asosyal itiraf

yarın sınavım var ve ben oda arkadaşlarımla hebele hübele videosu çekmekle meşgulüm

bu entrylerimde yazdığım eğlenceli ailenin içinde bu sene babamın vefat etmesi aile olarak yıkılışımız.mekanı cennet olsun.

lisede aşık olduğum çocuğa en yakın arkadaşım da aşık oldu ve ben hiçbir şey yapamadım onu nasıl sevdiğini dinledim neler konuştuklarını beraber takılıyorlardı çok iyi arkadaş oldular hiç sevgili olamadılar sonra lise bitti falan ikimizden çocuktan salak diye bahsediyoruz ayıp ediyoruz ama yapcak bir şey yok

whatsapptan arama yapıp pardon fotoya bakıyordum yanlışlıkla aradım demelik bir gece

annem şöyle babam böyle diye şikayet etmek yerine ne olursa olsun iyi ki varlar diyorum sanırım büyüyorum...

galiba ben şıpsevdiyim . kendimi çok düşük, küçük görüyorum ; bilmiyorum biriyleyken sanki kör oluyorum onun yuzune soylemıyorum sankı ona soylemıyorum sankı hanı onu dusunerek onu hayal ederek soylemıyorum sankı ama hislerim gercekler gerçekten, bu cok garıp degıl mı be sozluk hani ben harbiden hissedıyorum hanı kendını kandırmak degıl bu hislerim gercek gibi yani sanırım kendımı cok kaptırdıgımdan. ınsan hiç tanımadıgı bırıne asık olabılır mı veya bekleyebılır mı ah romantik damarlarım kurusun be içimdeki ted mosby nın .....

aq hayatında yaşadığım çok büyük bi problem yok sevdiklerim bir iki eksik dışında hayattalar. fakat sevmediğim hatta nefret ettiğim insanlar fiziken hayatımda olmasalar bile hatta geçmişte onları hiç görmemiş olsam bile bir sima olarak beynime kazınmış vaziyetteler. an olur kafamın içi bununla dolar kafatasımın beynimi sıkıştırdığını hissederim. garip olan bu acıyı kafamda değil midemle akciğerim arasındaki o boşlukta hissederim. elimde ayağımda can kalmaz gözüme uykun girmez döner dururum yatakta. sabahı beklerim sanki bişey değişecekmiş gibi. sanki bundan başka dert yokmuş gibi. hep gibi gibi anasını satayım. insanoğlunun en büyük laneti unutamamaktır. işin sıkıntılı tarafı bilmediğin görmediğin birşeyi unutamamak. beynin istemsizce onu kurgularken araya başka düşünce sokmaya çalışıp bu düşünceyi niye araya soktuğunu hatırlayınca daha derin hissetmek o boşluktaki acıyı. ne acıymış be arkadaş ? heralde normal insanlar bu tarz birşeyden bu kadar yormazlar üzmezler kendilerini bilmiyorum bunu. bilsem o kimseyi en iyi ben anlarım. gerçi benim de bi bok anladığım yok kendi sıkıntımdan, başkasını niye anlamaya çalışayım salaklık benim ki aq olmuyo işte çıkmıyo aklımdan inan( kendime söylüyorum) çok deniyorum vallahi billahi kafamı çok kez dağıttım ama bazen bi çağrışım keyfimi sikip atıyo mal oluyorum lan. hiç isyan etmedim ama bu duruma.şu an farkına vardım. iyi bok yedim. ben ne dedim ? velhasıl kelam behzat amirimin de dediği gibi; geçmiyo amınakoyim! bi sikim geçmiyo...

günaydın sözlük, muğla'nın garip havasından hepinize sevgiler, saygılar. 1 hafta boyunca yalnızım, oda arkadaşım evine gitti, kimsecikler yok buralarda, napcam, ne edicem bilmiyorum.. ama yeni bir gün, yeni umutlar, yeni insanlar, pozitif olmak lazım. güzel günler dilerim.

eğer annenize bakınca gözünüzün dolmasına sebep olacak kadar kötü bir babanız varsa hayat gerçekten çok zor

