asosyal itiraf

annemi çok özledim be sözlük. bir olay anlatacağım. ramazan bayramında 70 lira para toplamıştım, annem parama el koymuştu. ne yapıyorsun anne demiştim o para benim demiştim. oğlum o paraya ben çeyrek alacağım demişti. baya tartıştık ve ben o parayı geri aldım. şimdi çok pişmanım, eğer hayatta olsa 1 çeyrek değil 500 çeyrek alırım. ama geri gelmiyor be sözlük...

birisi burnumu sıkınca ağzımdan nefes almayı akıl edemiyorum, beceremiyorum, boğulacak gibi oluyorum:(

bugün başımdan geçen bi olayı aktarıcam arkadaşlar bu devirde paranız kadar varsınız şu fani dünyada . mersine gidip oradan taşucu feribotlarıyla kıbrısa gidicektim her şeyimi ayarladım saatleri harçlığı filan aldım bohçamı çantamı yola koyuldum . aksilik o ya mersine giderken otobüs arıza yaptı 1.5 saat yolda bekledikten sonra mersine gelebildim tabi taşucu arabalarını kaçırdım feribot saati de yaklaştı. sonrasında bi muavin adam taksici tanıdığım var gel bi konusalım dedi gittik taksicinin yanına adam otogardan taşucuna 350 tl istedi . abi dedim öğrenciyim otobüsleri de kacırdık arıza sonucu, biraz konuştuk olurdu olmazdı 130 tl ye anlaştık zorla . anlaşmamıza rağmen taksici yol boyu öf püf yaptı 10 km lik bi mesafe gittik şuraya 50 tl ye geliyoruz falan yol boyu başıma kaktı bu vaziyeti taksicinin de 4 cocugu varmıs bu arada onlar ögrenci olmadı demi ? fiyatı kabul ederken de bi hayır işleyelim bari diyor yol boyu lafını yaptın ne anladım la bu işten ? velhasıl kelam şu dünyada paramız kadar konuşabiliyoruz maalesef paran yoksa insan yerine koymuyorlar.

şu son üç sene hayatımın en kötü yıllarıydı.

isedikten sonra elimi yıkamıyorum

cevapsız çınlama dinledim öfff

28 ekim cuma. 10:33 bu yazımı anatomi dersinde hocamı dinlerken kaleme alıyorum. sıkıldım,gerçekten sıkıldım. insanların sadece birbirine çıkarları olduğu için gülümsemesinden,sahteliklerden,yalancılardan,kandıranlardan... çıkarları doğrultusunda haraket eden,arkadaş edinen insanlardan sıkıldım. belki de bu dünyadan sıkılmışımdır,bilemiyorum. ama eskisinden daha zekiyim sanırım çünkü eskisi kadar mutlu olamıyorum. eskiden "aptalmışım" ya da göremiyormuşum bazı şeyleri... bazen sınıfa girdiğimde gülümseyerek günaydın diyorum ama başları telefonda olan insanlar kaldırıp tepki vermiyor,öylece bakınıyorlar. sıkıldım çünkü insanlar çok acımasız,mat.. sanki şeffaflığını kaybetmiş bu dünya,kimsede vicdan kalmamış sanki... sözlükte,sokakta,hastanede,markette... iyi kalan insanları da kötü insanlar kırmış,incitmiş. işte bazen bu insanlara gıcık oluyorum,sırf o iyiliğin değerini bilemedikleri için,sevenleri üzdükleri için... bazen alınanlara bazen susanlara bazen turkuaz tokalılara... sevdiğim insanları üzen herkese gıcık oluyorum,belki bende kötü oluyorum. bilemiyorum...

bazen herhangi bir başlığa girip herkesin yazdıklarına sıra sıra artı veriyorum hiç ne yazdığını okumadan. küçükte olsa mutlu etmek ve bunun nedeninin ben olduğumu düşünmek beni mutlu ediyor. artı verende mutlu alanda. böyle şapşal şeylerde yapıyorum.

babam beni sevmiyo yeaa

3 yıldır öz abimin can ciger arkadasına asıgım. hala da unutamıyorum. hic karsılıklı oturup konusmadık ne sever ne yer ne icer bilmiyorum. beni gordugu zaman yüzüme bile bakmaz elinden gelse yolunu bile degistirir bendende haberi var ilan-ı ask bile etmisligim var ama kabul etmeyi gec hayır bile demedi ve bugun kına gecesi var yarında düğünü. icim acıyo düşündükçe ama yarın düğününe gidip 'müstakbel eşinin' yanında gülümseyerek fotograf cektircem. insan üzülmüyo degil.

doğruları değil gerçekleri söyleyin.

