özlemek

Hanimi cok ozledim.

Birini çok özledim, özlediğim detayları falan da yazasım var ama okur görür yazar falan diye yazamıyorum. Ama özledim yani orası kesin.

ben eskiden olduğum kişiyi özlüyorum. kendime ait basit hobilerimin olması hoşuma giderdi. hayatımı dar bir alanda yaşama isteğim hoşuma giderdi, şimdi o küçük alana bile ait olamıyorum. çevremdeki insanlara değer vermek hoşuma giderdi, şimdi kimsenin hassasiyetlerini bile düşünemiyorum. haklı olduğum bir konuyu savunup üstüne giderdim, artık haklı olan tarafta olmak bile yoruyor. bir şeyleri merak ederdim, peşinden koşardım. şimdi çevremdeki her şey benden bağımsız devam edebilir, ben de kenarda durup seyredebilirim. yolda yürürken bir anda durup gözünü kapatan, her şeyin yoluna gireceğini kendine söyleyen ve buna inanan biri olmayı özlüyorum.

Özlemek nasıl bir şey anlatayım; Deli gibi gitmek,kavuşmak istiyorsunuz don bir kezde olsa sarılmak kokusunu içine cekmek ama adım bile atamıyorsunuz işte insanı bu duygu her şeyden çok maf ediyor.

İnsan bir kişiyi özlemiyor aslında o kişiyle yaşadığı duyguları özlüyor..

görünmez bir el kalbimi avcuna almış, aralıklarla kor közü değdirip çekiyormuş gibi bir his.

Özlemek demeyelim de eskiyi hatırlayıp hüzünlenmek diyelim

Mehmeti çok özledim yemin ederim çok özledim

O kadar çok kişiyle o kadar çok anım var ki. Neyi, kimi özleyeceğimi bilmiyorum. Tek bildiğim şu an sadece geçmişte kaldıkları.

En çaresiz hislerden biri sanırım. Geçen tek bir dakika bile geri gelmiyorken geçmişe, geçmiştekilere, hiç gelemeyeceklere duyulan özlemin çaresi yok.

hayatıma dair bir amacımın olduğu, hedefimin olduğu zamanları özledim. bir şeylere inandığım, bir yerlere ait hissedebildiğim zamanları özledim. hedefim adına bir şeyler yaptığım zamanları özledim. olan biten her şeyin geçmişini sikim.

burnumu ucunda geçmeyen sızı, başımı yaslayacak bir omuz bulamamak kimsesizliği, dert anlatacak yareninin olmaması. dünyanın en can yakıcı hissi. karşısında yüzüne bakarken öpmeyi özlediğim, sen şimdi benimle değilken ben özlemenin hangi evresindeyim?

özlem duygusu ile içine girilen hal. ruhumun gerçek cıvıltısını özledim. geldiğinde/gelirse bir adet yaşar kurt patlatıcam.

sıfır.

insan özlüyor evet ama neyi? birlikteyken yaşadığın derin duyguları mı yoksa onu mu?

Neyi özlediğimin bile farkında değilim artık sanırım geçmişin acı günleri ile tatlı günlerini de unutmaya başladım en iyisi anı yaşamak..

sohbetini özlediğim biri var fakat bunu kendisine söylememi hak ettiğini düşünmüyorum.

çok özledim.. böyle ona sarılsam bütün yorgunluğum geçecek gibi ama şöyle bir durum var annesi dövdüğü halde ağlayan çocuk gibiyim, yoran o ama ben ona sarılsam dinleneceğim..

Öyle bir his ki tarif bile edemem. Yanımda olduğu hayalini kurmak bile öyle bir huzur ki. İliklerime kadar özledim. Henüz karşı karşıya gelip konuşmasak bile sesini, yüzünü, sıcacık kollarını, gülüşünü çok özledim.

Kalp sızısıdır diyebiliriz. İçte yanan kırk mumdan en sona kalan ve hiç sönmeyenidir. Ve en çok da ümitlerini özlersin. Bir daha asla eskisi gibi olamayacak her yolun başında içinde taşıdığın ümitleri.

Özledim. Önemsenilmeyi özledim sanırım. Hani günümü soracak biri bile olsa yeterli fazlasıyla. Sosyalleşmeyi özledim arkadaşlarla gezmeyi. Mutfakta bir şeylerle uğraşmayı özledim. 23 yaşında evden dışarı adımımı atamıyorum. Bu yaşlarımı çok özleyeceğim ve çok pişmanlık yaşayacağım çünkü elimden kayıp gidiyor

bazen insan kendini özlüyor sadece. özlemlerin büyük çoğunluğu özlediğimiz kişilere değil, o anlardaki kendimize dairdir. bazen kişilerden tamamen bağımsız olarak, kendimizi özlediğimizi de fark edebiliriz.

Özlenen bir ölüyse, sen de toprağın altına girene kadar asla dinmeyecek boktan bi duygu işte.

bebeğim ben seni özlüyoruuuuum Özlüüüüüüü yooooooğ ruuuuum

bir binanın bahçesindeki leylaklar yola doğru sarkıyordu lisede eve gidip geldiğim yolda. Ben normalde hiç sevmezdim leylak kokusunu, bana ağır gelirdi. O zamanlar hoşlandığım çocukta o yoldan geçerdi. Git gel git gel ben o kokuya da o çocuğa da alıştım. Çok sonradan yıktılar o binayı, bahçesi falan dağıldı. Bir tek benim aklımda görüntüsü kaldı.Bir de artık çok sevdiğim leylak kokusu,gerçi ben her çiçeği severim orası ayrı.

