lise üçteyiz. yeni edebiyat hocası geldi. ilk ders, geldi sınıfa. oturdu ve kendini anlatabilecek olan var mı dedi. hafiften göz gezdirdim sınıfa, baktım kimse parmak kaldırmıyor. bi an ''bi insan nasıl kendini ifade edemez?'' gibi bir soru geçti aklımdan ve saçma bir özgüvenle parmak bile kaldırmadan tahtaya çıktım. bayağı resmi bir şekilde anlatıyorum araya hoca sorular serpiştiriyor cevaplar veriyorum vesaire. sonra ''bir tarihe dönmek istesen bu hangi tarih olurdu?'' dedi hoca. 25.11.2013 dedim. özel değilse öğrenebilir miyiz dedi, özel dedim ve sırama oturdum. bizim çocuklar anladı tabii neyi kast ettiğimi.
/25.11.2013
babam istanbul vatan caddesinde polis memurluğundan emekli olduktan sonra trabzon'a taşındık. babam buralı. baba tarafım burada işte. taşındıktan yaklaşık 1 ay sonra babama kanser teşhisi kondu, mide kanseri. kondu ama ben babama konduramadım öyle kanserdi, hastalıktı falan. belki bilirsiniz mide kanserinin tedavisi yok. siktiğimin hastalığı tedavi edilemiyormuş işte. hastalığa yakalananlar da maksimum 8-9 ay yaşıyormuş. bizde kanser ırsî zaten. herneyse. babam 15 ay yaşadı yakalandıktan sonra. ben hala inanıyorum ki, o kadar uzun yaşamasının sebebi ne kemoterapi ne bitkisel tedavi. sadece moral.
dedim ya, 25.11.2013. hastanedeyiz o gün, biz zaten hep hastanedeydik aq. isyan değil yine olsa yıllarca dururum babamın başında ama genel olarak hastanedeydik yani. kasımın 17'si de annemle babamın evlilik yıldönümü. hastanede geçirdiler. işte ayın 24'ü. bi tane kadın doktor var. koridordayım ben. biz işte amcamlar annemler falan. geldi işte ''hastanın son günleri'' gibi bir cümle kurdu. normalde hayatta büyüklerimin yanında küfür etmem ama ilk kez ağlayarak ''nasıl bu kadar emin konuşuyorsun amk?!'' diye sesim yankılandı hastane koridorunda. çocuktum o zaman, suçu doktorda buluyorum ama taktir-i ilâhî sonuçta. ertesi gün ben hastanenin mermerlerinin soğukluğunu bütün vücudumda hissettim ve babamı kaybettik.
büyüdüm, eşşek kadar adam oldum ama ne zaman baban ne iş yapıyor deseler hâlâ kelimeler boğazıma takılarak çıkar. ''emekli polis memuru.'' baba konusunda çok hassas oldum o günden sonra. bir ortamda falan millet babamla tartıştım, sikerim vurdum kapıyı çıktım falan diyince gülerim hafif hafif. anlıyorum onları tabii. belki çok banel olacam ama, her ne olursa olsun, bir şey kaybedilmeden değeri anlaşılmıyor.
25.11.2013
özel değil.
/eski hesabımda paylaşmıştım. entryleri ve hesabı uçurunca daraldım ve tekrar paylaşmak istedim.