13 temmuz günü aldığım benim için acı kariyerim için çok iyi olan çalıştığım özel şirketten tayin olduğum haberini aldım aslina bakarsaniz ilk baslarda nasil olacak tek basima nasil yasicam felan diye düşünürken 2.5 aylık otel macerasindan sonra bi ev tutup yerleştim. bu arada eskişehire tayin oldum. yaşı 25 olmuş birisinin bu denli yanlız yaşama korkusu nedir anlamadim ama sonunda bi nebze olsun atlattım. halbuki askerlikte yapmıştım ve gurbet nedir cok iyi biliyorum. neyse bu memlekete geldim bi türlü arkadaş edinemedim birde üniversite şehiri diyorlar oyle ama ogrencilerde yerli halkta aşırı insan karşıtı kimse tanışmaya yönelik bi karşılık vermiyor. su an 4.ayim burada fakat halen bi arkadaşım yok. benin memleketim küçük ama insanlarının sıcak olduğunu farkettim. fazla bişey istemiyorum lan birtane arkadaşim olsun yeterli. cumartesi aksami bi meyhane gidip 2 kadeh rakıyi yanlız basina içince hic bir tadi kalmiyor hayatin. sonu olarak memleketimi özledim iq

en çok da ne üzüyor biliyor musun sözlük? sokakta yürürken oynayan bir kız çocuğu görüyorsun, içinden gidip onu sevmek saçını okşamak geliyor. sonra bir an için düşünüyorsun ki devir o kadar kötü ki. ne o kızın annesini babasını tedirgin etmek istiyorsun, ne de hakkında kötü düşünceler düşünülsün istiyorsun. ilerde biz de ebeveyn olacağız. daha iyi bir dünya temennisiyle. iyi geceler...

özledim ulan bari rüyama gel be.

yan sınıfımdaki ece isimli kıza deliler gibi aşığım

kimseye diyemiyorum ama çok özlüyorum

bugüne dek dost bildiğin insan meğerse dostun değilmiş

anneme ve babama, özellikle babama çok teşekkür ederim. bana aksamlari donebilecegim bir ev verdikleri icin tesekkur ederim. yatak yorgan ve yastik verdikleri için teşekkür ederim. kıyafet ve ayakkabi verdikleri için çok teşekkür ederim. yemek verdikleri için teşekkür ederim. okula gitmem için gerekli her şeyi yaptıkları için tesekkur ederim. bu zamana kadar ki tüm yaptiklari için teşekkür ederim. ama baba keşke sadece babam olduğun için yapmasaydin bunlari. keşke sadece babam oldugun için sevmeseydim seni.

dün akşam apartta ki oda arkadaşlarımla oturuyorduk. birden kazım koyuncu ayrılık şarkısı çaldı oda arkadaşım dönüp olum aramızda en çok gülen rocknpilavayran ama en dertli de o ne zaman böyle bi şarkı çalsa gözü uzaklara dalıyor dedi

geçen gün gömleğime boardmarker kalem değdi. yıkamama rağmen lekesi çıkmadı. sonra düşününce çıkarmaya çalışmakla aptallık etmişim. o leke benim ilk öğretmenlik(tam olarak öğretmenlik de denemez ama olsun) tecrübemdeki el titrekliğinden kaynaklanan bir lekeydi. yani şu zamana kadar görmüş olduğum en temiz lekeydi. o gömleği lekeli haliyle hala gururla giyiyorum. milletin bir şey demesi umrumda değil. sanırım o gömlek eskise bile ben atmaya kıyamayacağım. edit: imlâ

doğum günü mesajı atayım diye uyumadığım kişi uyumuş.

