son görüşmemizdi. bankta oturmuş otobüs bekliyorduk. o kadar endişeliydim ki ard arda 'ne yapacağım ben?' diyordum. her zaman bana yardımcı olurdu, gene aynısını bekledim.
döndü dedi ki; ' ben senin kahramanın değilim. ben kahraman olamam. çünkü ben güçlü de değilim senin sandığın gibi. ama sen o kadar güçlüsün ki, yapabilirsin. her şeyin geçtiğini görebilirsin.'
otobüs geldi. otobüse bindim. kentkarti bastım. arkasını dönmüş gidiyordu. bekledim 1-2 dakika arkasını dönecek mi diye. dönmedi. geçtim oturdum yerime.
mesaj attım 'neden dönmedin arkanı' dedim.
'eğer arkamı donseydim, gidemezdim' dedi.
o arkasını dönmedi, gitti.
ve ben her şeyin geçtiğini gördüm, tek başıma kendi gücümle gördüm. ben kendi gücümle ayakta kalmayı öğrendim. sanki sırf bunun için gitti.