yıllar geçse de aynı kalan şeyler

algı oluşturma ve insanları kontrol etme çabasıdır. örnek olması açısından; bundan 20 yıl önce de ilkokullarda konuşanların adı tahtaya yazılırdı. bugün de hala yazılır. sırf konuştukları için kimi öğrenci azar işitir, kimisi ceza alır, kimisinin de velisine haber verilir. öğrencilere yapılan bu muamele aslında yıllar sonra yetişkin birer vatandaş olacak olan bu bireyleri daha temelden kontrol altına alma çabasıdır. ne de olsa o öğrenciler ileride oy kullanacak, iş hayatına atılacak. kısacası; sistemin çarklarını onlar yağlayıp, döndürecek. olur da düşünüp - sorgulamaya, hatta konuşmaya başlarlarsa bu eylem kimileri için tehlikeli bir hal almış olurdu. o yüzden bu bireylere daha küçükken çok konuşmamaları gerektiği, sadece söylenilenleri yapmaları gerektiği okullarda aşılanır. böylece büyüdüklerinde düşünüp, sorgulasalar bile konuşma açısından hep bir zorluk çekecekler. lakin; çocukların bilinçaltına işlenmiş bi "konuşma!" emri var. bu insanlar sadece kitap okuyarak kendilerini ifade etmeyi, tabiri caizse; konuşmayı yeniden öğrenebilirlerdi. o yüzdendir ki; okullardaki kitapların hiçbiri bir yazara, bir şaire, bir düşünüre ait değildir. okullardaki kitapları yine insanların konuşmasını istemeyen güruh, kendilerine uygun müfredatı seçerek hazırlar. insanların düşünmesini ise popüler kültür ürünleriyle geçiştirirler; siyaset, moda, spor, diziler, maçlar, yarışmalar, filmler, haberler, gazeteler, magazin, ünlüler vs. hepsi insanların kafasını bulandırmak için kullanılan farklı farklı minvallerden. düşünmeyi yok edemezler ama geciktirebilirler. ne kadar geciktirirlerse onlar için o kadar iyi. peki sizce de çok gecikmedik mi?