alışmak

Alışmak çok garip bir eylem. Kimileri için çok kötü anlamlar ifade ederken kimileri içinse iyi. Bana göre alışmak büyük bir nimet insanoğlu için. Eğer bir şeylere zamanla alışmasaydık yaşamak bizim için çok acı verici olabilirdi. İnsanlar sevdiklerinin yokluğuna alışır, farklı insanların varlığına alışır, hayatındaki yeni olaylara alışır hatta ona en acı veren şeylere bile alışır. Alışmak olmasaydı belki de bizi üzen şeylere hala ilk üzüldüğümüz zaman kadar çok üzülecektik. Alışmak doğru zamanlarda hayatı daha yaşanabilir kılıyor zannımca...

Benim için unutmaktır. Neyi unutursam ona alışırım. Birinin yokluğuna alışırsın. Çünkü varlığını unutmuşsundur.

çünkü alışmak, barbarlıktı. alışmak..

"Alışkanlık her türlü güzelliğin düşmanıdır." (bkz: Mehmet eroğlu)

Yapılmaması gerken eylem. Neden? kötüye alışırsan kötü de iyi gelir. Kendinizden asla taviz vermeyin bu konuda sınırlarınızı esnetmeyi bilin fakat alışmayın. Alıştığınız an her türlü pislik size normal gelir.

insan annesini, babasını kaybediyor bu hayatta buna alışıyorsa eğer diğer detaylar benim için çok önemli değil. acıya alışırım, birinin yokluğuna alışırım. tek korkum en büyük zorluğum ailemin yokluğuna alışmak zorunda kalmak.

insan ne kadar tuhaf, her şeye ne çabuk alışıyoruz. bir şarkı dinliyoruz kulağımıza hoş geliyor saatlerce belki de günlerce onu dinliyoruz. biriyle ufak bi muhabbete giriyoruz, onunla muhabbet etmeye alışıyoruz, birini seviyoruz hemen alışıyoruz. bir yere gitmek için hep aynı yolu kullanıyoruz, bu yol kestirme bile olmasa alışkanlıktan vazgeçmek daha zor oluyor. aynı duraktan otobüse binmeye alışmışız. gece geç yatmaya, sabah erken uyanmaya alışıyoruz. bazı yerlere yalnız gitmeye alışmış oluyoruz, biriyle gitmek istemeyiz. veda ediyoruz, alışıyoruz. hatta başlarda alışamıyoruz, inanılmaz zor geliyor. bir düzeni bozmuş olmakla aynı şey, çünkü yeni düzene alışmak için zaman lazım. hani diyorlar ya her şeyin zorluğu bi alışana kadardır diye. zaman sürekli bizi bir şeylere alıştırmaya çalışıyor gibi. kiminin yokluğuna, kiminin varlığına, kiminin sevgisine, belli bir düzene... alışmak zorunda kalıyoruz. en kötüsü de isteğimiz dışında gerçekleşen durumlar karşısında alışma mecburiyetinde bırakılmak.

insan herşeye alışıyor gibi,birinin yokluğuna,mutsuzluğa,yalnızlığa...ama bazı anlar geliyor ki içini ince ince sızlatıyor.o an anlıyorsun ki sen sadece alıştım sanıyorsun aslında hiçkimsenin ,hiçbir şeyin yeri ve boşluğu dolmuyor...

Bazen bir ilac olan bazende uyuşturucu gibi yavas yavas olume sürükleyen eylem.

kendisiyle ilgili yıllar evvel şöyle demişim: "alışmıyordu insan, hiçbir şeye. sadece yoruluyor ve yorulduğu yerde yığılıp kalıyordu. yığılıp kaldığı yerden tekrar ayağa kalkmak içinse, kendinde ne güç ne de istek buluyordu. aslında, insan biyolojik olarak ölmeden çok evvel, soyut açıdan binlerce kez can veriyordu. hatta ruhsal yönden bitmeden önce, zihinsel olarak defalarca bitiyor ve ardından eziciliğini hissediyordu. varoluşun!"

çok boktan bir durum. bi dönem her akşam konuştuğun, otu boku ne varsa anlattığın kişinin şu an ne yaptığını nasıl olduğunu bilmiyorsun bile. sürekli ekranını açıp kapa yapıyorsun sanki bi mesaj bekliyormuş gibi. elin alışmış. ya da gün içinde yaşadığın şeyleri diyorsun ki akşam anlatırım ama anlatmak istediğin insan artık yok hayatında falan filan.

Allah'ın insana verdiği en güzel bi nimet bence. Cidden bu alışma duygusu olmasaydı çoğu olay nefsimize yüreğimize çok ağır gelirdi. Düşünüyorum alışma duygumuz olmasaydı nasıl geçecekti bu yüreğimizin acısı, kafamızda sürekli kurduğumuz senaryolar...

alışmış kudurmuştan beterdir

İnsana verilen hem lütuf, hem de ceza.

Her şey iyi gidiyorken alışmak güzel de, düzen bozulduğunda çok can sıkıcı oluyor

Alışmak; en kötü kabulleniş galiba.

(bkz: hayatından olaylar anlatmak) ilkokuldayken alışmak konulu bir ödevimiz vardı hikaye yazacaktık. kendi yaşadıkları yere alıştıkları için mutlu mesut yaşayan şirinlerin hikayesini anlatmıştım. köyün bir yerinde bir açıklık bulup ordan şehre gidiyorlardı. kocaman binaların parlak ışıkların etkisi altına girdikleri için sürekli şehre gidip geriye dönmeye başlamışlardı. hikayenin sonunda caddede karşıdan karşıya geçerken arabanın altında ezilip ölüyorlardı. alışkanlıklarımızı terk etmenin zararlarını anlatmaya çalışmıştım berbat bir hikaye

Alışmak... Başta dikiş tutmayan bir yaradır;kanar kanar durur,acıtır,ağlatır.Bir müddet sonra yaradan verir dertlinin gönlüne sabrı da kavuşturur yarayı.Yara kabuk bağlar lakin izi ilk gün ki gibi bir ömür...Mühim olan izleri dal eyleyip üstüne taze çiçekler işleyebilmektir.

En büyük çaresizlik

Hiçbir acı geçmiyor ama süreç içinde alışıyoruz galiba..