asosyal itiraf

eskiden beri hep köşedeki çocuktum. utangaç, çekingen, sessiz.. ilkokul 1-2-3 te bile arkadaş edinemedim. sonra taşındık. orda da arkadaş edinemedim. zayıftım, sıskaydım. iskelet derlerdi bana, eziliyordum. yolda yürürken insanların sürekli bana bakıp hakkımda kötü şeyler söylediklerini düşünüyodum.bu sebepten dolayı çok kasıntı yürümeye başladım o zamanlar, sanki bi anda bacak kaslarım senkronize olamıyo biri fazla kasılıyor zıplar gibi oluyorum. o arada eller hareketsiz kalıyor gibi ama çoğunlukla hepsini kafamda ayarlamaya çalışıyorum, düzgün olsun diye. ( asosyal asım vidyosundaki gibi ). kirpi misali ne zaman yakın arkadaş edindim desem hepsiyle aram bozuldu. nedenini sorsanız, bilmiyorum ki söyleyebileyim. ilkokulu ortaokul lise üniversite...hepsinde arkadaşlarımla aram bozuldu, üniversitedeki oda arkadaşımla da...oda oda gezdim. halbuki kötü biri de değilimdir. olamam ki. sanırım arkadaş olmayı beceremiyorum. hiç sevgilim olmadı. beni seven biri de olmadı. dün gece bi rüya gördüm. ilk defa biri tarafından sevilmeyi rüyada da olsa hissettim. sanırım gerçeği, kafamdaki kurgudan çok çok güzel bi histir, bilemiyorum. kimseyi sevemedim, yani aşık olamadım hiç şuana kadar. sanki sevdiğim insanlar sürekli zarar görecek diye de içimde bi his var, yapamıyorum. bu arada hiç de yakışıklı değilim. tabi annenin yakışıklı olduğunuzu söylediği kadar yakışıklıyım yani :) . birinin beni sevebileceğini de düşünemiyorum. hem neden sevsin ki ? ne ayrıcalığım var. bulunduğum yerdeki en iyiler varken aşağılara kim iner ki ? yemekhanede, kampüste, sınıfta, dışarda heryerde tekim. tek oturuyorum, tek kalkıyorum. bunalıma mı girdim bilmiyorum. belki takıntılıyımdır bilemiyorum. hiçbir şeyden emin olamıyorum. hiçbir şey yapamayacağım gibi hissediyorum. sanki ben hariç herkes ne istediğini, ne yapacağını biliyor. bi ben boşluktayım sanki. herkesin sanki hayatı çok düzende gibi, bir benim bozuk. belki de dışarı yansıtmama gibi özellikleri vardır. o yüzden sürekli gülüp eğleniyorlardır kim bilir. evet sözlük, yalnızım. her konuda yalnızım. düşüncelerimde, hayatımda. hatta öyle ki bunu birazdan yollayacağım ve kimse bakmayacak, okumayacak gibi hissediyorum. büyük ihtimal de öyle olur zaten. merak ediyorsanız, o kadar yıl geçti hala kasıntı yürüyorum :)

çok seviyorum insanları sözlük. ailemi, arkadaşlarımı ve son zamanlarda özellikle hoşlandığım çocuğu. fakat hiçbir şekilde karşılık bulmuyor sevgim. küçükken ağlayarak her istediğimi elde eden bir çocuktum, şimdi de ağlıyorum fakat hiçbir şey değişmiyor. büyümek canımı yakıyor. bir türlü sevilmemek, hep seven olmak canımı yakıyor sözlük. bir kaç seneye kadar kendimi herkesin sevebileceği iyi bir insan olarak görürdüm. fakat bakıyorum da, değilim galiba. bazen diyorum belki de haketmiyorumdur insanların sevgisini. ama hiç bir suçum yok ki, sevmekten başka..

bi kere de yazmayın amk.

gülüşün kadar yıldız saydım sana ve yıldızlar kadar gülüş bıraktım ardında.. çok sevdim seni be adam çok çok da özledim. bıraktığın yalnızlıkla sevişmek kaldı bana da gözlerini her gece düşleyip her sabaha yanımdaymışsın gibi uyanmak kaldı..

