ağlanan saçma şeyler

küçükken evdeki buzdolabı boş kesin fare girdi yedi yemekleri diye ağlamışım meğerse fakirmişiz

küçükken annemle simit alıp amcamlara gitmişiz.simidimin yarısını yiyip doydum demişim.yengem de simidi yemiş.sonra aralıksız 2 saat simidimi niye yedin kadın diye ağlamışım.

rüyamda kör olduğumu gördüğüm için ağladım.. bir yerde ağır hasta olduğunu öğrendiğim herhangi biri için ağlıyorum.. bazen durup dururken ağlıyorum.. bazen gece olduğu için ağlıyorum.. ha bir kerede saçlarım çok uzunken birden kestirdiğim için ağladım. genel olarak saçmalar..

o'nun gelmemesine. "be aq salağı gelmeyecek, olmayacak niye her şarkı da ağlıyorsun" diye kendime ağladıktan sonra da kızarım.

ağlamak değilde çizgifilmlerin en can alıcı sahnelerinde hep gözlerim dolar :/

5 ya da 6 yaşındayken babam ameliyat olmuştu anneme ne olacak şimdi dediğimde "babana at bacağı takacaklar kızım" demişti ulan hüngür hüngür ağlamıştım benim anormallik anneden kaynaklı.

sevmiştim. sonra anladım ki sevmek gerçekten çok saçma. tek ben seviyormuşum çünkü.

adet dönemimde kardeşim evde çikolata ve kola bırakmamış diye hüngür hüngür ağladım

(bkz: leyla ile mecnun klipleri) bir çok insan saçma bulsa da, bence değil.

penguen belgeseli izlerken ağlamıştım. sanırım en saçma olanı oydu.

anlatıyorum toplaşın. annemden ayrı geçirdiğim ilk yaşgünümden bir gün sonrası, akp ilk defa iktidara gelmiş(evet, o kara gün). 10 yaşlarında falanım. yengemin köyünde yaklaşık 30 hindiyi kızdırıp hunharca köy meydanına kadar kovalanmışım perişan bi halde eve dönerken kuzenimi gördüm. dilimi şaklatıyorum bi taraftan, birden bana doğru koşarak "sakın öyle yapma dilini annen ölür!" dedi gerizekalı. ben bi haykırıyorum ama köyün ortasında, kafam da kaşınıyo bi taraftan deli gibi, bitlenmişim salak kuzenim yüzünden farkında değilim. eve doğru çığlık çığlığa koşarken bi taraftan sinsiden dilimi şaklatıyorum hala. kendimi durduramıyorum, durduramadıkça daha çok ağlıyorum. allam nolur bi şey olmasın nolur diye ciyaklarken yengem gördü. sanıyo ki hindiler gagaladı. halbuki gerizekalı kızı headshot yaptı bana. anlattım durumu "e yapma sen de" dedi. kuzenimin kıçını kızarttı vura vura. hindileri de kümese soktu. böyle bi anım var. not: akşamına kafamıza mazot dökülüp bitlerimiz ayıklandı. wasted.

antalya'da yaşadığımız için pek kar görme fırsatım olmamıştı. okuduğum şehirde ise baya kar yağıyordu. arkadaşıma karın altında benimle yürümesi için ısrar etmiştim ama o kabul edene kadar kar yağışı kesilmişti. çok sinirlendiğim için yolun ortasına oturup karın altında yürüyemedim diye ağlamıştım.kdksksnsksnsks bir de odamın dolap kapağı yanlış takıldı diye ağlamışlığım var. genelde sinirlenince ve karşı taraftan hırsımı alamadığım zamanlar ağlarım ki bu da takdir edeceğiniz üzere çok gerizekalı şeyler yüzünden oluyo

varlığı zarar yokluğu zarar

dün gece the notebook filmini izledim final sahnesinde dayanamadım ağlamaya başladım. babam yanıma gelip ne oldu kızım deyince, yetmezmiş gibi babama sarılıp ağladım. bu aralar çok duygusalım.

