aşkı anlatan gelmiş geçmiş en iyi replik

y : necdet sen hiç âşık oldun mu? (necdet güler) y : afedersin bu çok özel bir soru galiba. sormamam gerekirdi. n : yoo, ben buna cevap verebilirim galiba… oldum, evet… hem de harika bir kıza aşık oldum. y : sahi mi? tanıyor muyum? kim? n : i̇şte buna cevap veremem. y : peki nasıl biri? biraz anlatsana, n’olur, çok merak ettim… n : çok güzel, ışıl ışıl biri… o kadar parlak ki o içeri girdiği zaman her şeyin rengi soluveriyor. y : aah, ne güzel!... n : çok canlı, çok neşeli… o kadar neşeli ki onun yanındayken bütün sıkıntılar yok oluveriyor. ve çok akıllı… o kadar akıllı ki yanındayken duygularımı anlayacak diye ödüm kopuyor. y : bütün bunları ona söylemedin mi yoksa? (yasemin’in elleri necdet’in elleriyle buluşur) n : hayır. y : neden? n : çünkü o başkasını seviyor. y : (yüzünü buruşturur)haksızlık bu… n : niye? y : çünkü böyle bir aşka herkes sahip olmak ister. o kadar güzel ifade ediyorsun ki bunları duymalı. n : ama başkasını seviyor. y : aptalın tekiymiş. (necdet “hayır” der gibi başını sallar, yasemin’in gözleri yaşarır) y : bugün çok sulu gözlüyüm kusura bakma. n :hissî olmanın nesi kötü ki? y : sen de öylesin. bu tarafını hiç bilmiyordum. bence ona söylemelisin. mutlaka söylemelisin. n : söylemeye çalıştım. y : eee?... n : anlamadı. y : ama bu kız da yani!.. hatırla sevgili

" aşk kağıt gemilere benzer bir gün ıslanıp batsa da kağıdın bitmedikçe yeni bir gemi yapıp yüzdürme şansın var " yedi numara

-kolyeni bende unutmuşsun, akşam gel al. +yangında düşürdüm sanıyordum. -yangın sayılır.

replik değil ama bir şiir parçası paylaşayım. ''bir orospuyken bir azize, bir azizeyken bir orospu olursun ve ancak aşıkken anlarsın arada bir fark olmadığını.'' demiş ahmet altan. ne de doğru demiş.

mehmet: hani, karanlık bir gecede ıssız bir yokuşu tek başına inerken bir köşeye dönersin de deniz çıkar ya karşına, sonra o denizde bir gemi belirir şıkır şıkır ışıklarla geçip gider sen sevinirsin, hiç nedensiz ama ,sonra için kıpırdar ya hani öyle işte..seni tanıdığımdan beri bir gemi geçiyor içimden hep ama

aşkı sorsalar uzun uzun seni anlatırdım

huzur bazen sigaraydı, bazen 35lik rakı. ama asla sıcak bir omuz olamadı, büfelerde yoktu. çünkü poşete sığmazdı.

hayatın sevda karşısında ne önemi var?

eğer bir kelime varsa birini tüm -farklılıklara rağmen-(tam çeviremiyorum) taşımaya ve onun her istediğini seni ne kadar mahvetmese yerine getirmek istemeye bu aşktır. eğer birini seversen durmazsın.asla! ne kadar insanlar gözlerini devirip sana manyak dese bile hatta özellikle o an... sen sen sadece pes etmezsin.çünkü pes edersen mesela tüm dünyanın tavsiyesine uyar ve hayatına devam eder başka birini bulursan bu aşk olmaz bu.. bu... başkabir -desposibel- (çeviremedim) olur. bu uğruna savaşılacak bir şey değil. bu o deil. -how i met your mother-

"Sana geldim. Gelmeyecektim. Yolda gelmemem için elli tane sebep saydım ama sebepleri saydıkça fark ettim ne kadar çok gelmek istediğimi."

Biz ayrı ayrı cümlelerde şiir gibiyiz de bir araya geldiğimizde devrik bir cümleden öteye gidemiyoruz.

“Nasıl bir şey bu biliyor musun? Hani karanlık bir gecede, ıssız bir yokuşu tek başına inerken, bir köşeye dönersin de deniz çıkar ya karşına. Sonra o denizde bir gemi belirir, şıkır şıkır ışıklarla geçip gider sen sevinirsin. Hiç nedensiz ama... Sonra için kıpırdar ya. Hani öyle işte... Seni tanıdığımdan beri bir gemi geçiyor içimden. hep ama...'' (bkz: çemberimde gül oya)

''gerçek aşk bulunmaz, inşa edilir.'' (bkz: gurur ve önyargı)

popüler yapımları bir kenara bırakaraktan aklıma gelen ilk üç; asiye, ben seninle karşılaşacağımı bilseydim başka türlü yetiştirirdim kendimi. tertemizim bahtiyar. asiye içime düştüğü günden beri tertemiz. çok güzel, ışıl ışıl biri. o kadar parlak ki; o içeri girdiği zaman her şeyin rengi soluveriyor.