Bir daha hayatında olmayacağını bildiğin birinin kalbinin her zerresini kaplamasıdır.

Onu her özlediğimi hissettiğimde adeta kalbimden birşeyler çekiliyor, insan içinde uçan kelebekleri de özlüyor

Özlemek çok değişik bir duygudur. Bazen boğazınızda bir yumru oluşturur bazense kalbinizde bir delik. Aklınız bulanır düşünemez sağlıklı. Kalbiniz ağrır hissedemez dünyayı. Kim bilir belki bulur yeniden hayatı. Özlemek değil miydi? Bekleyeni meşgul kılan. Araya girmiş zaman. Özlemse pek yaman.

Artık Özdemir Asaf gibi düşünüyorum şöyle; "Eskisi kadar özlemiyorum seni. Ve ağlamıyorum olduk olmadık zamanlarda. Adının geçtiği cümlelerde gözlerim dolmuyor. Yokluğunun takvimini tutmuyorum artık."

Unuttun mu beni? Her şeyimi

özlemek ölmekten sadece iki harf fazla be çocuk der ya hani özdemir asaf , aslında özlemenin ölmekten pek bi fazlası yok .

Savaşmayı, bir şeyler için çabalamayı severken hiçbir şey yapmadan öylece özlemek… aklıma dahi getirmek istemediğim bu duygunun içimde ne işi var?

kişi değilde bazı hissettiğin ve şu an hissedemediğin duyguları hissetmeyi özlüyor insan.

"özlesem de birini, kalbimde yok ki yeri" link

Özledim seni ah nasıl özledim gecenin sabaha hasreti gibi bekledim. İstedim seni, ah nasıl arzuladım susuz kalmış toprak gibi yağmuruna muhtacım. Günaydınnnn.

ne zaman facebook hesabımı dondurmaya karar versem son aşamada "x kişisi seni özleyecek" uyarısını görüp tamam ulan diyerek vazgeçiyorum. zuckerberg falan değil, ben kendi kendimi kandırıyorum.

böyle başlıklar açmasanız olur mu kedimin kuzeni üzülüyormuş da

Özlem iyidir ama size değer veren insanlar için geçerli bu. Hayatınızdan çıkmış insanı özlemek size hiçbir şey katmayacağı gibi daha çok zarar verir. Bazen vazgeçmek en iyisidir.

Hiç biri görmeden özlenir mi ? Özleniyormuş. Seni çok özledim. Huzur içinde uyu Atam ∞

güzel olan şeyleri tekrar yaşamak istemekmiş. kişiye olan özlemde de o kişiyi yanında istemekmiş.

günlerdir suskunlar ecevit gibi "buradasın dokunamıyorum, çok saçma. içim gidiyor, sarılamıyorum, çok saçma." diye dolanmamın sebebi. alacağın olsun hayat.

öz ellemek... kökeni budur. insan özleyince içindekilere dokunur, bir sürü şey arasından ona temas etmeye çalışır. o kişi o an yanında olsa zaten ona direkt dokunurdu. yanında değil, mecbur onu içinde arıyor. çünkü ona dair elindeki tek canlı şeyi sadece içinde, etrafında hiçbir şey yok. şaka la şaka, öyle bir köken yok. hemen de inanıyonuz amk.

bir daha konuşup bir şeyler paylaşmayacağını bildiğin birini özlemek, çok garip. biliyorsun yani bi daha iletişiminiz olmucak ama ona bir şeyler anlatabilmeyi onunla bir şeyler paylaşıyor olabilmeyi özlüyorsunuz, özlemek istemiyorsunuz ama bu sizin elinizde olmadan oluyor. bir sabah uyanıp onu özlemediğinizi farkedene kadar özlemeye devam edeceksiniz sonra sadece arada aklınıza gelen bir anı olacak kişiyi özlemek..

Özlemek, özlediğiniz kişiden ayrı geçirmiş olduğunuz zamanla değil, onunla birlikteyken yapacağınız şeylerin fazlalığıyla doğru orantılıymış. Yani özlediğiniz kişi ile yapacağınız ne kadar çok şey varsa o kadar fazla özlermişsiniz. Bir ömrü paylaşıp, yapacağımızı düşündüğüm birçok şey olduğu için onu bu kadar çok özlüyorum demek. Açıkçası bana mantıklı geldi. Hiç gelmeyeceğini bildiğiniz birisini özlemek ise hergün ölmek demektir...

Bana arkadan sarılmasını, elimi tutmasını, güzel sözcükler söylemesini özledim sanırım kabul etmeliyim. Aklıma geldikçe bu anlar gülümsüyorum. Ama artık bunların aynı kişi tarafından bana verilmeyeceğinin bilincindeyim. Olması gereken de bu zaten. Beni bir kere üzen bir daha üzer. Beni bir kere hayatında istemeyen tekrar istemez. Bazı şeylerden vazgeçmek zorundayız.

Bu aralar kimseyi hicbirseyi hiçbir anıyı özlemiyorum garip

"Özlemek, ne uzun mesafe," diyor Cahit Zarifoğlu. Bir cümlelik iç çekişe sığan, ömürlük bir direniş bu. Mesafeden ürkmeden yürümenin erdemi.

kendisi taş gibiydi ( yüreksel anlamda)