10 aralık 2016 istanbul patlaması

arabayı süzen plazanın otoparkına park ettik, çıktık stada doğru yürüyoruz. polisler bursalıların geleceği yol üzerinden sağlı sollu toplanmış olay çıkmasın diye bekliyolar. birinin yanından geçerken "abi bu bursa çocukları ne taraftan gelicek orda bekleyelim" dedim şaka amaçlı. güldük, "diktiniz yine bizi buraya" dedi bana. tekrar güldük ama üzüldüm biraz, bizim sikimizin keyfine şu kadar adamı buraya topluyoruz yazık dedim kendi kendime. çok sürmedi üzüntüm, üç adım sonra unuttum. bursa'ya söve söve yürüyoruz stada, elimizde biralar, keyifler on numara. maçta bağırdık çağırdık, sövdük mutlu mutlu çıktık. maçtan sonra oturduk maçka parkına, biraları yuvarladık biraz maç sohbeti, dedik hadi kaçalım trafik açılacak gibi değil. arkadaş arabayı almaya otoparka indi, biz 3 arkadaş tam bombanın patladığı yerde bekliyoruz. beleştepeyi bilen bilir, tam deplasman tribününün arkası. ordan geçenler içerdeki bursalılara sövüyo falan gülüyoruz eğleniyoruz. arkadaş geldi bindik arabaya, 10 dk ya geçti ya geçmedi. öyle bir ses ki, şehrin karşı yakasından duyulmuş. trafiğin içinde kaldık ne oldu bilmiyoruz. toplum olarak öyle bir hale gelmişiz ki, insanın aklına ilk bomba geliyor, terör geliyor. yok dedik o kadar polis vardı, süzen'e aracı 5 plakalı bakan gelmiş gördük, bu kadar güvenlik önlemi içinde ne bombası. telefonlar çalmaya başladı, "oğlum iyi misin bomba patlamış." son 2 yılda telefonda bu soruyla sık sık karşılaşan bir evlat olarak "iyiyim anne biz çıkalı çok oldu merak etme" dedim. dedim, dedim ama yandı içim. bi bira daha içseydim, adımları biraz daha yavaş atsaydım, o telaşla beni arayan annemin telefonunu açamayacaktım. düşündüm, şurda ölsem ne yapar annem dedim. utandım, ne kadar benciliz, acaba kaç kişi sevdiğini arayıp ulaşamıyor dedim. üzüldüm, bi kaç saat önce şakalaştığım, haline sadece 3 adım kadar üzüldüğüm polis geldi aklıma. belki o da öldü orda, ailesi aradı ulaşamadı ona. "diktiniz yine bizi buraya" diyip tebessüm edişi geldi aklıma. tam evine gidecekken, tam oh be bitti bugün diyecekken verdi belki son nefesini. midem kaldırmıyor bu rezilliği, bu basitliği, bu ucuzluğu. yine teğet geçti ölüm, bok yoluna gidip arkadam şehit dedirtmedim yine. adımın başına # eklenmedi henüz. henüz ölemedik gençliğimizin baharında ama ölüme çok alıştık.

dün klavyeler konuştu insanlar birbirine sayıp sövdü "bunu sen yaptın" bile dedi, bugün giydiğimiz siyahlar konuşacak, sol göğsümüzde minik kurdeleler olacak, yarın da her zamanki gibi bu patlamayı da unutacağız. ali deniz'i, ozancan'ı, ve nicelerini unuttuğumuz gibi. ölenlere allahtan rahmet, ailelerine başsağlığı; yaralılara acil şifalar diliyorum.

istihbaratın 37 gün önce alındığına dair haberler var ne kadar doğru bilmem twitter'da 19.sırada ülke gündeminde eğer bu doğruysa ve bilerek önlem alınmadıysa gerçekten hainliktir.

iş için batman da kalıyorum aslen de batmalıyım, bugün mağaza da duyduklarımdan sonra memleketimden soğudum, iki kişi aralarında ben canlı bombalara üzüldüm gerisini boşver dedi duydum bunun ardından bi tane eşyanın fiyatını sordular satılık değil dedim peki bu bu da değil size burda hiç bir şey satmıyorum, mağaza müdürünü çağır dedi benim zaten dedim çıkın mağazadan yoksa güvenliği çağırırım diye çıkardım dışarı, merkeze şikayet etmişler aradı bende olanı biteni anlattım teşekkür edip kapadılar. böyle bir orospu çocukluğu görmedim sinirden elim ayağım titriyor ibnenin evlatları!!!!

alışmayacağız orospu çocukları alışmayacağız

sonrasında magazin haberleri repliğinin yerine sonrasında başka bir şehit haberi denilecek duruma geldik. bizi bu hale sokanların allah bin türlü belasını versin

doğduğum güne lanet olsun

olay üstünden tam bir yıl geçti. tüm şehitlerimizi saygıyla anıyor ailelerine tekrardan baş sağlığı diliyorum.