şuan evlilik programlarını izliyorum. bazı insan dışı varlıklar var. onlara bakıp hepiniz gerizekalısınız diyip kahkaha atıyorum ve elmamdan ısırıyorum. evde yanlızım ve çok eğleniyorum. benden mutlusu yok

az önce cips yedim pişmanım 😒

şu dünyada çok yalnızım abartmıyorum 1 tane bile dışarıda gezip tozacağım arkadaşım yok sevgilime arkadaşlara gidiyorum diyeceğim arkadaşlarla mangal keyfine kaldık diyebileceğim bir dostum yok. ev-iş kısır döngüsünde bir bitki gibi yaşıyorum

hiç sevgilim olmadı beni seven birine de rastlamadım hiç galiba çok çirkinim

bazı günler konuştuğum kelime sayısı 100'ü geçmiyor. çoğu zaman yanımda birisi olmadığından yada insanlarla çok samimi olmadığımdan.

suratına uzun uzun baktıktan sonra gelen ben bundan nasıl vazgeçicem hissi

sevilen şiirin en vurucu cümlesi başlığına kendi yazdıklarımdan birkaç mısra eklemek için sayfamı ziyaret etmek amacıyla facebooka girdim. anasayfada karşıma kardeşinin annesiyle paylaştığı bir resim çıktı. benzedikleri ilk bakışta o sandım. yemin ediyorum kalbim vücudumda tura çıktı sözlük. onu özlemediğim zamanlar ne zaman gelecek?

bugün çok çok çok sevdiceğim bir hatundan hediye aldım. kokulu defter ve onun kullandığı bir bileklik. onun seçtiği defter ve onun bileğinde kendine yer bulmuş bir bileklik. hediyenin içinde bir mektup da vardı. aga gördüğüm en güzel yazılardan biri. yanlış anlamayın, mektubu güzel kılan kağıdı veya hatunumun yazısı değil. kağıda bıraktığı kelimeleri. o mektuba aşık oldum ben. size bir tavsiye, geçmişi geri getiremeyiz ama gelecek bizim arkadaşlar. güzel dostlar, dostluklar edinmeye çalışın. o hatun, ben çukura düştüğümde tutunacağım elim. o benim yardım meleğim. ve onu çok seviyorum. en sevdiceğimsin denixiz. senin bu gerçek güzelliğine hayranım.

bir zamanlar bir arkadaşım vardı çok da severdim birbirimize değerlim derdik..çok konuşur çok dertleşir çok güler çok yürürdük. yürüyerek semtten semte giderdik ama en cok çimlerde oturmayi yada sahilde yurumeyi severdik. gel zaman git zaman bir sure sonra bana aşık olduğunu söyledi ne yapacagimi bilemedim onu kaybetmek istemiyodum ama ona o gozle de bakamadim. askima karsikik vermezsen intihar ederim gibi saçmaliklarla geldi bana. çok seviyodum ama aşkına karşilik veremedim. ne biliyim o adam benim kardeşim dediğim dostum dedigim adamdi . ama anliyosun ki bir kızla bir erkek kan bağı yoksa öyle kardeş dost falan olamiyomuş.. arkadaşligimi bitirmek zorunda kaldim..ama hala çok seviyorum. bana verdiği seyleri hala sakliyorum. attim dedim ama kiyamadim. muhtemelen benden nefret ediyodur. ama benim için hala cok kıymetli. şuan sana ihtiyacim var dese yine koşarım. çok özledim be değerlim. (bkz: buda böyle bir anımdır)

çok değer verdiğim bir arkadasim vardı. ona "ben kimi sevdiysem değer verdiysem kaybettim" senide kaybedicem biliyorum demiştim bana asla öyle bir şey olmuyacak dedikten iki ay sonra hiçbirşey söylemeden çıkıp gitti hayatimdan ve en çokta onun bunu bile bile yapmış olması yakti canımı.