ilk sarhoş olduğum zamanlar... lisede evde arkadaşlarla toplandık alkol iciyoruz bir yandan playstation'da pes 2006 oynuyoruz o dönem, turnuva yaptık neyse bir tanemiz kazandı oyunu. daha sonra oyunun sonu geldi kayan yazılar ve japonca tuhaf bir müzik çalıyordu. kendimi daha fazla tutamadım ''bu japonlar ne güzel oyun yapıyor ya böhüü'' diye hıçkıra hıçkıra ağlamıştım. hala o arkadaşlar beni gördükçe taşak yaparlar bu konuda.

annem öğretmendi neyse ilk okulda aynı okuldaydık ama benim öğretmenim değildi sınıf arkadaşlarım beni kızdırmak için 'öğretmenin kızısın diye hava atma' derlerdi bende her seferinde ağlardım salaklığa bak

kötü geçen bi günün ardından eve gelip, dolaptaki ton balığının kardeşim tarafından götürüldüğünü görünce ağlamıştım. (bkz: başıma ne gelirse yemekten gelecek)

ağlarken aynaya bakıp ağlarken çok çirkinim diye bi daha ağlamıştım sonra rimelim aktı diye tekrar. ergenlikte yaşadığım kafayı özlüyorum. çünkü şimdi ağlayamayacak kadar hissizleştiğimi fark ettim

annem eve geldiğimde yemek yapmadığı için aglamistim

2 yıldır ağlayamıyorum olmuyor

ortaokulda bir yaz tatilinde 1 haftalığına izci kampına gitmiştim. kamp alanı ümraniye'deydi. aynı şehir yani öyle yakın. giderken annemin babamın ve kardeşimin fotoğrafını yanımda götürmüştüm. gittiğim gün başladım fotoğraflara baka baka ağlamaya. ama öyle böyle ağlama değil tüm gün çadırda oturup ağladım bir hafta boyunca. ne aktivitelere katıldım ne yemek yedim ne eğlendim. eve döndüğümde üzüntü ve açlıktan 4 kilo vermiştim.

balığımız vardı normalde kardeşimin odasında dururdu ben de dedim ki ben balığa daha iyi bakarım odama aldım odama aldıktan sonra 3 4saat sonra öldü 1 hafta boyunca katilim diye kendimi odaya kapattım kimseyle konuşmadım sürekli ağlamıştım

yolda yururken gordugum kedinin ayagi kirik diye aglamistim :(

sokakta alman oynarken anne cikinca ağlamistim :(

arkadaşımın sevdigi çocuk bi kızı eve atıp sonra kızı hiç arayıp sormamış . arkadaşım bunu bana anlatırken hönkürerek ağlayıp bir de bunun yüzünden ailemle kavga ettim. (bkz: lan ben niye böyle bi şey yaptım )

ya çok güldük kesin ağlıycaz diyip ağlamak...

az önce kulağımın acısına dayanamayıp piercingimi çıkardım sabah kapanacağını bildiğim için ağladım

zootopia filmindeki tilkiyle tavşanın tartismasina aglamistim duygulandım diyelim. belki de gözüme toz kaçmıştır. :(

bir keresinde muhteşem yüzyıl izlerken ağlamıştım. ama anne-oğul sahnesiydi saçma değildi.

annemin fasulye yapması.sevmiyorum abi ne yapıyım.

