arabayı süzen plazanın otoparkına park ettik, çıktık stada doğru yürüyoruz.
polisler bursalıların geleceği yol üzerinden sağlı sollu toplanmış olay çıkmasın diye bekliyolar.
birinin yanından geçerken "abi bu bursa çocukları ne taraftan gelicek orda bekleyelim" dedim şaka amaçlı. güldük, "diktiniz yine bizi buraya" dedi bana.
tekrar güldük ama üzüldüm biraz, bizim sikimizin keyfine şu kadar adamı buraya topluyoruz yazık dedim kendi kendime.
çok sürmedi üzüntüm, üç adım sonra unuttum.
bursa'ya söve söve yürüyoruz stada, elimizde biralar, keyifler on numara.
maçta bağırdık çağırdık, sövdük mutlu mutlu çıktık.
maçtan sonra oturduk maçka parkına, biraları yuvarladık biraz maç sohbeti, dedik hadi kaçalım trafik açılacak gibi değil.
arkadaş arabayı almaya otoparka indi, biz 3 arkadaş tam bombanın patladığı yerde bekliyoruz. beleştepeyi bilen bilir, tam deplasman tribününün arkası. ordan geçenler içerdeki bursalılara sövüyo falan gülüyoruz eğleniyoruz.
arkadaş geldi bindik arabaya, 10 dk ya geçti ya geçmedi. öyle bir ses ki, şehrin karşı yakasından duyulmuş. trafiğin içinde kaldık ne oldu bilmiyoruz. toplum olarak öyle bir hale gelmişiz ki, insanın aklına ilk bomba geliyor, terör geliyor. yok dedik o kadar polis vardı, süzen'e aracı 5 plakalı bakan gelmiş gördük, bu kadar güvenlik önlemi içinde ne bombası.
telefonlar çalmaya başladı, "oğlum iyi misin bomba patlamış." son 2 yılda telefonda bu soruyla sık sık karşılaşan bir evlat olarak "iyiyim anne biz çıkalı çok oldu merak etme" dedim.
dedim, dedim ama yandı içim. bi bira daha içseydim, adımları biraz daha yavaş atsaydım, o telaşla beni arayan annemin telefonunu açamayacaktım. düşündüm, şurda ölsem ne yapar annem dedim. utandım, ne kadar benciliz, acaba kaç kişi sevdiğini arayıp ulaşamıyor dedim.
üzüldüm, bi kaç saat önce şakalaştığım, haline sadece 3 adım kadar üzüldüğüm polis geldi aklıma. belki o da öldü orda, ailesi aradı ulaşamadı ona. "diktiniz yine bizi buraya" diyip tebessüm edişi geldi aklıma.
tam evine gidecekken, tam oh be bitti bugün diyecekken verdi belki son nefesini.
midem kaldırmıyor bu rezilliği, bu basitliği, bu ucuzluğu.
yine teğet geçti ölüm, bok yoluna gidip arkadam şehit dedirtmedim yine. adımın başına # eklenmedi henüz. henüz ölemedik gençliğimizin baharında ama ölüme çok alıştık.