buraya böyle her istediğimi yazıyorum içimi döküyorum kimse tanımıyor bence çok hoş :)

mutsuzluğa ve huzursuzluğa o kadar alışmışım ki, birisi yüzümü güldürdüğünde bokunu çıkarıp fazlasıyla karşılık veriyorum öyle bir ruh hali içerisindeyim. bugün extra mutluyum, bi derdiniz sıkıntınız varsa yardımcı olmak isterim. yeşillendirin :)

bugün öğleden sonra eski sevgilim mesaj attı ve şunu farkettim ki benim için çok sıradan birisi olmuş. önceden o kadar kıymetliydi ki hayatımın merkezinde o vardı desem abartmış olmam .hayatımı ona göre planlıyordum ama su son mesajı attığı zaman benim için artık sıradan bir kişi olduğunu farkettim gerçekten kendimi kötü hisettim. böyle olmamalıydı ne bileyim yazık yani bir zamanlar çok çok değer verdiğin birinin şimdi senin için sıradan biri olması gerçekten acı verici bir durum . üzüldüm.

gündüz buraya yazacak hiçbir şey aklıma gelmiyor, gece olunca 1 saat içinde yüzlerce şey yazasım geliyor, bunu düşününce iyi ki ikinci öğretim olmuşum diyorum yoksa okul bitmezdi gündüzleri offline..

defalarca duygularımı sikip atsa da her derdinde ilk ben koşuyorum ve bunu engelleyemiyorum

hiç unutmam daha ilk okul o zamanlar durumumuz daha yeni düzeliyor annem müdür olmuş falan ama çorabım yırtık geceden diktik nasıl olsa ayakkabıda kimse görmez , is o ya huzur evine öğrenci götürecekler bizim bir tanıdık tutturdu sende geleceksin diye neyse gittik içeri ayakkabı ile giremeyiz etrafta da hep zengin ailenin çocukları oturduk sağ ayağımı sol ayağımın üstüne koydum utancımdan kaldıramıyorum biri fark etti öyle bir baktı ki o küçük yasta o küçük kalbim ilk kez orada incindi be . şimdi anladım önemli olan çorap değil ar'in yırtık olmaması çok şükür bugünüme dünüme yarinima .

çok yoruldum.herkese güvenmekten,kazık yemekten,boşuna beklemekten,salak yerine konmaktan,arka plana atılmaktan,yaptıklarımın değer görmemesinden,haksız yere haksız şeyler yaşamaktan ve her şeye rağmen susmaktan çok yoruldum.

onunla son konuşmamızda beni bi daha arama dedim o günden beri aramasını bekliyorum çaresizlik böyle bir şey olsa gerek

6 aydır depresyon ve anksiyete tedavisi görüyorum sağlığıma tekrardan kavuşacağım günleri iple çekiyorum belki biraz klişe olacak ama siz siz olun dostlar sağlığınızın kıymetini bilin kimse için kendinizi üzmeye değmez aile hariç,ve öğrendiğim birşey varsa tek gerçek aile onlar asla sizi bırakmaz ne yaparsanız yapın bir şekilde yanınızdadırlar boşverin abi cidden takmayın üzmeyin kendinizi bir yerden patlak veriyo içinize atmayım mesela düşünmemeye çalışın ciğeri 5 para etmeyecek insanlara olan sevginiz ailenize olan sevginizi hiçbir zaman geçmesin herkese sağlık mutluluk diliyorum, iyi geceler dostlar...

sabah erkenden okula gittiğim zamanlar etrafta kimse olmayınca okul yokmusta bu benim haberim yok saniyorum.

5-6 yaşlarındayken tinkır belle (nasıl yazıldığını bilmiyorum) izledikten sonra bahçede perileri aramıştım. baktım bulamıyorum saklanıyolar sanıp "size zarar vermiycem, çıkın artık. elma dersem çık, armut dersem çıkma" demiştim. sonra da elmaaaa diye bağırmıştım. baktım hala yoklar " bu periler salak elmayı armut anlıyolar aramaya değmez" diyip eve girmiştim djejisksnwbdhsjjwjajsj ne güzel çocukluğum var ya

olmaz olsun dediğim biricik(!) sınıf arkadaşlarımda -istisnalar hariç- yüksek derecede iq yetmezliği var. tek başıma direniyorum. beynim acıyor, kulaklarım kanıyor o sorular karşısında. baya dertliyim. canım sayısal sınıfımı ve sıra arkadaşımı özledim.

