anne sevgisinin ne olduğunu öğrendim küçükken. babam yanımda yoktu, annem bir kere bile toplantılarıma katılmadı. ama daima varlığını hissettim. sürekli 'benim ömrümden al, ona ver.' diye dua ederdim.
sonra sanırım hayat bana bunu bile fazla gördü. ben büyüdükçe annem gözümde “neden ölmedin ki? baban bir halt olamayacağını bildiğinden bırakmış seni. haklıymış. intihar mı ediyorsun, ne yapıyorsan yap, öl artık. yaşaman sorun bana. doğduğun günden beri sorunsun.” diyen ve devamında daha kötü şeyler söyleyen kadın haline geldi. ben intihar etsem, kimse üzülmese bile, üzülmesi gereken kişinin beni intihara sürüklemesi ne kadar doğru?
bana bıraktığı en büyük miras, kanser. intihar etmezsem de, bu gidişle kanserden ölürüm, diye düşünüyorum.
bu arada asla tadamayacağım bir duygudur annelik. nasıl anne olunacağını bilmeden, anne olamam ya?