çocukken çok severdim. hayrandım uğruna ölmek isterdim. uğruna savaşlara katılmak. çok severdim ülkemdeki insanları. tanımadan severdim ama sonra bir şey oldu.
sağ-sol kavgası oldu,iki yakın arkadaş birbirini öldürdü.
sonra bir şey oldu.
alevi-sünni kavgası oldu, iki yakın komşu birbirine girdi. biri diğerine ''senin yaptığın yemek yenmez'' dedi.
sonra bir şey oldu
başörtülü-başörtüsüz kavgası oldu. kardeşten öte ola iki güzel kız birbirine girdi. biri diğerine ''san başörtülüsün seninle arkadaşlık edemem'' dedi.
sonra bu ülke çok bozdu.
birlikte a milli takımın maçlarında sevindiğimiz adamlar bize nefret eder oldu,
siyasi görüş denilen şey yüzünden ilk kız arkadaşım terk etti -o zamanlar küçüktüm beni çok etkilemişti-
sonra nefret eder oldum.
her şeyden nefret eder oldum.
ama hiç bir zaman tamamen vazgeçmedim ülkemden.
ha eski sevgim yok ama burası benim,senin bizim ülkemiz.
burası bizim vatanımız.
burada büyüdük,burada aşık olduk,burada kavga ettik.
kavafis'in şiiri ile bitiriyorum yazımı.
bir başka ülkeye, bir başka denize giderim', dedin
'bundan daha iyi bir başka şehir bulunur elbet.
her çabam kaderin olumsuz bir yargısıyla karşı karşıya;
-bir ceset gibi- gömülü kalbim.
aklım daha ne kadar kalacak bu çorak ülkede?
yüzümü nereye çevirsem, nereye baksam,
kara yıkıntılarını görüyorum ömrümün,
boşuna bunca yıl tükettiğim bu ülkede.'
yeni bir ülke bulamazsın, başka bir deniz bulamazsın.
bu şehir arkandan gelecektir.
sen gene aynı sokaklarda dolaşacaksın,
aynı mahallede kocayacaksın;
aynı evlerde kır düşecek saçlarına.
dönüp dolaşıp bu şehre geleceksin sonunda.
başka bir şey umma-
ömrünü nasıl tükettiysen burada, bu köşecikte,
öyle tükettin demektir bütün yeryüzünü de.