koltukta zıplıyordu. nasıl tersime geldiyse ayağını tutup aşağıya çekmiştim. belinin üstüne düşmüş. hafif ezik ve morarıklıklarla atlatmış iyi ki. bir keresinde de kavga ederken kendimi kaybedip kolunu ısırmışım. nasıl morarttıysam yumruk izi gibi duruyormuş. arkadaşları öğretmenlerine şikayet etmiş, öğretmeni de anneme haber vermiş. daha böyle onlarca olay oldu. hepsi kendimi kaybetmem yüzünden. hepsi için hala özür diliyorum ama kendisi çoktan affetmiş beni. şu hayatta en değerlimin kendisi olduğunu ve canını yakmaktan korktuğumu biliyor. kendimi kaybedince başka biri olduğumu ve beni o duruma sadece kendisinin getirebildiğini de biliyor. nasıl vicdan azabı duyuyorum anlatamam. keşke zamanda geri gidip o anıları tek tek güzel anılarla değiştirebilseydim.