark ediyorum. her zaman ileride bir gün mutlu olmayı düşünüyorum. hayallerim hep ileriye yönelik. sanki bazı şartlar sağlanmadan mutlu olmam ya da hayallerimi gerçekleştirmem mümkün değil gibi geliyor. o şartların sağlanacağının garantisi de yok ama umut işte, fakirin ekmeği. peki neden şu an hayallerimi gerçekleştirmek için bir hamle yapmıyorum? birkaç sebebi var bunun. sebeplerden bir tanesi, bazı hayallerimin gerçekçi olmayışı. gerçekleşme ihtimali çok küçük olan bu hayaller için büyük fedakarlıklar yapmam gerekiyor. bu da saçma. çünkü bu fedakarlıkların sonunda hiçbir şey çıkmaması ihtimali çok yüksek ve bu göz ardı edebileceğim bir şey değil. bir diğer sebep de bazı hayallerimi gerçekleştirmeye çalışmak için yeterince cesur olmayışım. uğraşsam yapabilirim fakat işin ucunda o hayalimin gerçekleşemeyeceğini görme ihtimalim var ve bu ihtimal beni korkutuyor. bazı şeylerin hayaliyle yaşamayı, gerçeğini kaybetmeye tercih ediyorum. tamamen aptallık. korku dediğimiz şeyin amacı yaşama ihtimalimizi artırmaktır. fazlası kişiye yük olur ve ben bu yükü bu durumda sırtımdan atamıyorum. "neyine lazım olam bu dünyanın, olsam da olur burada eminim ben olmasam da" ne güzel demiş lan ados. aşırı haklı ve tam beni tanımlıyor. evet varlığımın belki bazı insanlar için gerçekten önemi var fakat olmasaydım arayacakları bir insan değilim. bu dünyaya da ciddi anlamda bir faydam dokunmuyor. yokluğumda dünya hiçbir şey kaybetmezdi. daha üzücü olan ise bunu değiştirmek için hiçbir şey yapmayışım, yapmaya mecalimin olmayışı... "düşünmeden yaşamak gerek belli ki elime ne geçti? aklımı tükettim öylece gitti" fazla düşünüyorum sanırım. her konuda her zaman hep en derin ihtimalleri düşünmek zorunda hissediyorum. neden ki lan? neden bi kere de sonunu düşünmeden bir iş yapamıyorum? planlanmamış şeyler kadar planlanmış şeyler de sorun teşkil ediyor. belli bir saatte ya da günde bir programım varsa onu düşünüp duruyorum fakat ani olan şeyler beni ayrı geriyor. gerçekten kendime anlam veremiyorum. bir yandan bu kadar rasyonel olup bir yandan da bu kadar saçma olmak nasıl mümkün? "bilirim ki pişmanlık en büyük yokluk bana" bi şeylerden pişman olma korkusu beni fazla korkutuyor. "ya pişman olacağım bir şey yaparsam? ya yıllarca kendimi affedemezsem?" deyip duruyorum kendime. peki bunu derken neden "ya bunu yapmadığım için pişman olursam?" demiyorum? hatta aslında, diyorum ama bu etkili olmuyor. bir şeyleri yapmadığım için pişman olmak, yaptığım için pişman olmaktan daha kolay geliyor sanırım. daha başa çıkılabilir. daha üstesinden gelinebilir. ne de olsa ben bir şey yapmadım diye kendimi kandırıyorum herhalde... uzun bir yazı oldu, içimi dökmüş oldum. pek yaptığım bir şey değil. i̇yi geliyor tabi ki ama bu kadar şeyi yazıya döküp de düzeltmek için hiçbir şey yapmamak daha da kötü sanırım. neyse.

herkese gittiğine değil verdiğim değerin boşa gitmesine üzüldüm diyorum ama seni sevdiğim için gitmene üzüldüm neyse ki yine sadece ben biliyorum bunu

6.40'da uyanıp, geçemeyeceğimi bildiğim sınav için okula geldim. bir duanız falan varsa yada şans dileğiniz bana doğru ışınlayın lütfen, baya ihtiyacım var çünkü

uzuuuuuunn zaman sonra entrylerime, yorumlarıma, favlarıma baktım. ne garip şeyler düşünmüşüm, okumuşum, söylemişim. şimdi olsa hayatta yapmam diyeceğim şeyler yapmışım ki bunu sadece burada yazarak yapmışım. yazarların çoğu uçmuş belki uçurulmuş. tanıdıklar da vardı gidenlerden şimdi eski bi dostu kaybetmişçesine üzülmedim de değil he kötü olmuş. bolca keyif aldım ama eskilere bakmaktan tavsiye ederim.

kimse kapıyı ardımdan böyle istekli kilitlememişti

nickime alt tire koyduğum için her gece ağlıyorum :/

cidden seni nasıl sevdiğimi hiçbir zaman anlayamayacaksın be. hani şu “aynı gökyüzünde ayrı güneş” dediği hesap şairin.. büyüklüğü banaydı sana değil, hem ateş kendini yakar mı hiç?

bir keresinde sevgilim sabahtan akşama kadar mesajlarıma cevap vermemişti aradım açmamıştı, akşam cevap verdiğinde hastanedeydim diye kandırmıştım vicdan azabı çeksin diye.