4 yıl kadar yaşadığım bir ilişkidir. zor anlarında yanında olmasını istersin ama yapacağın en fazla şey telefonda konuşmak olur. evet desteğini hissedersin varlığını hissedersin ama yetmez. belki de istediğin konuşmak değil sadece sarılmaktır. halbuki yakınında biri olsa ne kolaydır bu istek. sadece sarılıp sessiz bir şekilde huzur aramak.
ilk yıllarımda bu eksikliği elbette hissettim ama sabrettim. uzun aralıklı kisa süreli görüşmelerle yetinmeye çalıştım.
son senemizde artik dayanamadım. bir kafeye gidip sohbet etmek bu kadar lüks olmamalı dedim. galiba artik sogumustum. günlerce telefonunu açmadım ve bir mesajla ayrıldim.
çünkü konuşmaya yüzüm yoktu.
ve ilişkinin bir daha başlamaması için cok merak etsem de hiç arayıp sormadım.
ayıp ettim evet ama o beni hala severken ona sanki ondan hiç soğumamış gibi ilk günkü kadar seviyormuş gibi yapamazdım. ve artik mümkün olduğunca mesafeli bir ilişki yaşamayacağım..