nefret ederim vedalardan, zorunda olmadıkça da gitmem otogarlara, hava limanlarına...
sevgili yolcu olacak...
gitme de göreyim...
sabahtan başlar hazırlık
eşyalar toparlanır, valizler hazırlanır güle oynaya, yemek yenir, film izlenir, usul usul gidiş saati beklenir aslında...
konuşulmaz o saate kadar pek.
saat yaklaşır, valizler araca yüklenir, otogarın yolu tutulur.
bu sefer otobüs saati beklenir.
gene pek konuşulmaz, araç yanaşır perona, o an dolar işte gözler.
kulağa uzaktan uzaktan farid farjad'ın tınıları gelmeye başlar :)
ilk cümle kimden çıkarsa, karşıdaki başlar ağlamaya.
''oolum, koca adamsın, yakışıyor mu ? '' diye avutur erkek kişisi kendini.
sanki herkes size bakıyormuş gibi hissedersiniz... öyledir de aslında.
ben de suratında bir avuç sakalıyla çaktırmadan zırlayan birini görsem döner bakarım, ulan acabaaa derdi ne diye...
komiktir aslında bu durum
hani o çok güçlü erkek imajı var ya, o imajın aslında sadece bir maske olduğunu gösterir insana... erkeklerin duyguları çok daha ağır basıyor bazı durumlarda... kabul edilmese de bu bir gerçek, kısacası vedanın her türlüsü zordur vesselam. gamsız olmak çok zor bu gibi durumlarda...