bu sabah aldım elime kahvemi, oturdum balkona.
birkaç çocuk top oynuyordu kapının önünde.
küçükken tek pas yapardık... baktım onlar da aynı oyunu oynuyor...
önce bi sevindim, vay bee, telefondan tabletten başını kaldıran çocuklar kaldı mı diye...
apartmanın önüne bırakıyorum arabayı sürekli, camdan bakınca göreyim diye... istanbul azizim, ne olacağı belli mi olur. otopark da olsa insanın içi rahat etmiyor, tipik türk psikolojisi ''gözümün önünde olsun''
tam tatlış tatlış izliyorum.
- çaaaaaaaaaat !
ön tampona vurdular topu.
kahveyi masanın üzerine bırakıp yeleğimi önden toplayarak ;
- ''getirtmeyin beni oraya, alın topunuzu başka yerde oynayın'' diye bağırdım.
sebebini ben de bilmiyorum, biz çocukken emekli komiser sadık amca vardı komşumuz, o da böyle bağırırdı.
vay be dedim, meğersem çaktırmadan yaşlanıyormuşuz.