abi kaybetmeyin be umudunuzu. valla bak bende yerlerde sürünüyorum ama şuramda ufacık bir nokta bile olsa umudumu korumaya çalışıyorum. kafam arada atıyor, uçup gidiyor, saydırıyorum yaşadıklarıma, yaşayamadıklarıma... yaşamayı çok istediklerime özlem duyuyorum... sonra kendime; hayat bu, ne olacağı belli olmaz ulan diyorum.
bak daha demin bu başlığı okumadan önce aklımdan geçen cümlede şuydu; belki 5 hafta, belki 5 ay, belki 5 yıl sonra kavuşurum bilemem ki dedim. belki ona, belki istediğim seviyede bir işe, kimseye muhtaç etmeyecek, aile kurmamı sağlayacak paraya, belki ailevi durumların çözümüne, belki hepsine birden...
ya hiçbiri olmazsa diye düşünmüyor muyum? düşünüyorum tabi, yoksa neden bu kadar çok sigara içeyim ki. o kadar çok olasılık düşünüyorum ki üniversitede ki istatistik hocam görse, duysa 'ulen madem bu kadar olasılık hesaplıyon ne diye geçemedin 3 yılda bu dersi ' diye suratıma tükürür.
o küçücük umut ya hiç olmasaydı diyorum sonra yine.. ne olurdu halin bisigaraver?