benden 4 yaş büyük bi ablam var.annem ev hanımıydı eskiden ve acayip yoğun bi şekilde ablamın dersleriyle ilgilenirdi çünkü ablamın durumu pek iyi değildi.çocukluğumdan beri öyle benimsedim ki yalnızlığı , resmen hayatım tek kişilik oldu.sevgili denecek o diğer yarıya hiç sahip olamadım.uğraş olarak gördüm , üşendim , durumum el vermedi birileriyle takılmaya bir şeyler yapmaya.böyle böyle iyice soyutladım kendimi.şu genç yaşıma rağmen otobüse binen güzel kıza değil,camdan yola bakıyorum.bu da gösterir ki , sanırım bundan sonra da bu konuda pek parlak bi geleceğim yok.ne yapalım alıştık artık,bu durum öyle kötü bir şeymiş gibi de gelmiyor o yüzden.