hoşlaştıgım hatun buralardaymış , bi sevindim.

aldanma çocuksu mahsun yüzüne mutlaka terk edip gidecek birgün

benzine zam geldiği zamanlardı servisle okula gidiyordum servis parası 390 liraydı anneme zam yaptılar 450 lira oldu deyip 9 ay boyunca 60 lirayı cebe indirdim

herkesin hayatında mutlaka bir mal vardır o benim herhalde

galiba para da mutlu etmıyor beni üstümde bir uğursuzluk dolanıyor. hayatımda hep boktan şeyler yaşadım. zevk alamadım,olmadı.küçükken eziyet gördüm akrabalardan v.s neyse bi nevi içimi döktüğüm yere de veda ediyorum.bugün kardeşim dediğim kardeşim yaşındakı cocugun bıcaklaranak öldürüldüğünü öğrendim,içimde tarih edemediğim bir duygu hafif ağlamaklı.galiba sınıra geldim.kendinize iyi bakın sözlük yazarları. iyi insanlar hep erken kaybeder.

öyle dertlerim var ki, ne kendi içimde tekrar edebiliyorum, ne başkasına anlatabiliyorum ne de artık yazıya dökebiliyorum. akıl sağlığımı yitirmeye başladım. zihnim çok bulanık.

eninde sonunda kaybediceğimizi bildiğimiz şeyleri elimizde tutmak için çok uğraşıyoruz (bkz: himym)

özledim

arkadaşlarımın çoğunun muhabbetini sıkıcı buluyorum sürekli aynı monoton konular biraz futbol biraz siyaset biraz kızlar çok sıkıcı kimse bilim sanat gibi konulardan konuşmuyor ben konuşmaya çalışınca dediklerimin çoğunu anlamıyorlar ya da anlıyormuş gibi yapıyolar sonra niye asosyaliz

arkadaşımın biri "sen böyle nasıl hep mutlu olabiliyosun" demişti ,ben iç denizimde yüzmeyi öğrendim diyemedim, acılarımı başka türlü unutamıyorum, canım yanıyor anlatamıyorum diyemedim, neden hiç sevilmediğimi bilmiyorum diyemedim ve bütün diyemediklerim için yine güldüm geçtim.

yapıştır eksiyi.

annem affetti ama ben affetmedim

bıktım sözlük. hayat hiçbir zaman istediğim yönde ilerlemiyor. 20 yaşındayım ama sanki içimde bir 90lık nine var. evden dışarıya çıkasım yok. sanırım depresyona girdim haberim yok 👎

gece kendimle konuşurum.

içim sızlıyor sözlük uzun zamandır bu kadar depresif bir hal almamistim bir güvercinin kanatlarindaki yaralar misali kan ağlıyor içim ve o yaralar her geçen gün kurtçuk kaplıyor günden güne dayanilmaz bi hal aliyor benim için en son zaman sacimin oksandigini hatirlamiyorum bile birbirini seven iki insan gördüğüm zaman icim gidiyor yanlis anlasilmasin birilerini aramiyorum sadece biraz sefkate ihtiyacim var sessizce oturup konusmadan durmak ya da hep ayni rutinligi yapmak beni öldürüyor kalabaliklar icinde açmış bir gonca gülüm kimse beni görmüyor cok mu sey istiyorum diye düşünüyorum bazen hayir sadece sacim oksansin istiyorum birisine sarilip hüngür hüngür ağlamak istiyorum günler haftalar aylarca belki o zaman kendime gelirim neden böyle oldum bilmiyorum tek istediğim sey biraz sefkat kim istemez ki hepimizin ihtiyaci var bir omza guvenebilecegi birilerine eger bunlara sahipseniz sakin o insanlari kaybetmeyin vaktinizi ayirin opun koklayin yarin neler olur bilemeyiz sonra pisman olmayin kafanizi sisirdim bu saatte affola.

