bakın anlamadığım konu şu. kime sorduysam ülkeyi terk edip götünü kurtarmanın derdinde. ben de zamanında düşündüm ülkeyi terk etmeyi, ama ne zaman düşündüysem de boğazım düğümlendi. içimden geçen tek cümle 'ulan peki atatürk...' oldu. bak yine gözlerim doluyor. ulan ben ülkeyi terk etsem ağlarım. hüngür hüngür hem de. kime soruyorsam ağızlarından 'kendinizi kurtarın, artık toplumsal kurtuluş kalmadı, fırsatım olsa giderim' laflarını duyuyorum. ben burada edebiyat parçalayabilen birisi değilim, ama yıllar sonra size çocuklarınız soracak 'bunlar ülkeyi ele geçirirken neredeydiniz' diye, çünkü ben anneme soruyorum, diyemeyeceksiniz ki 'arkamıza yaslanıp herşeyin güzel olmasını bekledik ama güzel olsun diye hiçbir şey yapmadık' böyle bir olay gerçekleşse çocuğum suratına tükürse hiçbir şey yapamam, kendimden utanırım amk. ülkeyi sen mi kurataracaksın amk diyenlere zaten ana avrat sövesim var 'evet orospu çocuğu sıkıntı mı var yarram ben kurtaracam sen öyle daşşağını yay izle' diyesim var. koskoca adamlar kaçıyor. üzülüyorum. yapmayın ya lütfen yapmayın arkadaşlar ya. hiçbir şey bilmiyorsan şunu oku ya.
bütün bu şerâitten daha elîm ve daha vahim olmak üzere, memleketin dahilinde, iktidara sahip olanlar gaflet ve dalâlet ve hattâ hıyanet içinde bulunabilirler. hattâ bu iktidar sahipleri şahsî menfaatlerini, müstevlilerin siyasi emelleriyle tevhit edebilirler. millet, fakr ü zaruret içinde harap ve bîtap düşmüş olabilir.
ey türk istikbalinin evlâdı! işte, bu ahval ve şerâit içinde dahi, vazifen; türk istiklâl ve cumhuriyetini kurtarmaktır! muhtaç olduğun kudret, damarlarındaki asil kanda mevcuttur!
gözlerinizi dolmuyorsa, üzülmüyorsanız, tüyleriniz diken diken olmuyorsa siktirip gidebilirsiniz. atatürk'ün yukarıdan bizi izlediğini düşündükçe her saniye özür dileyesim geliyor. hadi şimdi eksileyin.