bir ibadet ve aynı zamanda birlikte mutlu olunması gerekilen zamanlardır çok genel tabiriyle. çocukluk yıllarımda çok severdim bayramları, akrabalarımla olmayı. lakin benim için tamamen eziyet zulüm şeklinde yaşanan kabus zamanlarıdır. arifeden yapılan alışveriş, 3 aile büyüğünün kurban vekaletini alma, kurban kesimi, etlerin onların istediği şekilde parçalanması taşınması gibi şeyler ne kadar zor olabilirki uzaktan bakınca. tatlı telaş değil benimki, bir anda parlayan alışveriş istekleri ve tamamen ahmakça planlamış kurban kesimini toparlayan şamar oğlanlığı. büyüklerin yaşlıların panik atak geçiren olmazsa olmazları ve bana dönük emrivakilerle yaptırımları psikolojimi hat safhada bozmuştur. yüzyıllar öncesinden beri belli olan ve her sene tekrarlanan bir ibadet nedense her sene sorun oluyorsa orada bir ahmaklık vardır. bu toplumda muhakkak benim yaşadıklarımı yaşayan vardır. biz ibadetin bile bokunu çıkaran bir toplum olduğumuz için her şeyden soğuttular beni.
yaşlı insanlar ibadetlerinde veya ibadet yollarında yanlışlar yapıyor lakin hiçbir eleştiriyi kabul etmiyorlar. hatta eleştiren insana kafir gözüyle bakıyorlar.
inancınızı atadan görme yaşamayın, inanarak ve hakkıyla yaşayın. inancınızı ibadetinizi yeni nesile aktarırken zulmetmeyin. ibadet bir eziyet şeklinde algılanırsa ne o ibadet yapılır ne de o inanç var olur.