bu şehir beyaz bir yorgan çekmişse de üstüne, sen bana gelmeye kalksan, adım başı manolyalar açar gezdiğin yerlerde. ama omuzların dert bahçesi, yorgunluklar alıyorsun hasatından. yol gözlemek, ağır bir hasret sancısıdır. birde bu var bahçende bu mevsimde. ama hasret, adım başı kısalan bir dert bizim lügatımızda. özlemek işten bile değil, özlem kavuşamayanların yürek sancısıdır. bize sabretmek düşer. ellerim üşüyor yokluğunda. ellerin ağustos sıcağıdır şimdi. mevsim bahane, avuç içlerini elime yüzüme bulaştırasım var.
sayfalar dolusu yazasım var sana. pullayıp, bir sabah kapına bırakılmış papatyalar gibi başucuna iliştiresim. ama sevmek veya özlemek mektuba sığacak bir duygu değildir. ben bir mektubun, içinde kağıtları taşıdığı gibi hasreti yüreğimde taşıyacağım. ta ki seninle kavuşuncaya dek. zaten benim içimde yazanlarıda bir sen bilirsin.
içime yazdıklarımdan ziyade dışım bomboş bir sayfa. çünkü seni anlatmaya kelime bulamıyorum. yüreğimin pencerelerine kelimesiz şiirler asıyorum, göğe uzanan. göğün bittiği yerde göğsün başlıyor. şiirleri göğsünden topluyorum. tarçın kokulu kafiyelerle bitiyor artık şiirlerim. âh, uçsuz bucaksız göğsün! bir devâdır eski kitaplarda.