gözümü cenaze anonsları eşliğinden açtıktan sonra bir süre tavanla ölüm ve hayat hakkında konuşmamız. onun akabinde kimseye mesaj atmak istemediğim halde hep biriyle konuşma isteğimin olması. çünkü hala kimsenin iyi gelmediğini idrak edememiş olmam. aslında işin özü, uyanmak. beni hayattan soğutan şey bu. bölük pörçük uykulardan sonra kalkıp iyiymiş rolü yapacak olmak ve kimsenin farkı anlayamayacak olması.