gün geceden daha yorgun…
gözümün birisi kapalı,
dolunayı uyutuyorum.
cama vuran yağmur damlaları bozuyor sessizliğimi.
hafif pembeye kaçmış laciverti,
yüreği parçalı bulutlarla gökyüzü
gülümsemeye çalışıyor acemice.
dolunayı avutuyorum
küsmesin diye geceye.
aslında haksızlık ediyorlar gündüze.
acılar gecenin hüznü zannediyorlar.
oysa güneşin siyahı, bilen yok.
geceler uyuyor az da olsa,
gün yorgun.
aslında gün, geceden daha yorgun…
kaçmak istiyor güneş de dertlerinden.
gün batımı, sahilleri çağırıyor gelsin diye,
ikindiyi bekliyor sessizce.
akşamsa yalnız,
ve ölüyor bir geceliğine.
gün geceden daha yorgun,
gece sadece güne kırgın…