O bana mektup yazardı, ben ona yazamazdım. Elin kızının evine mektup mu gönderilir? Ayıptır. Yaşadığı şehirde bir gazete çıkardı, ben o gazeteye şiirler yazardım. Herkes şiir diye okurdu ama Mihriban bilirdi ki kendine mektuptu onlar. (bkz: Abdurrahim Karakoç)

Masumiyet filmindeki Haluk Bilginer tiradı Şimdi diyeceksiniz ki "Ulan bu hiç romantik değil." evet değil. Aksine çok pis. Çok realist. Bekir, Uğura aşık. Hem isyan ediyor, hem küfür ediyor kaderine hem de Uğur nereye giderse gitsin onu takip etmeye devam ediyor. "Bir gün dükkana bu orospu çıkageldi. Hiç unutmam, görür görmez cız etti içim." İşte aşk, bu sokak ağzı ile kurulmuş cümlenin içinde gizli.

gelmiş geçmiş en iyi değil ama; " Gözlerin o kadar yeşil ki, öpsem gözlerinden, dudağımda bir orman filizlenir. " - Leyla ile Mecnun -

“Karda donmak üzeresin, uyumak tatlı geliyor ama sen öldüğünün farkında değilsin.” Repliğin bulunduğu sahne

İlişkimiz kolay olmayacak. Gerçekten zorlu olacak ve buna her gün katlanmak zorunda olacağız. Ama ben bunu istiyorum. Çünkü seni istiyorum. Senin tamamını sonsuza dek istiyorum. Benim için bir şey yapar mısın lütfen ? Benim için hayatının 30-40 yıl sonrasını gözünün önüne getirmeye çalış lütfen. Eğer o adamla görüyorsan git ! Seni bir kez kaybettim ve eğer gerçekten istediğin oysa sanırım tekrar kaybetmeye dayanabilirim. Ama sakın kolay yolu seçme !

+Kızken kaçtın geldin bana. Montunun pembesi soldu, hâlâ da aynı ayakkabı. Alamadım ki sana şöyle her şeyin en iyisinden. -Ayakkabılar eskir ve Ali'm,her şey eskir. Bak sen hâlâ sevdiğim adamsın,sen eskime.

abi deme bana asuman.

“deli gibi uykum var Nermin gözlerimi tankerler boşaltıyor gözlerini gözlerimden al beraber bir şeylere bakalım elimden hiçbir şey gelmiyor inan elimi çabuk tutman lazım ben ki böbreklerimle hayata bağışlanmışım anlamak istemediğim bir şey var gülüşünde istimlak edilmiş gövden ne kadar da kanlı duruyor sermayenin dişinde böyle ru be ru böyle eli belinde müteyakkız sittin sene geçse anlaşamayız beraber bir şeylere bakalım Nermin bakmayalım hiç birbirimize” Alper Gencer (bkz: tutunamayanlar)

-Aşk mı? +Aşk. -Memleket bu haldeyken? +Evet Küçük Hanım! Aşksız bir yürek çorak bir ülkedir, hiçbir şey yetişmez orada. İnsanı sevmeyi bilmeyen memleket sevmeyi nereden bilecek? Vatanım Sensin

Aşka yürek gerek anlasana her defa yanıyorum ama gitmeliyim yaranı sarıp acını dindiremem bak bana ben acının ta kendisiyim

+kolyeni bende düşürmüşsün, akşam gel al - yangında düşürdüm sanmıştım +yangın sayılır.

-bulutlar... +ne bulutları ramazan bey? -hani birbirine çarpar da, şey olur ya canım... +ne olur? -du bakim ne olurdu... nolurdu? +ne nolurdu? -hani böyle siyah bulutlar birbirine aniden vurur da foşur foşur böyle bir ses çıkar ya canım... +şimşek?! -e evet şimşek! bihter hanım sizi tebrik ederim. işte bende size karşı böyle bir şimşek aşkı başlamış bulunuyor. oh be...

Bu kadar güzel anlatan yok başka bir replik olamaz. " Sıfır bir değer değildir. Bir sayı bile değildir. Ancak başka bir sayının yanına gelince değer yaratır, tıpkı sevda gibi. Sevdanın da tek başına bir değeri yok. İlle de biri olmalı. Sıfır ne kadar çoksa sayı o kadar çoğalır. Sevda ne kadar çoksa insan o kadar çoğalır, büyür. Biri dese ki 'sevdamı al kendine ekle, bir ömür ile çarp, sonra sonsuza eşitle.' yine değeri sıfır olur mu senin için ?"

sevgi neydi? sevgi iyilikti, sevgi dostluktu, sevgi emekti -selvi boylum al yazmalım

Jenny: Çok korktun mu? Forrest: Bilmiyoruma ama bazen yağmur diner gökyüzü açılırdı. Gökyüzü milyonlarca yıldızla dolardı ya da dağdaki gölde gökyüzü iki katmış gibi görünürdü. Çölde güneş doğarken yeryüzünün nerde başlayıp nerde bittiğini anlayamazdım. Jenny: Keşke ben de orada olsaydım Forrest: Oradaydın ... Koş Forrest baba.. Koş..

