fakirlik anıları

bugün kampüsün kütüphanesinde takılırken aklıma sebepsizce ilk telefon alış hikayem geldi. bi içim sızladı, sizlerle paylaşayım dedim. bundan 7-8 sene önce çevremdeki herkesin elinde telefon var. ee çocuğuz daha istemsizce insan geri kalmak istemiyor. yanımda isteyecek bir babam da yok. anneme söylesem kadın evi zor geçindiriyor. ben biraz geç sünnet oldum ailevi sıkıntılardan kimse oluroyle'nin sağlığını düşünemedi. neyse efendim ben sünnet olmuşum herkese diyorum telefon istiyorum diye. hediye bekliyorum işte.. sünnetimden 1-2 ay sonra zengin olan amcam zilime bastı aşağı çağırdı. koşa koşa indim. bindim bunun şu lüks arabasına. içeride herkes bana gülümsüyor. yengem kuzenlerim amcam.. hepsi tebessüm ediyor bana ama kendimi zavallı gibi hissediyorum öyle zenginler. amcam çıkardı verdi bi telefon, yanında da hattı var. baktım telefona, bir de suratlarına.. ellerinde en kral telefonlar var. bana aldıkları ise o kadar kalitesiz ki. gülüyorlar bana, hadi yine iyisin oluroyle bak telefonun oldu gibisinden. teşekkür edip eve çıktım. o zamandan bir şeylere kızmaya, hayatın adil olmadığını ağlayarak öğrendim.