hırslı bir insan değilim. belki de hiç olamayacağım. geçinebileceğim bir işimin olması, beni seveni sevdiğim; sağlıklı bir hayat o kadar yeter ki anlatamam size ama gel de anlat insanlara bunu. araba, ev, telefon, marka takıntıları bana nafile gelen başka bir şey daha yok. ayrıca böyle birini sevebilecek(ah bu ben) kadınların sayısı belki yok denecek az, belki de yok. sağlık olsun. itiraf gibi oldu mu?

artık hiçbir şeyden zevk alamıyorum, mutlu olamıyorum. olduğum zamanlar ise duygularım aklımı ele geçirdiğinde mutluyum.

hayatımda tek eksik bir hatun, lütfen bana birini bulun allah peygamber aşkına

24 mart 2013'te ygs ye girdim. öyle sınav stresine giren, heyecan yapan birisi hiç olmadım. yine rahat rahat sınava girdim. bu arada ilçemiz konya merkeze 90 km mesafede ve doğal olarak erken uyandım. girdim sınava, millet yetiştiremedim derken rahatça yetiştirip yapamadıklarıma bile dönmenin huzuru var bir de. çıktım, milletin ailesi kapıya dayanmış çocuğunu görecek. bizimkiler beni görünce iyice geldiler, babamla annemle sarıldık. nasıl geçti diye sordular, güzel dedim. sınavdan sonra konyada gezme ve hastanede yatan akciğer kanseri dedemi ziyaret etme planımız vardı ve ben artık nereye gitsek diye düşünüyordum. babam seydişehire dönüyoruz dedi. şaka mı bu? "dedeni kaybettik..." etraftaki curcuna çınlamaya dönüştü. üzüntü şok falan değil, ne olduğunu anlamaya çalışıyordum. babam haftaya ablanlarla gelirsiniz artık dedi. babası ölmüş adam benim sınav sonrası kırılmış hevesimi düşünüyordu. hemen döndük. ailenin geri kalanı konyada dedemin yanındaydı, bizim eve bakmamız gerekiyordu tabii. gelen başınız sağolsun dedikten sonra sınavın nasıldı diye soruyordu ve ben hiçbirine küfredemiyordum orada. o 90 kilometrelik dönüş yolunda, taziyeleri kabul ettiğimiz gün boyunca ve sonraki günlerde düşündüğüm bir şey vardı. bizimkiler dedemin ölüm haberini aldığında sınavın bitmesine yarım saat kalmış. benim sınav boyunca iki kez falan baktığım saat, ikinci bakışımda yarım saatin kaldığını gösteriyordu. ve o ana dek hiç uykum yokken gözlerimden yaş gelene kadar esnemiştim. içimdeki yumrunun sebebiyse dedemin sonradan öğrendiğim duası; "allahım benim dönüşüm yok belli. hiç değilse çocuğumun sınavından önce alma canımı"...

yıllar sonra heyecan yaptım onu da niye yaptım bilinmez

sevdiğim çocukla ortak bi grubumuz var orada bi ifşasını attılar. allah'ım bir insan bu kadar güzel gülemez imkanı yok. onun o fotoğrafına bakarken mal mal gülerken yakalıyorum kendimi... sözlük, aşkı merak eden bu kız aşık oluyor :) edit: imla

evet ben eski bir yazarim

ve insanı hissettiklerinin aksinde yazmaya zorlarlar yani aslında sen vazgeçmemişsindir de ama yazarken vazgeçtim yazarsın bir nevi onunla beraber kendinide kandırırsın sen farkında değilsindir ama en çok kendini kandırsın bizi buna zorlayanlar onlardır da sen yinede kendine kızarsın ama gün gelir yorulursun ya artık ne yazmak istersin ne de bir ses çıkarmak şimdi sen hangi noktadasın diye soracak olursanız sesimi kıstım da bu içimdeki sesini duyuramadım nisyanım ne zaman yazıya dökülmekten vazgeçecek tükenecek onu beklemekteyim sonu nereye uzanırsa

ortaokuldayken tolunay diye bir çoçuğa aşık olmuştum ya da ben aşk sanıyordum beş yıl sevmiştim onu oda beni sevmişti güya yıllar sonra öğrendimki arkadaşıyla iddaaya girmiş benim ona ilgim olduğunu farkedince ben mi sen mi diye o kazandı, üstüne ayrı kaldığımız bir dönem yakın arkadaşlarımdan birine yürümüş ayartmaya çalışmış ve bi sürü şey.. yaşım küçüktü ama kalbim çok kırıldı bunu öğrenince yıllar geçti lan üstünden hala unutamadım. unutamadım derkende aslında soramadım neden lan diye küçük kalbimle büyük sevdim oğlum ben seni hiç mi üzüllmedin diyemedim ya kaldı içimde sonrada kimseye güvenemedim işte..

