değer verdiğim birini kendimden bıktırmaktan korktuğum için, beni zihinsel olarak toz yığını haline getiren bir olay olsa bile, derinine inmeden basit olarak anlatıp geçiyorum. insanlar hayattan yorulduğum şeylerin şeyin azıcığını görüyorlar. ya benim aşırı tepki verdiğimi ya da aramıza sınır çektiğimi sanıyorlar. ben de anlatmıyorum yanlış anlamasınlar diye. iyiyim deyip geçiyorum. öyle bir hale geldim ki gözlerinin önünde kan kaybından ölecek olsam iyiyim diyeceğim.
çiçeğimle konuşurdum önceden. beni dinleyen birisi var en azından, diye düşünürdüm hep. tuhaf ama her goncasından öperdim beni dinlediği için. o da sevdiğimi hissetmiş gibi daha çok açardı. galiba o da dayanamadı sözlük. solup gitmiş.
konuşacak çok şeyim var ama anlatsam kimse dinlemeyecekmiş gibi hissediyorum. bağırsam, çığlık atsam kimse dinlemeyecekmiş ama herkes kendi işine gelen kısmı duyacakmış gibi hissediyorum.
not: sizin verdiğiniz artı ve eksiler var ya? ikisi için de çok teşekkür ederim. birileri beni okuyor, birileri beni dinliyor gibi hissediyorum.