mantığımı kaybediyorum.
beynimin, kendi yarattığı kişiliğin duygusuzlukla çevrelediği hudutları aşıp militanca saldırılarına direnememesinden korkuyorum. bastırdığım kişiliğin ortaya çıkmasından, güç kaybetmekten..
savaşın ortasında kalmaktan silahsız ve tarafsız. her iki taraf da benden bi parça olsa bile. barış için kaldıracak bi beyaz bayrağımın bile olmadığı bi yerde, arada, sıkışıp kaldım. dünyanın her yerinde savaş gören çocukları anlıyorum 20 metrekare odada. masumiyetin en saf halini hayatın en acımasız yanıyla karşılaşırken görüyorum. elimden de bir bok gelmiyor, onların da gelmedi ya zaten. her neyse. her neyse demek de ne basit değil mi? iki kelime milyonlarca canı, hem de ufacık, yoksaydı. yoksaydık, vesselam.
istemediğimiz halde varoluşumuzun üstüne bir de bu sancılar giriyor aklıma. anlamıyorum. bazen burjuvaya küfrediyorum, bazen insan anatomisinde hata arıyorum. metronun son durağında kazı çalışması yapıyorum. binlerce insan önümden geçiyor hayatın akışında, yanıma yoldaş arıyorum. ya da diğer bi cikar yol olarak rol yapıyorum oscarlık hem de. en iyi dram filminin başroluyum.
tanrının varlığını sorgularken aklım, kalbim güçlü kalmak için dua ediyor . bazen de sokak çocukları için. ve hatta dünyanın her yerindeki bilim adamları için. kendi karanlığımda, içimde, lavlar fışkırıyor yıllardır biriktirdiğim. bi kez daha anlamıyorum. nasıl eriyip gitmedim bunca zaman. kendimi güçlü olduğuma inandırarak avutuyorum. herkes böyle yapmıyor mu zaten? kendimi buna da inandırıyorum. ve bu inanç özgürlüğü zarar veriyor herkese.