asosyal itiraf

yaşadığım sorunları çevreme yansıtmadığım ve insanların beni hep bir depresyon havasında bilmesinler diye özenle her zaman ortalama ailevi ve arkadaş sorunlarına sahip biri gibi davranmaya özen gösterdim, yüzüm sürekli gülerdi, çok derin hiç kimseye anlatamazdım ve bu yüzden duygusuz, ilgisiz, alakasız biri haline geldim. çevrem de sandı ki sevgiye, ilgiliye, alakaya, iki kelam etmeye tokum sadece kakara kikiri yapmakla yükümlüyüm. ve ben sırf içimdeki sıkıntıları dışa vur(a)muyorum diye beni herkes mutlu görmeye başladı. senin derdin yok diye bu konuda alttan bakılmaya başlandı tabiri caizse önce sıkıntısı büyükler konuşsun senin zaten anlatacak bir şeyin yok dendi. sıkıntılarımı içime atıp sadece kendimle debelenip durmakla hata mı yaptım diye kendimi sorguluyorum şu an. her gece kabuslardan çığlık atarak uyanmayı değil susarak uyanıp kendine gelinmek öğretildi, dayanamayacak gibi olunca birine tutunmak yerine yere düşmeden ayakta durabilmeyi. küçükken karanlıktan korktuğumda annemin yanına uzanmak istediğimde bile dua edip tek başıma yatmam gerektiğini söylerdi ve ben bunun ne kadar doğru olduğunu sorguluyorum. yaşadığım sıkıntıyı bir tek annem biliyor fakat çektiğim sıkıntının farkında değil, ki ondan başka kimse de ne yaşadığımı bilmiyor gerçi hoş o da yaşadığım şeyin boyutunu, bana ne derecede zarar vereceğini bilmiyor. bu konuda kime kızabilirim ki? içimde koca bir alev varken sıkıntım varken bu derdi oynamak bir erdem mi yoksa düpedüz yalan mı bilmiyorum ama tek bildiğim var ki bu kafayla bu dertle yaşanmaz.