şu aralar bulunduğum ortama ait olmadığım hissi var içimde ve kendi kendime kim bu insanlar benim burda ne işim var gibi sorular sorup duruyorum sanırım onca kalabalığın içinde yalnız kalmak bu oluyormuş

vay arkadaş. yıllardır konuştuğum birisi vardı. yıllardır her seferinde benden hoşlandığını belirten cümleler kurardı. hiç istemezdim ama ben, onunla duygusal bir ilişki. gel zaman git zaman ben ona alıştım yavaş yavaş artık bana karşı olan duygularını sindirmeye ve "acaba bu sefer bulduk mu lan?" demeye başladım. demeseydim keşke. güldük eğlendik. karşılıklı şiir okuduk. doğum günü için kafamda planlar yaptım. onu artık benimsedim. onu artık sadece yazıştığım biri olarak değil, kalbimde yer sahibi biri olarak görmeye başladığımda "ben sana aşık değilim" dedi. "ben sevgiliyken senle rahat değilim.kanka olarak daha iyiyiz." dedi. e sevgili olmayı sen istiyordun be canım. e beni bu duruma sen soktun be canımın içi. şimdi sordum ona "bekle dersen beklerim..beklememi istiyor musun? kendini toparlayana kadar?" "benden bu kadar kendine superman. benden buraya kadar. ben yokum." cevabı geldi. demek ki neymiş, güvenmeyecekmişiz herkese. seni bir yola sokup yarı yolda bırakacaklarını düşünmek gerekmiş. öyle işte sözlük ahali. durduk yere kendimize sevda acısı çıkardık ayak üstü. iyi kalmaya çalıştıkça bizi kötü yapmaya çalışıyorlar. neyse son söz olarak üstadın bir mısrasını söylüyorum. "bence şimdi sen de herkes gibisin."

farkettim de opel marka araçların son harfi hep a ile bitiyor. vectra astra insignia corsa tigra mokka meriva omega..

her gece en az 1.5-2 saate onun resmine bakıp uyuyorum. ve rüyalarım da onu görüyorum. abi onun bunlardan hic haberi yok

2 yıldır onu seviyorum. ne zaman konuşsak bunjn uygun olmadığını umut vermeyeceğini anlatıyor. abi tipin boktan dese anlarim şu ozelligin kötü dese yine anlarım. iyi birisi olduğumu söyleyip her defasinda aramiza engel koyuyor. sirf gönlünde olmayım diye gönlüne el koyuyor

benim bir tek babaannem var. e haliyle yaşayamadığım dede, anneanne sevgisini de ona verdim. verdiğim sevgi kadar ondan da aldım sevgi. küçükken yada şimdi neye kızsam, üzülsem,mutlu olsam babaanneme anlatırım. babama sinirlensem bile koşarım babaanneme "senin şu büyük oğlun var ya." diye başlar şikayet ederim. bazen de annemi,amcamı, ablamı, uçan kuşu, beni kovalayan köpeği... bana bakar güler eğer ben karşısında sinirden tepiniyorsam. benle ağlar eğer karşısında ağlıyorsam. kışın ellerim soğuksa o ısıtır ellerimi küçücük ellerinin arasında. o; canım, sırdaşım, güzelliğini kıskandığım, çok sevdiğim, çocukluk anılarım, hayatımın en güzel ayrıntısı... 86 yaşında şimdi. ve hasta, yatıyor... her gelen misafir ardından "hakkınızı helal edin." diye el sallıyor gülümseyerek. biri ona selam yolladığında "aleykümselam sende ona selam söyle hakkını helal etsin çok yedik içtik beraber." diyor ,ciğerimi yakıyor. şimdi ben bu derdimi nasıl anlatayım babaanneme?

köpeklerden aşırılık derecesinde çok korkarım. kedilerden de korkarım ama aşırı değil. sevmek istiyorum kediyi, ama böyle kafasını yukarı kaldırıyor korkuyorum ısırır pençe atar falan. canımın acıyacağından değil ya. (bkz: biz ne acılar gördük bu ne ki)

bazen dusunuyorum da o çok güzel herşey güzel yüzü,kisiligi,kalbi herşeyiyle ben çirkinim beni sevmemesi o kadar normal geliyor ki sanki haketmiyorum gibi onu üç senedir çaresizce bekliyorum bekleyeceğim de

mutlu görünüp, sürekli suratımda bi gülümseme takmaya o kadar alıştım ki. düşüremiyorum. kasıntı bi şekilde suratsız takılmayı kaldıramıyacağımı bildiğim için oluyo belki de. ama ciddiyetsiz olarak yaftalanmayı da kaldıramıyorum. birinin suratına yeter artık orospu evladı diye gömücem sonunda.

ramazan ayının her sene 10 gün öne gelmesi sebebiyle doğum günüm bir keresinde bayrama denk gelmişti. çocuk aklımla yılbaşının da doğum günüme gelmesini beklemiştim. acı gerçeği öğrenince baya bir yıkıldım.

