y : necdet sen hiç âşık oldun mu?
(necdet güler)
y : afedersin bu çok özel bir soru galiba. sormamam gerekirdi.
n : yoo, ben buna cevap verebilirim galiba… oldum, evet… hem de harika bir kıza aşık oldum.
y : sahi mi? tanıyor muyum? kim?
n : i̇şte buna cevap veremem.
y : peki nasıl biri? biraz anlatsana, n’olur, çok merak ettim…
n : çok güzel, ışıl ışıl biri… o kadar parlak ki o içeri girdiği zaman her şeyin rengi soluveriyor.
y : aah, ne güzel!...
n : çok canlı, çok neşeli… o kadar neşeli ki onun yanındayken bütün sıkıntılar yok oluveriyor. ve çok akıllı… o kadar akıllı ki yanındayken duygularımı anlayacak diye ödüm kopuyor.
y : bütün bunları ona söylemedin mi yoksa?
(yasemin’in elleri necdet’in elleriyle buluşur)
n : hayır.
y : neden?
n : çünkü o başkasını seviyor.
y : (yüzünü buruşturur)haksızlık bu…
n : niye?
y : çünkü böyle bir aşka herkes sahip olmak ister. o kadar güzel ifade ediyorsun ki bunları duymalı.
n : ama başkasını seviyor.
y : aptalın tekiymiş.
(necdet “hayır” der gibi başını sallar, yasemin’in gözleri yaşarır)
y : bugün çok sulu gözlüyüm kusura bakma.
n :hissî olmanın nesi kötü ki?
y : sen de öylesin. bu tarafını hiç bilmiyordum. bence ona söylemelisin. mutlaka söylemelisin.
n : söylemeye çalıştım.
y : eee?...
n : anlamadı.
y : ama bu kız da yani!..
hatırla sevgili