benimki edebiyattan değil .d .d tarih hocamdı tüm öğrencilerle arkadaş gibi olan. derdini mi anlatmak istiyorsun? git anlat ya da sen anlatmadan direkt anlasın derdin olduğunu ve "neyin var hayatım?" diye sorsun. en serseri öğrenci bile dersinde sessiz sessiz otururdu. derdi zaten "dersimi isterseniz dinlemeyin, sonuçta sınavda giren size girecek ama dersi dinleyenler var, onlar için en azından sessiz olun dersimde" diye. bazen laf sokardı, maksat espri yapmaktı ve ayarı yiyen öğrenci asla kin gütmez, gülerdi. çünkü hoca sevdiği öğrencilere zaman zaman takılırdı böyle, gerçi sevmediği öğrenci yoktu sadece konuşmadığı öğrenciler vardı. o da öğrenci konuşmadığı içindi.
---
muhakkak anlatmışımdır uzun aradan sonra onunla yaptığım kısa görüşmeyi. fıtrat işte, elimde dondurmayla ara sokaktan evime doğru giderken karşıma çıktı. "oğluuuuuummm" diye diye geldi, sarıldık birbirimize. okulumu, bölümümü, hayatımın nasıl gittiğini... kısacası her şeyi sordu. ben de bir yandan "ulan elimde dondurmayla en sevdiğim hocamla karşılaştım :/" diye düşünürken, diğer yandan hocamla sohbet ediyordum (neyse ki üstüm başım düzgündü).
---
not: utanmasam yanaklarından bile ıstırırım da, olmaz.