"çay en güzel aşk şiiri idi , okumasını bilmeyene dem tutmadı.." yazmış paylaştığı bir fotoğrafının altına. bunu yazan kişi de beni biri hamile, 5 6 kişi ile aldatı. keşke gerçekte de yazdığı gibi olabilseydi. aşkına sokayım senin adam mısın sen be !

galiba kendimi avutuyorum onu hic unutmayacagım bazen gece olmasın istiyorum, o yastıga kafamı koymak istemiyorum

bir kız var sevgilime aşık. sinirimi bozmuyor değil bu durum. her gün aşklı meşkli acı çektiğine dair twitler atıyor. hiç kimseye söyleyemiyorum ama üzülüyorum be. bir gün lan çok mu seviyon benimkini diye mesaj atıp garip bi şekilde dertleşmek istiyorum hatunla. ama işte biliyorum içimdeki iyilik beni bir gün bok çukuruna sürükleyecek.. (bkz: iyi olmayın)

günaydınlar efendim. muğla'nın güneşli güzel havasına uyandım, hepinize muğla'dan selamlar sevgiler. güzel insanlar, herşeye rağmen umut edin, hayal edin, hala içinizde güzel şeyler var biliyorum. inşallah hepimizin günü güzel geçer, inşallah hepimiz mutlu oluruz. cumhuriyet bayramımız kutlu olsun.

çocukken süpermarketlerde soğutucunun içindeki dondurmaları alır, paketinin üstünden ısırır paketi yalar geri koyardım. allah affetsin

"çirkin değilim ama herhangi birinin bana güzel diyeceğini de sanmıyorum."

çok özledim..

abimi çok özledim, olsa da kavga etsek. biraz bağrışıp kızdırsak birbirimizi. sonra hiçbirşey olmamış gibi sarılsak yine. önceden de ayrıydık ama annem yanımda olurdu hep. şimdi ben yalnızım,ailem uzakta. artık gün sayıyorum bir an önce cuma olsa diye. özlem nedir şimdi anladım. abimin hırkasını giyiyorum hep üşüdüğümde,yatağın başlığına koyuyorum hep benimle...

lise2 ye gecmisiz gurbette okuyoruz ayrılık vakti gelmis bizde adettir boyle ayrilik zamani buyuklerin ziyaretine felan gitmek dedemin yanina gittim hem biraz hastaydi bir durumuna bakar helalligimi alir giderim diye neyse gittim yanina bildigin benden daha saglam adam bahceyi felan dolasiyo konustuk felan helalligimizi harcligimizi aldik dustuk yola neyse okula gittik felan 40 gun sonra geri donus var kurban bayrami munasebetiyle neyse iste bu 40 gunu geciriyoruz ben gunde veya 2 gunde bir ailesiyle konusan biriyim sozluk her konusmamizda sohbetler felan standart oluyo genelde nasilsiniz iyimisiniz felan bide tabi ayri olarak dedem felan nasil diye soruyorum iyilesti bi sıkıntı yok diyolar neyse kurban bayrami geldi memlekete donduk hersey guzel evdeyim felan dedemlerin evide bizim bahcede dedim bir dedemi goruyum nasil olmus bir hal hatir felan soruyum izin vermediler yeni geldin yoldan gel once yemegini ye sonra gidersin dediler tamam dedim oturduk sofraya yemek yiyoruz sonra 4 yasindaki kucuk kardesimin agzinda su 3 kelimeyi duydum "abi dedem öldü" o an cok sacma geldi saka felan sandim sonra sofradakiler aglamaya basladi ve babamin (baba tarafindan dedem )gozunden tek damla yas geldi o an o kadar caresiz hissettimki sozluk diyecek hicbir kelime bulamadim yapacak hicbirsey bulamadim saka olmasini istedim ama degildi. ailem 2 hafta boyunca ölen adamı bana iyilesti diye yutturdular o gunden sonra telefonu acmasalar icime korku dustu ,sesleri soluk gelse icime korku dustu , kardesin uyuyo deseler bile icime bi korku dustu sozluk hep ailedeki herkesin sesini duymak istedim.

