antalya'da aynı lojmanda kalıyorduk. her günüm onunla geçiyordu, hava sıcak zaten senenin sekiz ayı dışarıda bahçedeyiz. aileler de arkadaş akşamları da hep bir aradayız. tatillerde keza öyle, birlikte yüzmeyi öğrenmiştik. benim bu beye olan duygularımı herkes biliyordu çünkü ben ileride onunla evleneceğim diyerek ortada gezen bir çocuktum. babam çok uğraşırdı, o çocuk sümüklü ben seni ona vermem derdi. hemen hemen tüm fotoğraflarımızda çocuk kameraya poz verirken ben ona bakıp sırıtıyorum, böyle bir kara sevda o ufacık yaşta. gel zaman git zaman tayinleri çıktı gittiler. mektuplaşmaya başladık daha okuma yazma bile bilmiyoruz tabi anneler yazıyor. bir de her mektuba yaptığımız bir resmi koyuyorduk. sonra bir gün kesildi mektuplar. bizim de tayinimiz çıktı. aileler de uzaklaştı haliyle ancak bayramdan bayrama birbirlerini arar oldular. ben ilkokul sekizdeyken istanbul'a tayinleri çıktı. hoşgeldine gideceğimiz gün elim ayağım dolaşmıştı heyecandan. kaç sene sonra çocukluk aşkımı göreceğim belki de hâlâ seviyorum belki o da beni sevecek umutları içindeyim. evlerinde kaldığımız saatler boyunca bir kere olsun salona gelmedi. birkaç kez aileler beni odasına yönlendirdi ancak gururluyum çağrılmadığım odaya gidemem. tek kelime konuşmadan ayrıldık. geçen sene instagramda geziniyorken anasayfamda liseden bir kız arkadaşımı gördüm yanında sevgilisi var tam kalbe basmış aşağıya inerken bir an duraladım yukarı doğru kaydırdım. önce inanamadım benzetiyorum heralde dedim, sonra etikete tıkladım resmen o. kaç insanın antalya'daki çocukluk aşkı istanbul'a gelip bir arkadaşıyla sevgili olur bilemiyorum. kız da bir görseniz çirkinin teki. vallahi kıskançlıktan değil. içi de çirkin hem. sonra düşündüm, yahu evine gelen misafire böyle davranan çocuğun da içi çirkindir. tencere kapak ne güzel uymuşlar işte bana düşen mutluluklar dilemektir.