bir aralık akşamı, seni diyemediklerimden daha çok seviyorum. hayal kırıkları batıyor konuştukça her yanıma. o yüzden gecenin ayazında seni sevmelerim. ansızın bir hatıra uyanıyor gecenin koynundan.
yine bir aralık ayazında, üsküdar sahilindeyiz. kız kulesinin güzelliğini iliştiriyorsun cümlelerinin arasına. ben yalnız'ca dinliyorum seni bir şeyler anlıyormuş gibi. oysa nerden bileyim seneler sonra yalnız'cayı bu kadar güzel konuşacağımı. seni evine bıraktıktan sonra soluğu bir sahil meyhanesinde alıyorum. etraf kalanların yaralarını suskunluklarından anlayacak kadar mey kokuyor. usulca bir masaya yanaşıp garsonun gözlerini yakalamaya çalışıyorum. elimi kaldırıp masayı boydan boya gösterince garson yavaştan yavaştan getirmeye başlıyor ayrılık mezlerini. bardak doldukça eksilen muhabbetlerimizin şerefine içiyorum. bir elim başımda, iki parmağımın arasına sıkıştırdığım hatıraları ara ara ciğerlerime yazıyorum. ağzımda sarhoş bir türkçeyle, seni anlatan şarkıları sensiz söylemeye çalışıyorum. bir süre sonra tekrardan gözlerini yakalayamadığım telaşlı garsona elimle bir şeyler yazıyormuş gibi yapıyorum. saatlerce hatırlamaya çalıştığım hatıraların hesabını ödeyip dışarı çıkıyorum. güneşin sancıları yayılırken gökyüzüne, hiç evin yolunu tutmaya niyeti olmayan düşünceler ile, yapraklarının yarısını feda etmiş bir ağacın altındaki banka oturuyorum. iç cebimden defterimi çıkartıp bugün yaşanmışlıklardan ziyade yaşanamamışlıkları nakşediyorum. bir aralık akşamı, seni diyemediklerimden daha çok seviyorum...