saat 00:00'ı geçeli neredeyse 10 dakika olacak hala şu başlık uplanmamış.. önceden yarış yapardı insanlar burada günün ilk entrysini girebilmek için.. ilk entry daima eksilenirdi, çünkü onlarca yazar ilk entryi girmek için yarış yapardı ve yarışı kaybedince o sinirle eksilerlerdi... ulan o dönemleri bile özlüyor insan, şimdi geldiğimiz noktaya bak.. önceden ipini koparan entry girerdi buraya. az bilinen efsane duyarlardan, duygu sömürülerine, acılardan, komikliklere yüzlerce entry girilirdi bir günde şu başlığa... oysa şimdi günde 3-5 entry ancak giriliyor şu başlığa, insan gerçekten üzülüyor.. (bkz: asosyal itiraf'a entry girmek için 00:00'ı beklemek)

odama giderken bir an peder beye dönerek "seni seviyorum baba" dedim. yüzüme acayip acayip baktı. sonra geğirdi. ben de seni oğlum demek istedi galiba.

çok sevdiğim bir arkadaşım nedensiz açtı arayı. sildi bayağı her yerden, son zamanlarda da öncekinden çok çok yakındık. kendince sorunları var biliyorum ama en çok koyan da o zaten bana anlatmak yerine, yanına olmamı istemek yerine kaçtı. üzülüyorum ama bunu çok düşünürsem biliyorum ki altından kalkamıycam o yüzden aklıma geldikçe kovuyorum. keşke benim ona geldiğim gibi o da bana gelseydi. artık eminim ki çocukluğumdan beri hayalini kurduğum, ne olursa olsun yanımda olacak, ne olursa olsun yanında olacağım kimsem olmayacak.

bugün eve giderken telefondan bişeye bakıyodum yolun ortasında durmuşum farkında değilim arkada arabanın içinde bir bey 'birader hooop yoldan çıksana diye bağırdı'.o son kez saçı kestirmeyecektim.tamam delikanlılık falan filan dalga geçtik falan ama bir miktar zoruma gitti yani.

bu aralar kafam biraz dalgın ilk defa evimden bu kadar uzun süre uzak kaldım ve doğru düzgün bir arkadaşlık kuramadım henüz ve memleketimdeyken hiç fark etmediğim günlük hayatımın içinden olan şeyleri bile özlemeye başladım baharda çiçek açan iğde ağaçlarının kokusunu gecenin bir yarısı duyduğum köpek yavrularının sesi ahırdaki buzanın kafasını sev beni der gibi bacağıma sürtmesini burda herşey çok garip gidiyor bunların hiç biri yok yağmurdan sonra toprak kokusu bile alamıyorum resmen balkona çıkıp beni köyümün yağmurlarında yıkasınlar diye bağırasım geliyor

onu seviyorum

2. sınıfa gidiyorum. öğretmen bi ödev verdi."annenizin babanızın gözünü bağlayacaksınız sonra da onlara bi kaç nesneyi koklatarak yada dokunarak bilmelerinde yardımcı olup defterinize not edeceksiniz" demişti.eve gittim. annemle babama "öğretmen ödev verdi beraber yapar mıyız lütfen?" diye yalvarıyorum resmen. sonra annemler de "onunla mı uğraşıcaz şimdi otur kendin yap bizene" demişti. ertesi gün okulda en güzel ödev benimki oldu diye öğretmen bunu annenler yapmış sen yapmamışsın diye beni azarlamıştı. kaç yaşına geldim halâ hüzünlenirim hatırladıkça.

içimde fırtınalar kopuyor sözlük ama anlatamıyorum anlatsam da kimsenin gerçekten dinleyeceğini düşünmüyorum geçici teselliler içi boş cümleler söyleyeceklermiş gibi geliyor zaten herkesin de kendi derdi var içim çekiliyor ben korkmuyorum da sanki kalbim korkudan titriyormuş gibi eskilere dönmek istemiyorum ama sanki zorla eskiye sürükleniyormuş gibi hissediyorum kötü günlerin tekrar gelip beni bulmasını istemiyorum sözlük ama sanki çok yakında kötü günler varmış gibi geliyor

arkadaş grubunda geçen bir konuşmanın dedikodusunu yapıyordum, ekran görüntüsü alıp altına da durumla ilgili ufak bir alay cümlesi yazdım, daha sonra da bunu arkadaşıma değil arkadaş grubuna yolladım. şuan utançtan duvarları kemiriyorum sözlük, sahiden dedikoducu bir insan değilim ama öyle bir imaj çizmiş oldum. keşke bir mucize olsa ve yarın hepsi unutsa bunu. ne yapacağımı bilmediğimden de buraya yazdım ki biraz daha utanayım.

