5. sınıftaydık daha. hani 1.sınıftan beri aşığım, hep aynı sınıflardaydık. zaten üst sokakta oturuyordu, evlerimiz birbirini görüyordu. pencereden saatlerce onların eve doğru bakardım belki çıkar diye. neyse işte bunlar kızlarla evcilik oynuyor bizim de aramiz kötü, yancılık yapıyorum. bir umut belki barışırız. geldi yanıma seninle bir şey konuşucam dedi. elim ayağım titredi. konuşalım dedim,bekle dedi. bekledim. bekledim, bekledim, bekledim.. en fazla yarım saat beklemişimdir ama ömrümden 3 sene geçmiş gibiydi. öyle seviyorum anlayın. geldi işte dedi seni affediyorum ve senden 3 şey istiyorum. dedim iste mahalleyi yakayım aq. işte dedi elimi hep tut, hiç bırakma. hemen tuttum elini kurbanlık satan adamlar gibi sallıyorum. ne yapcamı bilemedim aq. dedi bana sarıl, askere arkadaş yollarmış gibi sarıldım. son istege geldi dedi beni öp ama dudaktan. işte içimde ki iyiliğin anasına küfür ettiğim zaman geldi. "hayır olmaz, daha küçüğüz." dedim. iyi o zaman haklısın dedi.(tabi ki haklıyım küçüğuz daha) neyse mutlu bir birliktelik başlamıştı. ve 3 gün sonra onu bir daha göremeyeceğim o cümleyi sınıfta söylemişti. "arkadaşlar biz tasınıyoruz, kendinize iyi bakın.". ulan daha mükemmel planlarımız vardı, daha öpecektim gül yüzünü.öpecektim biraz büyüyünce dudaklarını. gitti işte. o acı geçmedi ama. daha o zamandan alıştım aşk acısına, şimdikler koymuyor.