aklıma geldi başlığı görünce.
bizim evin yukarısında bir ilkokul var. geçenlerde yolda bir kadın 6-7 yaşındaki çocuğuyla beraber okulu arıyordu yol sordular, o tarafa gidiyordum, sizi götüreyim dedim.
yolda muhabbet olsun diye yanındaki çocuğa ismini sordum. söyleyemedi, sözlük. adını söyleyemedi. boş boş yüzüme baktı.adın ne, diye tekrarladı
kadın anlattı sonra ilk çocuğu epilepsiymiş. onunla ilgilenmek için çocuğu sürekli televizyon önüne koyup gitmiş.
6 yaşındaki çocuk konuşmayı bilmiyordu. biri bir şey söyleyince ses tekrarı yapmasa lal olduğunu düşünebilirdiniz.
daha kötüsü sevgi bile doğru düzgün görmemişti belki de.
kadına hiçbir şey diyemedim ama o küçük çocuk çocukluğunun böyle heba olmasını hak etmemişti