-Dünyanın ekseni kaydı behzat. Oniki santim yerinden oynadı. Sen bana bir santim yaklaşmadın. (bkz: behzat ç)

(bkz: seviyorum merkez)

Bir kalbi sarmak bir vücudu soymaktan daha kolay olabilir miydi? Aşk tam olarak bazen buydu. Tek nefeslik mesafede korkudan titrerken kalbin çoktan birinin göğüs kafesini sarmış olmasıydı. Çarmıha gerilmiş gibi öylece uzanmaktı. Daha önce kimseye dokunmamışsın gibi, bildiğin tüm bu fiziksel kanunları unutmaktı. Ruhun yürek yemişçesine bedenine meydan okumasıydı, seninle bir parça cesaret paylaşmamasıydı. Organların birbiriyle savaşlar verirken, bir de kendi benliğinle savaşmaktı. Kendi savaşında başkasına esir olmaktı. Kalbin durmak istercesine kazandığını haykırırken, teklerken; yaşam sevinciyle nefes almaya başlamaktı. Tek atımlık bir nabızda, yine yarım seslik solukta onun ismini diyezlerle fısıldamaktı. Hırıltılar bile ince çıkardı genzinden, bemol çığlıklar atmaktı. Kaybettiğini anlamaktı. Arada kalmaktı işte. Hiçbir zaman, kendi sesini duyarak konuşamamaktı. Hep eksik olmaktı ama o eksiklerinin tamamlanmasıydı. Sessiz olduğun her an biraz daha eksilmek, sonunda yarım kalmaktı. Kalbin kendi kaburgalarını kıracak güçte yırtıcı bir kuşken, yine gidip usulca onun kafesine uçmasıydı. Göğsündeki boşluğun ağıtlar yakmasıydı. Hasretin yankısıydı. Bir insanın yanına bir kedi köpek yavrusu misali kıvrılmaktı. Çünkü aşk, kalbin kanat çırparak onun yatağını mağrur bir güvercin gibi bulmasıydı. Özgürlüğünden sıyrılmaktı. Onda tamamlanmak isterken, onda eksik kalmaktı. Tüm yaşam damarlarımdan melek kanatları örmek istedim. Bir kraliçe tacı takmaktansa bu kanatları kuşanıp, senin cehennemine atlayabilirdim. Tanrı’ya ihanet eden bir melek daha; seni böyle örnek almak isteyen bir kız çocuğu gibiydim. İnsan formunda köprücük kemiklerine tutunmasıydı parmakların, o kırılgan kemiklere çatlatırcasına asılmaktı. Göz yaşlarını oraya akıtmaktı. Öyle güçlendirmek, hatta kaynatmaktı. İşte senden böyle yardım dilendim. En zayıf yerinde salına salına uykuya dalmak isterken, orayı kendi tuzumla güçlendirmekle yetindim. İliklerindeki acıyı daha da arttıracağımı tahmin edemedim. Aşkın aynı anda ağlamak olduğunu bilemedim. Gücünden güç almak isterken senin de buna muhtaç olduğunu sezemedim. Aşk merhemdi. Önceki hayatında yediğin tüm nanelerin ancak ve ancak acısının kalmış olmasıydı. Acıyan dilinin sıcaklığının damağını kurutma pahasına, bazı sözleri bir başkasının hayatında kader kitabına yazmaktı. Dişlerin kelimelerini bilese de bir ninni okumaktı. Çoktan zehirlenmişken bir insanı panzehirle donatmaktı. Zehirli düşünce balonlarını patlatıp öfkeden kudursan da bir başkasının zihninde zırhlı umut ışıkları yakmaktı. Paslanmaz, patlamazlardı. Kimse dokunamazdı. Korumaktı. Kendini çocukken koruyamadığın her şiddete karşın bir başkasını kundağa sarmaktı. Bir başka yetişkinin kalbinin kırıklarını kendine saklamaktı. Biriktirmekti onları, kendi kırıklarını yapıştırmak bir yana; kendini hiçe saymaktı. Ferahlık aramamaktı; fakat bir an şaşırtıcı şekilde bir başkasının dudaklarında bir nane şekerinin tadını almaktı. Şimdiye dek tatlandırıcılarla kendini uyuşturan bünyene, şekerle bir altın vuruşu yaşatmaktı.