az önce birlikte sinemaya gidecek kimsemin olmadığını farkettim, bir miktar yalnızlık çarptı yüzüme.

an itibarı ile herkes gibi boktan bir düzenim var. işim yok, iş bulamıyorum. taşrada çürüyorum ve uzun süre boyunca devam edecek olaylar zincirinin boşluğuna girdim. söyleyeceklerim bu kadar.

genelde kendimi ben bir malım alın beni burdan derken buluyorum,bu sıralar çoklaştı,ayh galiba cidden malım

akşamları salonun ışığını kapatıp, camı pencereyi ardına kadar açıp tuvalate gidiyorum. hani hırsızın biri bir hata yapar eve girmeye kalkarsa diye fırsat kolluyorum. bir denese, ağzını yüzünü parçalasam rahatlayacam. aksiyon lazım artık.

az evvel halı sahada bana bacak arası atan 40 küsür yaşlarındaki abi yanıma gelip "üzülme namus iki bacak arasında değildir." dedi.

masumcuk bir yaştayım, okumayı yeni öğrenmişim. e haliyle her şeyi okuyorum gördüğüm. babacığımın elinden tutmuşum, yürüdüğüm yola bakmadan gözlerim fıldır fıldır yazı arayarak gidiyorum. sesli okuyorum bi de he. tekel, mopaş, çiğköfte, bir milyoncu, kırlangıç sokak, otobüs durağı derken; geldik o tabelaya. o okulun tabelası. yaprak anaokulu. büyük harflerle bi de. mahallenin haylaz çucukları bir elektrik bandı yardımı ile p harfini r harfine çevirmişler. ben ne bileyim, bağırdım; "yarrak anaokulu!". yediğim ilk tokatın hikayesidir. en azından hatırladığım.

şu an arkadaşla oturduk soba başında çay içiyoruz bulunduğumuz yerde ne su ne elektrik ne bi market var ciddi ciddi sohbet ediyoruz sigaraları yaktı garip ki bunlar olmayınca insanlar konuşmak için daha fazla fırsat oluyor yan odamda yatan çocuğu şu an daha net tanıyorum ve o sobanın sıcaklığı çayın tadı çok farklı bu güzel tadı bakalım ne zaman tadacağız bir daha...

üniversite ilk sınavım ing muafiyet sınavı hoca giriş bölgesindeki ösym fotoma o kim kağıtta ki çocuk çok çirkinmiş dedi ben kendime nasıl güveneyim amk not: muafiyetten kaldım

beş kişilik yurt odasında tek kalıyorum bir gecelik. herkese ne korkcam yeaaa diye dayılık yaptım ama her an korkudan ölebilirim ışık açık yatıyorum yine de uyuyamadım

evde tektim, hava kararıyorken bir ses duydum, salonun içinden bişey düştü. daha sonra bir cam kırılmış gibi ses geldi, hemen fırladım birine bişeymi oldu diye ama koridorda evde kimse olmadığını hatırlayınca çok feci derecede tırstım. geri dönüp elime paspası aldım ve salona doğru korkarak gittim. salonda hiç bir şey yoktu. eve hırsız girdiğini düşündüm(balkon açıktı). evi aradım ve hiç bir şey bulamadım. odama tam dönerken bidaha aynı sesi duydum. sonrada kapımı kapatıp kapının arkasında bekledim. evdekilere söylesem kafayı yediğimi sanacaklar. söylemesemde bi dert.

korkmaya başladım.

uzun süre sonra mutluyum lan hemde başkasının mutsuzluğu yüzünden . tüm bencilliğim bni mutlu olmaya zorluyor . hatta o derece mutluyum ki kendime verdiğim sözleri tutamamaktan korkuyorum .