bugün ablam evden gelin olup gideli tam bir hafta. gittiği yer tabiki çok güzel her şey çok iyi ama aynı evde yaşamamak o kadar zor geliyo ki... geceleri kabus görüyorum uyanıyorum, ablamın kucağına yatmak istiyorum. bakıyorum yatak boş. ağlayarak ve daha çok korkarak uyuyorum sözlük. ablam benim arkadaşımdı, sırdaşımdı. yeri gelir köpek gibi kavga ederdik ama 10 dakika sonra yine barışırdık. aynı evin içinde yaşayamamak koyuyo. alışamadım hala. işten gelme saati yaklaştıkça sesini duyuyormuş gibi oluyorum. sürekli yanımda olmasının değerini şimdi anlıyorum..