günlük,
bugün dünyada var olan bütün iyilikleri rafa kaldırdım. çünkü o gittiğim kafede güzellik dağıtan küçük kız, pembe montunun cebindeki bozukluklarla ''buna ne kadar tost oluyor?'' diyip, kaşarlı tostunun hepsini kalbi gibi ufak ufak bölerek aç bir kediyi doyurup onunla saatlerce oynadı. dünya hep o küçük kız kadar güzel olsa, iyilik ile dönse, sence de fena olmaz mı?