üni de ilk yılım 1. dönem yardımcı doçentin birinden ayar yedim o yüzden hocalarla pek diyaloğa girmem. dün de ders arasında hoca sigara içerken anlattığı konuyla ilgili soru sordum cevapladı neyse tam yanından ayrılırken hadi ben kaçtım dedim bi daha arkama bakamadım.

geceleri bu saatlerde evleneceksen gel izliyorum. her gece kendime denk geliyorum canım ondan diyorum ama bağımlılık yaptı galiba. allah affetsin

eski sevgilimi, eski sevgilisinin yeni sevgilisine kadar stalklıyorum bu beni boş biri yapar mı

birisi var sözlük. birisi işte. o'ndan beri beni ilk defa etkileyen birisi. işte bu birisi sözlük, hiç muhabbet bile etmediğim o birisi gelip bana omzunda uyuyabilir miyim dedi. ben onu izledim, o uyudu. sonra sözlük birisi değildi benim için artık. o'nun kokusunu hatırlamak istemediğimi hissettim. yıllar sonra huzur denilen o illet şeyi hissettim. ne mi oldu? bugün hiç tanışmamışız gibi davrandı bana. selam vermedi, saatlerce incelediğim, yüzündeki siyah noktalara kadar saydığım, elindeki sıcaklığı kalbimde hissettiğim kişi. biri'si gibi davrandı bana. o gitti birisi hiç gelmedi. ben ise bomboşum sözlük. o kadar boşum ki, ard arda yaktığım sigaralara yeter diyen biri'sini geçtim beni dinleyecek biri'si bile yok. o zaten yoktu, birisi de yok sözlük. ya ben sevilmeyi haketmiyorum yada hiç sevmediler ya beni, sevildiğimi anlamıyorum. siz boşverin sözlük, bakın ben hâlâ 2 sigara ard arda yakıyorum. hayattayım, umarım;

dünü yarına yıktım kibriti çaktım herşeyi yaktım sil gitsin birkez daha bitsin bu rüya birkez daha batsın bu güneş. tüm bunlara alışık bu beden ezberlettin hepsini saten anlamı yok var olmanın artık söyle be kimmiş korkan ölümden.. yine yeni bir güne sensiz uyandım yanımdasın sanmıştım yanılmışım ama baktım sen yoksun kalakaldım.. bir bakışına tutsak kaldı bak rüyalarım bu kalp doğduğuna bin pişman buruk bi halde ölmeyi bekler mezarı kalbin sen yine boş ver. kalbim küçük aşkım dağa sığmaz bin kere yalvarsam beni duymaz kaçmış gitmiş çok uzaklara mutlu musun oralarda tek sırdaşım arkadaşım dört duvarım hapsettim kendimi içime tek anahtar sensin bilirim ancak yine sensiz hapsolacak bekler uzanıcak bi el dilimde ezber sabah akşam seni söyler söyle benim gibi kim seni sever söyle bitanem benim kadar kim seni özler sana bağlı kaldı gözler mutsuz bu adam kollarını açmış seni bekler aynı haykırış neredesin artık gel yeter. yoksun diye günleri sayar oldum takvim yaprakları bana düşman ben yine pişman aynı durumdan bıkmadım her gün doğumuna bakarak yalvardım bir kez duysun beni bu sefer dedim anlattım baktım yaradana hıçkırdım imkansızlıklara el açtım. birden uyandım kan ter içinde ve kalktım baktım yine bomboş koşmaktan yorulur bu beden ama sana koşuyorsam kim bana engel senden başka kim almış çekmiş bizi bizden şimdi cevap ver gönlüm senle dolu ancak çok uzaksın ağlattığın iki gözden.. artık gönlümde ümitsizlik aklımda hep tasa bıkmadan yazdım her gece aşkıma kara sayfaya yalvardım sana.. haykırdım tüm boşluklara ne olur birtanem beni bu savaşta yarı yolda koyma anlattım gerçekleri sana yeter artık dön gel bana.., sponsorlu bağlantılar kimler sana dost yaklaşıyorda bu kalbin benden uzaklaşıyor kimleri aldın o rüyalarına dudakların kimleri anıyor..ruhu yok olmuş gülmeye küsmüş birileri bak seni sayıklıyor olurda biran evvel dönmezsen bu adam buralardan gidiyor.. karanlık geceme aydınlıktın rüyalarımda ağlarım ben sen neden kaçandın anlamadım bir kalp değil beni mahveden zavallı bi yürek aglayan gözler pişmanlıktır beni kahreden içinde hala bi korku varsa at bu uçurumdan koş korkmadan.. rüyalarımdan çıksın bu melek kaldırmak çok güç yokluğunu her bi satırı anlattım sana sensizliklere tokluğumu yıktın bendeki herşeyi kendimi yarınlara son kez gömüyorum yıkılan tüm ümitlere rağmen bir gün dönecek diye bekliyorum.. şimdi sarılıp o geçmişe ağlar aglar açılmaz yüreğim gözleri sürme gelincik suçumuz neydi bizim sen yüreğimin çayırlarında her mevsim umudu müjdeledin bana sen benim ellerinden tutabildiğim yanağını okşaya bildiğim sarılıp ağlayabildiğim dostum, sırdaşım, biricik sevdam ayrılık unutanlara mahsus ben seni unutamadımki ben senden ayrılamadımki yıllar neleri götürdü özümden neleri unuttu yüreğim söyle suçumuz neydi bizim...