zerre sevmiyorum artık, aklıma her geldiğinde başka şeyle düşünüyorum. arkadaşlarıma o kadar muhabbetini bile yapmıyorum lan. ama dün rüyamda barıştığımızı, sarılıp her şeyi geride bıraktığımızı gördüm. hani gerçekte ihtimali bile yok aslında. ama rüyamda anladım bilinçaltım özlemiş ulan. seni değil, sevilmeyi özlemiş. alışmış farketmeden. beni buna alıştırıp bırakan sana da yazıklar olsun.

ilkokulda kelime anlamları ödevi icin bir tane sözlüğü kullanmıştım. başlığın altına yazılan her entiriyi deftere yazmıştım. internet vardı bilgisayar vardı ama furby cahildi tabi..

aslında nickimle yaşantımın pek bir alakası yokmuş. sözlüğe kayıt olduktan sonra daha iyi anladım bunu. acaba diyorum nickimden dolayı mı kimseyle doğru düzgün muhabbetim olmuyor. niye böyleyim la ben hep losser.

hiç sevgilim olmadı.

beni terk ettikten sonra numarasını değiştirdi ve çevrimiçi oluşunu izleyebileceğim numarası dahi yok elimde sevgili sözlük. onu takip edebileceğim hiç bir sosyal medya hesabı da yok. şuan benden kilometrelerce uzakta. en önemlisi de kendisinin varlığından haberi olmadığı dünya tatlısı bi kardeşi var ve ben onunla tanıştım.

20 yaşıma geldim hâlâ bir tat alamadım hayattan.yani daha güzeldir diye umuyordum küçükken.neden geldik ne yapıyoruz kafasını yaşıyorum sürekli bir belirsizlik var içimde.benim kişiliğimden dolayı da böyle düşünen tek bende olabilirim.istediklerimin çok azını gerçekleştirebildim hep görünmez bir duvar engelledi beni sanki.sanki kendi hayatımı yaşamıyor da bir başkasınınkini yaşıyor gibiyim.düşüncelerim farklı ama hareketlerim daha da farklı işin içinden çıkamıyorum çoğu zaman.sahip olmak istediğim hayat o kadar da ütopik değil uzansam tutabilecek gibiyim ama yapamıyorum ya cesaretim yok ya da özgüvenim.şimdi istediğim hayatı anlat desen onu da başaramam çünkü çorba gibi kafamın içi.hiç mutlu değil miyiz çok şükür güldüğüm zamanlarda var.belki de açgözlü bir insanda olabilirim ya da değer bilmez.şuna da lanet olsun ki kafamın içindekileri yazıya dökme de ve konuşmaya dökme de sıkıntı çekmişimdir kendimi bildim bileli.imam hatipler de kapatılsın artık çok oldular.cumhuriyet bayramımız da kutlu olsun cümleten.neyse çok dağıldı düşüncelerim sütümü içip diferensiyel çalışmaya devam edeyim bari.son sözüm şudur ki hepinize hebe le hubele hub

evimi özledim. ankara senin amk

pamuk şekere aşık olduğumu kimse bilmez.

küçüğüm iste yas 5 6 falan balkonda leblebi yiyorum ayni zamanda asagidan gecen insanlara da leblebi atiyorum hani olur da beni fark ederler diye neyse atmaya devam ederken nasil yaptiysam artik bi abinin gömlek cebine kacti ben ona bakiyorum ne yapacak diye yukari baktigi an saklaniyorum falan sonra aldi leblebiyi agzina atti yoluna devam etti ben de oturdugum yerde mutlu olmustum nedense hala aklima gelince mutlu olurum

yarın genç bi' fest'e gidiyoruz iki arkadaşımla beraber. sadece inattan gidiyorum. yemin ediyorum böyle giderse inat yüzünden başıma bela alacağım.

hiç bir zaman istediklerimi elde edemedim