bir gün spor'dan çıktım, marketten muz alıp eve gidicem.
öyle elinde avucunda para kalan bir adam değilim, ödemem gereken fazla borcum var fakat göbek almış başını gitmiş.daha doğrusu o dönem hayatım bok gibi bir dönemdeydi ve ilk defa hayatımda bir karar alıp kendime yeni bir alışkanlık edinmek istedim.göbek bahane, salon da 2 saat geçirip eve yorgun gidip uyumak şahane gelmişti.
her neyse çıktım spor'dan girdim markete, cebimde 3 lira felan var muz da tanesi 1.75 mi ne.bi tane alayım kalan paraya da 1 lira ekler yarında alırım felan diye düşünüyorum.önümde küçük bi kız çocuğu var, dondurma almış 3-4 tane elinde de atomuna kadar ayrılmış bozuk para var.verdi parayı ama para eksik çıktı.kız bi durdu yaa dedi, bu ne kadar deyip bütün dondurma fiyatlarını sordu.hani böyle bazen bir şey yapmanız gerektiğinin farkında olursunuz fakat yapmazsınız ve iş işten geçtikten sonra çok pişman olursunuz ya, bu sefer öyle olmadı.ben veriyim abicim dedim kalanını, baktı yüzüme, al abi burdan dedim.kız gülümsemedi, mutlu da olmadı.çok şaşırmıştı, teşekkür edip çıktı arkasından da ben çıktım.
aldığım muzu yedim, nasıl diyim içimiz de bazen adını koyamadığımız hisler olur ya, işte o hislerden en güzeli vardı içimde.ama biraz da buruktu içim çünkü kız gülmedi, mutlu olmadı.acaba tedirgin mi oldu dedim yada ne bileyim işte, ben kızın gülerek ayrılmasını isterdim bakkaldan ama olmadı.
çocukları sevindirin, ben o gün kızın 1 lira eksiğini tamamladığım için ertesi gün yerim diye düşündüğüm muz'u alamadım.1 lira lan, 1 lira.o kızın eve gidip dondurmayı mutlu şekilde yiyeceğini bilmeniz sizin cebinizde olmayan o beş parayı öyle güzel unutturuyor ki.