yıldım amınakoyayım yıldım. sabahın köründe bile bi şekilde beni nasıl sinirlendiriyor anlamıyorum. abi bir insan bu kadar boktan, bu kadar sikten olamaz.

hayattaki sorunlarla baş etme şeklim ya görmezden gelme ya da günü kurtarma.

arkadaşı apartmanında beklerken cips yiyordum. paketi bitti. posta kutularından birine attım rastgele. sonra arkadaş çıktı. bakayım bir şey var mı dedi. ana avrat sövdü bir güzel bunu buraya atanın diye. o bir sövdü, ben üç ekledim. sinir stres kalmadı. vay orospu çocuğu diye diye yürüdük. pişmanım.

dün arkadaşım bi buklemi örmüs bugün farkettim sjwkwkskfkgh çünkü kıvırcık olmak ❤

son bir haftadır büyük tansiyonum 16. ölçen kadını öyle bir korkuttum ki ağzını açamıyor. kafam ayak bileklerimde geziyorum. hep aynı şeyi düşünüyorum eksikten daha öte bir kelime yok mu halimi anlatacak... aklıma yalnızca ''yok'' geliyor.

bazen gerçekten daha ne kadar saçma bir neden yüzünden ağlayabilirim diye düşünüyorum. ağlamam gereken yerde ağlamayip onun acısını çok saçma şeylere ağlayarak çıkarıyorum galiba. az önce de ultra saçma bir şey için ağladım, anlatırdim ama ben bile kendimden utanıyorum onun için agladigimdan dolayı, o yüzden anlatamayacağım..

8 gün sonra ygs var ve ben hiçbir şey bilmiyorum

dul karı lakaplı ayşe teyzemiz vardı mahallede onun bahçesinde çiftleşen kedileri yarım saat kovalamıştım ama erkek kedi azgın çıktı bırakmadı dişinin peşini...birkaç gün sonra da mutfakta yemek yerken dişi kedi kurtulmak için bizim eve kaçmış kara kedi salonun ortasında....ulan yemek yiyodum yemeeeeeekk:((

büyük harflerle "hatırlanmayacağız" yıllar sonra asosyal sözlük bitecek her şey sona erecek. yılların tadını çıkarın bebekler çünkü yıllar sonra önceden söylediğim gibi "hatırlanmayacağız"

entrylerime eksi geldiği zaman varlığımı daha net hissediyorum. önceleri üzülüyodum, ilk üye olduğum günlerde ama artık daha güçlü hissediyorum. insanlardan farklı düşünebildiğimi görmek gurur verici.

yeniden bir şeyler hissederim diye kaçtığım insanlar, yeniden üzülürüm diye başlayamadığım ilişkiler, yeniden kırılırım diye kuramadığım dostluklar var, korkularım var, gelecekten endişelerim var, artık bir şey yapamayacağımı bildiğim pişmanlıklarım var.

ablam az önce 7 aylık olan yeğenimin ses kaydını atmış. bebek gayet neşeli, kendince konuşuyor. hafif hafif "baba" diyor. ilk başta bir sevindim, sonra üzüldüm. ilk kelimesi "baba" yahut "anne" değil ya teyze ya da adım olmalıydı. adım çok kolay zaten iki hececik. 4 tane yeğenim arasından galiba en çok bu çocuğu seviyorum. inceden yanığım bu harika canlıya. yeğen ayrımcılığı yapan teyze olmak istemem ama o naçizane bebek tadından yenmiyor be!

önceden olan olaylar yuzunden o kadar pismanım ki

vazgeçtim sözlük,geri çektim artık kendimi.yüzü gülen taraf biz olalım biraz da.huzur doluyum şu an,umarım böyle devam eder.