2,5 senedir kullandığım ve muhattap olduğum her insanın gözünün olduğu, hatırı sayılır da bir miktar para verdiğim bi güneş gözlüğüm var. neyse geçen aylarda memleket trabzon'a gitmiştim 15 günlüğüne. gittiğim her yerden çıkarken özellikle gözlüğümü kontrol ederdim aman unutmiyim, o kadar insanın gözü var diyerekten. velhasıl, dönüş vakti geldi. abim beni ve annemi havalimanına götürüyor, yaklaşmışız.. derken gözüme güneş vuruyor, annem çıkarıp gözlüğünü taktı. ben de elimi çantama uzattım, kutuyu buldum ve bir hafiflik farkettim.. yine de bi yerde unutmuş olma ihtimalimi zerre aklıma getirmiyorum falan derkeeen; bi açtım gözlük yok! çantanın her yerine baktım fakat yok yok yok.. anında ağlamaya başladım. bildiğin hıck hıck ağlıyorum. uçağı beklerken oturup zihin köşküme (bkz: sherlock holmes) bir yolculuk yaptım ve hafızamı geri sardim. abime mesaj attım ve portmantoya bakmasını söyledim. abim, gözlüğü takıp foto çekinip "buni mi arayisun" diye mesaj attı :d gözyaşlarımı sildim, sonra durup düşündüm(arada böyle mantıklı şeyler de yapıyorum yani, yanlış olmasın) ve dünyanın en salakca şeyine ağladığımı farkettim. sonuna kadar okuyanlardan, beklediklerini alamadıkları için özür dilerim ama başlık zaten saçma şeyler değil miydi yani? çok da göze batacağımı sanmıyorum :d

ilkokulda küfür duyunca ağlıyodum dünyanın en saçma şeyi hgghdyfhgf

ilkokulda zayıf bünyeye sahip olmamdan dolayı her sabah yürürken soğuktan ağlardım , evden çıkmadan önce kendime her gün " bu sabah ağlamıcam " derdim ama nafile , sonuç hep aynıydı :d

23 nisan kutlamalarında, yarışlar düzenlenirdi. yumurta yarışına katılmıstım. bir kız yumurtasını kaşığa yapıştırmış. yarışın sonlarına doğru başabaş gidiyoruz, sadece ikimiz kaldık. o kazanmıştı ve yapıştırdığı ortaya çıkmasına rağmen ödülü almıstı. çok ağlamıştım.

ben matematikten 98 aldım diye ağlamıştım 6. sınıftayken ne salakmışım lan😂😂😂

bir öğretmenimle iddialaşmıştım ben sizin sınavınızdan 100 alabilirim diye. o da ben istersem alamazsın demişti. sonra sınavda hoca nokta koymayı unuttum diye 1 puanımı kırmıştı 99 alıp ağlamıştım

küçükken anneme benim telefonum var ama hiçbir arkadaşımın yok onları arayamıyorum söyle onlara da alsınlar diye ağlamıştım..

birinci sınıfta yazıya yeni başladığımız zaman annemler hep bana yazdırıyordu. sizin burda eşşeğiniz mi var hep bana yazdırıp izliyorsunuz diye ağlamıştım.

sınav döneminde psikolojim bozulmuştu her şeye ağlar hale gelmiştim, bi gün eve geldim asansörle yukarı çıkarken bu asansör niye bu kadar yavaş çıkıyor diye oturup ağladım asansörün içinde ağlamam bitene kadar asansörden inmemiştim

şampiyonluk maçlarındaki gollerden sonra hep gözlerim dolar.

duygusal film

böcek gördüm diye oturup hıçkıra hıçkıra ağlamıştım. ne zaman aklıma gelse ürperiyorum

aylar sonra kokusunu içime çektiğimde ağlamıştım

sebebini hiç bir şekilde bilmeyip günlerdir içlenip içlenip ağlıyorum, durduramıyorum kendimi bi türlü. ve en kötüsü de yanında ki insanlar sana neden ağladığını sorduğunda ağlamaktan cevap verememektir

alex in takımdan gidişi

lisede ingilizce dersinde david guetta'nın playhard şarkısını camdan dışarı bakarak dinliyordum(kafalar öyle bozuktu ki hoca kızmıyordu bile) görevli mehmet amcanın çimleri biçtiğini görünce ağlamıştım neden bilmiyorum

agsjajsi platoniğim takipten çıktı diye saatlerce ağlamıştım agdjakjdia

ben ağlayamıyorum lan nasıl yapabiliyosunuz

ablamın evlenmesi söz konusu bile değilken evlenmesine diye ağlamıştım evlenirken de bi tek ben ağlamamıştım bu kadar saçma sapan bir insanım